بریده‌هایی از کتاب عامه‌پسند

صبح از خواب بیدارشدن مساوی بود با روبه‌رو شدن با دیوارِ خالیِ کائنات.

تلفن زنگ زد و من جوابش را ندادم. صبح‌ها حوصله‌ی جواب دادن به تلفن را ندارم.

میلیاردها زن روی این زمین زندگی می‌کنند. بعضی‌هایشان خوب‌اند، بعضی‌هایشان بیش از حد خوب‌اند، ولی گاه‌به‌گاه طبیعت تمامِ مهارتِ خود را به‌کار می‌بندد تا زنی خاص خلق کند، زنی باورنکردنی. از آن زن‌هایی که وقتی می‌بینی، دهنت باز می‌ماند. همه‌ی حرکاتش مثل یک موج زیباست. مچ پاهایش، بازوهایش و همه چیزش زیبا بود. بی‌نقصِ بی‌نقص به‌نظر می‌رسید. انگار او را بدون هیچ نقصی آفریده‌اند. چشمانش پر از جذابیت بود. دهنی خوش‌حالت. لب‌هایی که انگار منتظرند تا با خنده‌ای زیبا تو را به وجد بیاورند. جالب اینکه این زن‌ها حتی می‌دانند چطور باید لباس بپوشند. موهایشان هم که وقتی نگاه می‌کنی خیلی زیبا به‌نظر می‌رسند.

بیشتر اوقات، بهترین بخش زندگی وقت‌هایی هست که دست به سیاه و سفید نزده‌ای و نشسته‌ای و درباره‌ی زندگی فکر کرده‌ای. منظورم این است که فکر می‌کنم همه چیز بی‌معنی است.

آدم‌های خوب زیادی بودند که در خیابان می‌خوابیدند. آنها آدم‌های احمقی نبودند، فقط مناسب نظامِ این دنیا نبودند. در این دنیا اگر می‌توانستی در رختخواب خودت بخوابی، شاهکار کرده بودی. من خوش شانس بودم.

چشمانِ من آبی است و هیچ‌کس جز خودم مرا دوست ندارد حس عجیبی است.

احساس می‌کردم زندگی نه تنها پوچ است، بلکه دورانی است که باید مثلِ خر بارکشی کنیم. حس می‌کردم یک حماقت محض است.

«انسان‌ها با توهماتشان زندگی می‌کنند.»

تصمیم داشتم تا ظهر توی رختخواب بمانم. شاید نصفی از آدم‌ها تا آن موقع مرده باشند و نصفِ دیگر را هم هر طور بود تحمل می‌کردم.

عجب موجودات نفرت‌انگیزی هستیم. همه‌ی ما کارهای کثیف و حقیر انجام می‌دهیم. می‌خوریم، می‌خوابیم و در تعطیلات مهمانی برگزار می‌کنیم.

این بازیِ بیهوده و وقت تلف‌کردن. تا ابد ادامه دارد.

«زندگی هم آدم را فرسوده و رنجور می‌کند. شاید فردا روز بهتری برایم باشد.»

بیشتر اوقات، بهترین بخش زندگی وقت‌هایی هست که دست به سیاه و سفید نزده‌ای و نشسته‌ای و درباره‌ی زندگی فکر کرده‌ای.

مرگ برای همه حاضر است. آدم‌ها، حیوانات، چرنده، پرنده، خزنده، حشرات، ماهی‌ها و هیچکدام هم شانسی نداریم. از حالا همه چیز معلوم است. همه چیز به مرگ ختم می‌شد.

عصر ساکت و دل‌گیری بود. انگار زمین همراه با یک کنده‌ی پوسیده پر از موریانه داشت می‌سوخت.

گفت: «دلم برات تنگ شده بود.» - «دلت برای چی تنگ شده بود؟» - «چیزای کوچیک.» - «مثلاً چی؟» - «الآن یادم نمیاد

بیشتر اوقات، بهترین بخش زندگی وقت‌هایی هست که دست به سیاه و سفید نزده‌ای و نشسته‌ای و درباره‌ی زندگی فکر کرده‌ای. منظورم این است که فکر می‌کنم همه چیز بی‌معنی است. بعد به این باور می‌رسم که همه چیز خیلی هم بی‌معنا نیست. همین که فکر می‌کنی همه‌چیز بی‌معناست، خودش یک جور معنابخشی به همه‌چیز است. می‌دانی منظورم چی هست؟ بدبینیِ خوش‌بینانه.

بیشتر اوقات، بهترین بخش زندگی وقت‌هایی هست که دست به سیاه و سفید نزده‌ای و نشسته‌ای و درباره‌ی زندگی فکر کرده‌ای.

روی هم‌رفته، زندگیِ بدی نداشتم. شب‌ها در خیابان نمی‌خوابیدم، خانه‌ای داشتم و تخت‌خوابی که در آن می‌خوابیدم. البته، آدم‌های خوب زیادی بودند که در خیابان می‌خوابیدند. آنها آدم‌های احمقی نبودند، فقط مناسب نظامِ این دنیا نبودند.

کلی کار داشتم. در حالی که بخشی از اپرای کارمِن را زیر لب زمزمه می‌کردم به این فکر می‌کردم که چشمانِ من آبی است و هیچ‌کس جز خودم مرا دوست ندارد حس عجیبی است.