بریده‌هایی از کتاب فوتبال علیه دشمن

روژه میلا لذت‌بخش‌ترین صحنهٔ جام جهانی را دست دادن پل بیا رئیس‌جمهور کامرون با مقام‌های سیاسی دیگر کشورها پس از پیروزی کامرون برابر آرژانتین عنوان کرد. میلا در گفت‌وگو با مجلهٔ فرانس فوتبال دربارهٔ این اتفاق گفت: «اهمیتش را درک می‌کنید؟ یک مقام سیاسی افریقایی در قامت یک برنده با سران سیاسی کشورِ شکست‌خورده دست می‌دهد!» خبرنگار مجله با او جدل می‌کند که این تصویری فوتبالی نیست، اما میلا جواب می‌دهد: «به لطف فوتبال، یک کشور کوچک می‌تواند بزرگی کند.»

بازیکنان هم با مشکلاتی روبه‌رو شدند، به‌خصوص پس از این‌که مولامبا ان‌دایه ۱ در دیدار مقابل یوگسلاوی به‌خاطر لگد زدن به داور از بازی اخراج شد. وقتی مجلهٔ Vrij Nederland از بلاگویف ویدینیچ مربی یوگسلاو زئیر دربارهٔ اخراج ان‌دایه پرسید، ویدینیچ اقرار کرد که حق بازیکنش کارت قرمز بوده، ولی اضافه کرد: «فقط باید یک توضیح کوچک بدهم. بازیکن شمارهٔ ۱۳ به داور لگد نزد، شمارهٔ ۲ ما ایلونگا ام‌وپو ۲ بود که این کار را کرد.» ان‌دایه گفت: «رفتار داور هم نشان می‌داد متوجه نشد کدام‌یک از ما به او لگد زده بود. وقتی مرا اخراج کرد به‌شدت گریه کردم. به داور گفتم: من این کار را نکردم، و ام‌وپو هم اعتراف کرد که "من لگد زدم، او نبود"، اما داور توجهی نکرد.

شمارهٔ ۴ اسکاتلند، کاپیتان‌شان، یکی دوبار در طولِ مسابقه من را "کاکاسیاه" صدا زد، آب‌دهان هم روی من انداخت، روی صورت مانا هم انداخت. بازیکن شمارهٔ ۴ اسکاتلند، یک حیوان وحشی است.» شمارهٔ چهار اسکاتلند بیلی برمنر بود

در ۱۹۷۴، زئیر اولین کشورِ سیاه افریقایی بود که به جام جهانی صعود کرد. عملکرد زئیر در جام جهانی آلمان ضعیف‌ترین نتیجهٔ افریقایی‌ها را تا کنون داشته و این اتفاق بابِ میل رسانه‌های اروپایی بود، چون انگار زئیر دقیقاً نمایان‌گر تصورات خام اروپاییان دربارهٔ افریقا بود.

بارسا صد برابر معروف‌تر از خود کاتالونیاست و مایهٔ اصلی غرور کاتالان

لوون می‌گوید: «صدای مردم باید شنیده شود، فریاد زدنِ صرف کافی نیست. در ورزشگاه قدیمی، می‌توانستید با یک شعارِ توأم با فحش، پلیس‌های آن‌جا را هم شوکه کنید.» در ورزشگاه‌ها آزاد بودید که فحش بدهید، شعار بدهید و خودتان باشید. شهروندان شوروی معمولاً از نظر روانی افسرده بودند. لوون می‌گوید: «حالا هواداران اسپارتاک می‌توانند هر جایی خودشان را ابراز کنند؛ در یک میتینگ سیاسی، در کلیسا یا در یک کنسرت موسیقی راک. خب آن‌ها به میتینگ سیاسی نمی‌روند، اما می‌دانند که می‌توانند بروند. زمانی که بدانید آزادانه و همان‌طور که دوست دارید می‌توانید خودتان را ابراز کنید، نیازی نیست که حتماً آن کار را انجام دهید.» به همین دلیل تعداد تماشاگران ورزشگاه‌ها کاهش یافت.

در ۱۹۹۳، مؤسسهٔ ارتباطات بین‌المللی Clingendael در هلند گزارشی از دیدگاه نوجوانان هلندی نسبت به آلمانی‌ها ارائه داد. در گزارش از مخاطبان خواسته شده بود کشورهای اروپایی را به ترتیب احساس مثبتی که نسبت به آن‌ها دارند بنویسند و آلمانی‌ها در پایین‌ترین رتبه قرار گرفتند. (جمهوری ایرلند از آخر دوم شد، شاید به این دلیل که هلندی‌ها فکر می‌کردند در آن‌جا جنایت‌های فرقه‌ای وجود دارد. بریتانیا هم رتبهٔ سوم را از آخر داشت. در رده‌بندی محبوب‌ترین کشورها، اسپانیا و لوکزامبورگ در رتبه‌های بعد از هلند قرار گرفتند.) این گزارش نشان داد نوجوانان هلندی به‌مراتب بیش از بزرگ‌سالان از آلمانی‌ها متنفرند. فقط افرادی که در زمان تصرف هلند به‌دست آلمان زنده بودند تا این حد از آلمانی‌ها بیزار بودند.

اشعار بازیکنان کیفیت‌های متفاوتی داشت. آرنولد مورن، یوهان نیسکنس و ویم سوربیه بدترین شعرها را گفتند. یان ووترز پیچیده‌ترین شعر را سرود؛ با قطعه‌هایی فارغ از کلیشه‌های ادبی. شعر رود گولیت که دوخطی و کاملاً قابل درک بود، بهترین شعر بین بازیکنان و یکی از بهترین اشعار مجموعه بود. شعر جانی رپ این‌طور تمام شد: بعدالتحریر: پیراهنِ جدید واقعاً فقط ارزش پاک کردن کثافت‌های‌تان را دارد این شعر نه‌تنها به پیراهن جدید آلمانی‌ها اشاره می‌کرد، بلکه برگرفته از اقرار رونالد کومان بازیکنِ هلند بود، که پس از مسابقه گفته بود از پیراهن اولاف تون به‌عنوان دستمال‌توالت استفاده کرده.

ویلم فن‌هانگم ۴ که در فینال جام جهانی ۱۹۷۴ با پیراهن هلند رودرروی آلمان قرار گرفته بود، در مصاحبه با مجلهٔ هلندی Vrij Nederland (هلند آزاد) گفت: «به‌طور کلی نمی‌توانم بگویم که آلمانی‌ها دوستان صمیمی من هستند. بکن‌باوئر آدم خوبی است. در ظاهر مغرور بود، اما این فقط به‌خاطر سبک بازی‌اش بود. او هر کاری را در زمین به‌سادگی انجام می‌داد.» خبرنگار پرسید: «پس مشکلِ آلمانی‌ها چیست؟» و فن‌هانگم پاسخ داد: «خُب، البته مشکل آن‌ها نیاکان عوضی‌شان است.» کلمهٔ هلندی fout به معنای اشتباه، معنای خاص «اشتباهی در جنگ بودن» را هم دارد. خبرنگار که داشت نقش وکیل‌مدافع شیطان را بازی می‌کرد، گفت: «خب، این‌که تقصیر آن‌ها نیست.» فن‌هانگم گفت: «شاید نباشد، اما حقیقت باقی می‌ماند.» او پدر و دو برادرش را در بمباران‌های زمان جنگ از دست داده بود؛

حتا حالا که آقایان ورزشکاران را الگوی خود قرار می‌دهند، الگوی زنان معمولاً بازیگران زن هستند. در شرایطی‌که مردان مسائل عجیب‌وغریب ستارگان ورزش را دنبال می‌کنند. بسیاری از زنان زندگی افرادی مثل جنیفر انیستن (بازیگر زن معروف امریکایی) یا مدونا (خوانندهٔ زن معروف امریکایی) را دنبال می‌کنند و ناخودآگاه سعی می‌کنند از فرازونشیب‌های‌شان درس بگیرند.