بریده‌هایی از کتاب روزی روزگاری فوتبال (فوتبال و جامعه‌شناسی)

او بود که در بهار ۱۳۸۸ طی مراسم برگزارشده در سالن دوازده هزار نفری آزادی تهران، ضمن دیدار و گفت و گو با محمود احمدی نژاد، رییس جمهور ایران، اعلام کرد در دهمین انتخابات ریاست جمهوری از او برابر سایر نامزدها حمایت خواهد کرد. او بود که تصویرش در سیزده خرداد ۱۳۸۸ در وب سایت خبرگزاری جمهوری اسلامی کنار محمود احمدی نژاد آمد. او بود که طرف دارانش چندین وب سایت در ستایشش برپا ساختند و برخی از آن ها او را «جهان پهلوان پروین» خواندند. با این وصف او بنایی را برای باشگاهش برپا نساخت تا پرسپولیس پس از او بدان تکیه دهد. فردگرایی تنیده در پروینیسم همه را در باشگاه جز خودش محو کرده بود. پروین قصه گوی تاریخ فوتبال چهار دهه ای فوتبال معاصر ایران شده بود

«... آیا بهتر نبود جای این‌که مخارج زیادی را صرف این قبیل کارهای سرگرم‌کننده کنند، عده‌ای از جوانان ما را برای یافتن تخصص در رشته‌های مورد نیاز مملکت به کشورهای مربوطه بفرستند؟... آیا بهتر نبود به‌جای صرف ذره ذره خون این ملت بی‌گناه و ستمدیده در این قبیل مسائل بیهوده، مدرسه، درمانگاه و برق و آب روستاهای محروم را از همین‌ها درست کنند؟... آیا بهتر نبود به جای دلقک‌بازی‌های انگلیسی و آمریکایی و به اصطلاح در میادین بین‌المللی درخشیدن، در روستاهای ما که از وسائل اولیهٔ راحتی محروم‌اند کنار برادران زحمتکش جهاد سازندگی بدرخشند؟... آیا مسائل سیاسی، اقتصادی و فرهنگی ما حل شده که به ورزش پرداخته‌ایم؟"

الکس فرگوسن، ژوزه مورینیو و روبرتو مانچینی را شناخت. دیوید بکام، وین رونی، برایان رابسون و خیلی‌های دیگر را. چشم‌های او بود که پس از خودکشی روبرت انکه، دروازه‌بان آلمانی، خیس شد. او بود که نیمه‌شبی طی مسابقات جام جهانی ۱۹۹۴ که دیگو مارادونا از رقابت‌ها اخراج شد و می‌دانست تحمل پی گرفتن اخبار را ندارم تا سپیده دم بیدار ماند تا دریابد چه گذشته، تا دلداری‌ام دهد.

ما شیفته‌های فوتبال خیلی چیزها را فدای فوتبال کرده‌ایم. ما شیفته‌های فوتبال برخلاف آن‌چه به‌نظر می‌رسد آن‌قدرها هم مهربان نیستیم. اعتراف می‌کنم بارها و بارها تماشای فوتبال را به هم‌صحبتی با دختر دلبندم ترجیح دادم. آن هم برای تماشای بازی‌هایی که ملال‌آور بودند و پرت.

کاری که کره شمالی با ایتالیا در ۱۹۶۶ کرد، ایران با اسکاتلند در ۱۹۷۸، الجزایر با آلمان در ۱۹۸۲، عربستان با بلژیک در ۱۹۹۴، سنگال با فرانسه در ۲۰۰۲ و یونان با همهٔ غول‌های اروپا در ۲۰۰۴. اگر صبور می‌ماندی فرصت ولو ناچیز چنگ زدن به پیروزی در فوتبال مهیا می‌شد. این همان آوردگاهی بود که خوشبختانه قوی‌ترها همیشه برنده نمی‌شدند. این همان آوردگاهی بود که کوچک‌ها و بی‌مقدارها هم شانسی برای پرواز داشتند.

ترکیب پیراهن سرخ انگلستان یا جامهٔ سپید و سیاه آلمان در بستر چمن مخمل‌گونهٔ ویمبلی با پس‌زمینهٔ غرش تماشاگران، میخکوب‌کننده بود.