بریده‌هایی از کتاب جلاد لاغر

جلاد تبرش را چرخاند ـ تَق! ـ و سر دیگری روی زمینِ خاک‌آلود غلتید.

وقتی حرف‌های جیبل تمام شد، تل سانی گفت: «یک چیز دیگر، قربان. پیراهن خاصی را در نظر دارید که من فردا صبح بپوشم؟» جیبل با قیافه عبوسی جواب داد: «می‌توانی همین شلوار لعنتی‌ات را بپوشی.»

«ما نمی‌توانیم تعیین کنیم که کجا به دنیا بیاییم یا چطوری بزرگ بشویم. ولی اگر لازم باشد، می‌توانیم باورهای اطرافیانمان را نپذیریم. عزیزان ما و بزرگ‌ترهایمان همیشه نمی‌دانند که چه چیزی بهتر است. آدم باید به قلبش گوش بدهد و خودش نتیجه بگیرد که چه چیزی درست است و چه چیزی غلط.»

نفرت باعث سردرگمی می‌شود و وقتی ابرهای خشم ذهن آدم را دربرمی‌گیرند، دیگر نمی‌تواند درست فکر کند.

مادر دیبوتی به او یاد داده بود که آدم نباید هیچ‌وقت کسی را برنجاند که امکان داشته باشد روزی محتاج ترحمش بشود.

نفرت باعث سردرگمی می‌شود و وقتی ابرهای خشم ذهن آدم را دربرمی‌گیرند، دیگر نمی‌تواند درست فکر کند.

همیشه برای آدم‌ها چیزی هست که باید یاد بگیرند. ما کورمال کورمال به طرف شناختی می‌رویم که تکه‌ای از زمان را برایمان آشکار می‌کند. هیچ‌کس نباید ذهنش را روبه افکار نو ببندد.

مردم من خدا را عبادت می‌کنند تا به او نزدیک‌تر باشند، نه اینکه خواسته‌هایشان را از او طلب کنند.

دنیایی بدون درد، شکست، خیانت، نفرت، مرگ، تنهایی؟ غیرممکن!

برایم مهم نیست. تو دوست منی. من تو را تمی‌کشم.