بریده‌هایی از کتاب صلح کردند که جنگ بماند (جلد اول)

پیشنهاد کیچنر این بود که بریتانیا بعد از جنگ، باید به دنبال نامزد خود برای مقام خلافت باشد. پیامبر اسلام عرب بود و کیچنر پیشنهاد داد که این نگره ترویج شود که جانشین او به‌عنوان خلیفه نیز باید عرب باشد. مزیت این کار آن بود که نوار ساحلی شبه‌جزیره عربستان به آسانی تحت کنترل نیروی دریایی بریتانیا قرار می‌گرفت. بریتانیا می‌توانست خلیفه را از نفوذ رقبای اروپایی خود ایمن نگاه دارد. کیچنر معتقد بود اگر بریتانیا بتواند خلیفه را در حوزه نفوذ خود در عربستان منصوب کند، دنیای اسلام را تحت کنترل خود خواهد گرفت.

کیچنر همچنین در زمینه مناسبت زمانی حرفه خود نیز با اقبال مواجه بود زیرا این حرفه با افزایش احساسات، ادبیات و ایدئولوژی امپریالیستی در بریتانیا مصادف شده بود. دیزرائیلی، کیپلینگ، ای.ایی. دبلیو میسون (نویسنده کتاب «چهار پر») لیونل کرتیس (موسس فصلنامه امپریالیستی میزگرد) جان باکن و دیگران موج احساساتی را ایجاد کرده بودند که او بر تارک آن سوار بود.

او از همان دوران مبارزات اولیه خود با خوش‌اقبالی مورد توجه روزنامه‌نگارانی قرار گرفت که حرفه او را دنبال و وجهه عمومی او را خلق کرده بودند.

«بعد از جنگی برای پایان دادن به همه جنگها، از قرار آنها در پاریس برای بستن پیمان صلحی برای پایان دادن به همه صلحها، کاملا موفق بودهاند.»

در حالی‌که در «دایره عرب» در قاهره منتظر نشسته و به امید شورش اعراب بود تا امپراتوری عثمانی را سرنگون سازند

غازی‌هایی‌هایی که در قرن ۱۴ میلادی از پشت مرزهای نامعلوم بیزانس به میان صحنه تاریخ پریده بودند.

امپرتواری فقط می‌توانست کارگر غیرماهر را تامین کند

امپراتوری اتریش- مجارسنتان ملحق شده بودند -

روسیه، از مشاهده همبستگی علنی میان بلشویک‌ها، آلمانی‌ها و یهودیان شگفت‌زده شدند. بسیاری از رهبران بلشویک‌ها دارای منشا یهودی بودند. هلفاند نیز که پول و کمک آلمان را با خود آورده - و از قسطنطنیه آمده و دوست بسیار نزدیک ترک‌های جوان بود- نیز منشا یهودی داشت. ترک‌های جوان - بر پایه آموزه دیرینه مقامات بریتانیایی - تحت نفوذ فراماسونری یهود قرار داشتند که امپراتوری عثمانی را به اتحاد با آلمان کشانده بودند. اعتقاد دیرینه بریتانیایی‌ها بر این بود که آلمانی‌ها و یهودیان در ارتباط بسیار نزدیک با یکدیگر قرار دارند و همه امور بر صحت این اعتقاد گواهی

ترک‌ها دیگر نباید وجود داشته باشند. ازمیر باید یونانی، آنتالیا ایتالیایی، جنوب تاروس و شمال سوریه فرانسوی و فلسطین و بین‌النهرین باید بریتانیایی و بقیه نقاط - از جمله قسطنطنیه- روسی شوند ... و من باید آواز کلیسایی ستایش خداوند را در ایاصوفیه و آواز سیمون را در مسجد عمر بخوانم. ما به زبان‌های ولزی، لهستانی، سلتی و ارمنی به افتخار همه این ملت‌های کوچک و دلیر آواز خواهیم خواند.

جرج کرزن، فرماندار کل آتی هند، این منافع را به روشنی چنین توصیف کرده است: «ترکستان، افغانستان، مناطق اطراف دریای خزر، ایران - این نام‌ها برای بسیاری تنها حال‌وهوای مناطق بسیار دورافتاده را تداعی می‌کند ... ولی باید اعتراف کنم که از نظر من آنها مهره‌هایی بر صفحه شطرنجی هستند که بازی بر سر تسلط بر جهان روی آن انجام می‌شود.»

سر مایک سایکس -عضو پارلمان انگلیس - که بارها به آسیا مسافرت کرده بود، یکی از کتاب‌های خود را با این پرسش آغاز می‌کند که: «چه تعداد از مردم متوجه هستند که وقتی از ترکیه و ترک‌ها سخن می‌گویند، چنین مکان و چنین مردمی وجود ندارند...؟» [۹] موطن باستانی مردم ترک - ترکستان - در تملک روسیه و چین بود. بیش از نیمی از مردم ترک‌زبان آسیا یا در دو کشور روسیه و چین یا در نقاط دیگری خارج از امپراتوری عثمانی زندگی می‌کردند، به‌گونه‌ای که تزار بیش از سلطان حق داشت که از قوم ترک سخن بگوید.

این عقیده قدیمی که روسیه چنان بزرگ است که اروپا باید از آن بهراسد ... مربوط به دوره پیش از عصر آلمان است. [

استاد جیمز هنری برستد آمریکایی با طرح این نظریه خود مقبولیت گسترده‌ای یافته است که تمدن نوین - یعنی تمدن اروپایی - نه از یونان و روم بلکه از خاورمیانه - از مصر، یهودیه، بابل، آشور، سومر و اکد - سرچشمه گرفته است.

دولت بریتانیا حتی فاقد ابتدایی‌ترین اطلاعات، از جمله نقشه، درباره امپراتوری بود که با آن در جنگ به‌سر می‌برد. یکی از افسران اطلاعاتی کیچنر مخفیانه از یک منطقه بیابانی نزدیک به مرز سینا در مصر نقشه‌برداری و تحقیق کرده بود که تنها بررسی مختصر انجام شده به‌وسیله دستگاه اطلاعات بریتانیا محسوب می‌شد.

یک علت برای این مساله که چرا اعضای پارلمان و کابینه بریتانیا مسائل مربوط به شرق را تا این اندازه به کیچنر و گروه او واگذار می‌کردند این بود که خود آنها اطلاعات چندانی در این مورد نداشتند.

مصری که تحت اداره کیچنر قرار داشت یک شاهزاده موروثی، فرمانداران و وزرای کابینه محلی حکومت را اداره می‌کردند. آنها تصمیمات توصیه‌شده از سوی مشاوران بریتانیایی مرتبط با وزارتخانه‌های متبوع خود را به نام خود، اجرا می‌کردند. گروه کیچنر این نوع از فرمانداری نظامی را ترجیح می‌داد. رونالد استورز به‌گونه‌ای فصیح در این مورد گفته است: «ما از جملات امری اجتناب می‌کردیم و جملات شرطی و حتی خواهش‌گونه را ترجیح می‌دادیم.»

هنگامی که امپراتوری عثمانی - آن‌گونه که می‌نمود به‌وسیله چرچیل و آن‌گونه که اکنون می‌نماید به‌وسیله انور و سوشون - وارد جنگ شد نتیجه‌ای که طراحان سیاسی در بریتانیا ترسیم کردند اجتناب‌ناپذیر به نظر رسید.

چرچیل آن‌گونه که توصیف می‌شد نبود. در واقع، او با صرف وقت و تلاش شخصا با انور و دیگر رهبران عثمانی که امیدوار به بی‌طرف نگاه‌داشتن کشور خود بودند ارتباط برقرار کرد و دو ماه وقت را بر سر این مساله گذاشت ولی در نهایت و هنگامی که متقاعد شد این سه نفر از بخت و اقبالی برای دور نگاه‌داشتن ترکیه از جنگ برخوردار نبودند، مزایای وارد شدن ترکیه به جنگ را مورد توجه قرار داد.

سوشون و انور در واقع جنگ بین ترکیه و متفقین را شروع کردند ولی در تصور عمومی بریتانیا این چرچیل بود که جنگ را شروع کرده بود.