بریده‌هایی از کتاب عامه‌پسند

واقعاً می‌خواستم جایی دراز بکشم و چند هفته‌ای فقط بخوابم. دیگر از این بازی خسته شده بودم. هیجان در زندگی لازم است، ولی یک‌کم.

بیشتر اوقات، بهترین بخش زندگی وقت‌هایی هست که دست به سیاه و سفید نزده‌ای و نشسته‌ای و درباره‌ی زندگی فکر کرده‌ای. منظورم این است که فکر می‌کنم همه چیز بی‌معنی است. بعد به این باور می‌رسم که همه چیز خیلی هم بی‌معنا نیست. همین که فکر می‌کنی همه‌چیز بی‌معناست، خودش یک جور معنابخشی به همه‌چیز است. می‌دانی منظورم چی هست؟ بدبینیِ خوش‌بینانه.

همیشه کسی پیدا می‌شود که روز آدم را خراب کند. البته، اگر قصد نداشته باشد کل زندگیت را خراب کند.

انتظار کشیدن یکی از چیزهایی است که آدم را دیوانه می‌کند؟ مردم دائماً انتظار می‌کشند: آنها برای زندگی کردن و مُردن منتظر می‌ماندند. در صف برای خریدِ دستمال‌توالت منتظر می‌ماندند. در صف پول، و اگر پولی نداشتند، در صف‌های طولانی‌تری منتظر می‌ماندند. صبر برای خواب و صبر برای بیدارشدن. انتظار برای ازدواج، انتظار می‌کشند تا باران بیاید و بعد منتظر می‌مانند تا باران بند بیاید، منتظر غذا می‌مانند تا آماده شود، پس از خوردن منتظرند تا سیر شوند و بعد انتظار می‌کشند تا دوباره گرسنه شوند.

ترجیح دادم با خودِ مزخرفم تنها باشم؛ چون، بهتر از بودن با آدم‌های حقیری است که مدام سرِ هم کلاه می‌گذارند. پتو را تا گردنم بالا کشیده و چشمانم را بستم.

کی می‌خواهد صدودو سال عمر کند؟ جز یک احمق.

تاریخ را فاتحان می‌نویسند؛ کسانی‌که دخترانِ زیبارو دوروبرشان را گرفته‌اند...

البته، آدم‌های خوب زیادی بودند که در خیابان می‌خوابیدند. آنها آدم‌های احمقی نبودند، فقط مناسب نظامِ این دنیا نبودند. در این دنیا اگر می‌توانستی در رختخواب خودت بخوابی، شاهکار کرده بودی.

زندگی برای خطرکردن است.

در هر صورت، دنیا جای واقعاً وحشتناکی بود. گاهی، دلم برای تمام آدم‌هایی که مجبور بودند در آن زندگی کنند می‌سوخت.