بریده‌هایی از کتاب رهبران نوین (قدرت هوش هیجانی در رهبری)

وقتی کشمکش‌های عاطفی در گروه، توجه و انرژی افراد را از وظایف مشترکشان منحرف کند، کارآیی گروه نیز کاهش می‌یابد.

یک شوخی کلامی به موقع و یا یک خندهٔ شادمانه می‌تواند باعث برانگیختن خلاقیت شود، ارتباطات را تسهیل دهد، حس پیوند و اعتماد را تقویت کند و البته محیط کار را شاداب‌تر کند

هورمون‌هایی که هنگام اضطراب ترشح می‌شوند به ساعت‌ها وقت نیاز دارند تا دوباره در بدن جذب و محو شوند. همین است که ارتباط بد با رئیس، فرد را چنان اسیر اندوه می‌کند که نمی‌تواند ذهن و جسمش را آرام کند: «اونقدر من رو توی جلسه اذیت کرد که دیشب خوابم نبرد!» در نتیجه ما طبیعتاً ترجیح می‌دهیم با کسانی باشیم که از نظر هیجانی مثبت باشند، تا حس خوبی داشته باشیم.

خنده در معنای عصب‌شناختی خود، نشانگر کوتاه‌ترین فاصله بین دو فرد است چرا که بلافاصله سامانهٔ عصبی‌احساسی آن دو را به هم گره می‌زند. به قول یک پژوهشگر برجسته، این واکنش آنی و غیرارادی، سرراست‌ترین شکل ارتباط بین دو فرد است (یعنی مغز با مغز) که در آن عقل، در فرآیند گره خوردن سامانه‌های عصبی‌احساسی، با خِرَد و هوش دیگری همراه می‌شود. تعجبی ندارد کسانی که از مصاحبت هم لذت می‌برند، آسان‌تر و بیشتر می‌خندند. کسانی هم که از یکدیگر خوششان نمی‌آید و به هم اعتماد ندارند یا به هر دلیلی با هم اختلاف دارند، کمتر با هم می‌خندند یا اصلاً نمی‌خندند.

شوخی‌های سرخوشانه، احتمال حصول توافق مالی را در مذاکرات افزایش می‌دهد. عجیب نیست که «سرخوشی» در جعبه‌ابزار رهبران با هوش هیجانی بالا، جایگاه ویژه‌ای دارد.

مشاجره با مدیران در ۹۰ درصد موارد منجر به احساساتی مانند سرخوردگی، یأس، خشم، اندوه، انزجار و یا آزردگی می‌شود. این مشاجره‌ها بیشتر از درگیری با مشتریان، فشار کار، خط‌مشی‌های شرکت و یا مسائل شخصی باعث پریشانی می‌گردد. نه اینکه رهبران باید زیادی «خوب» باشند؛ هنر عاطفی رهبر آن است که واقعیت و ضروریات کار را بدون آنکه نیازی به آزردن بی‌جهت افراد باشد، به کرسی بنشاند.