بریده‌هایی از کتاب صلح کردند که جنگ بماند (جلد اول)

کیچنر همچنین در زمینه مناسبت زمانی حرفه خود نیز با اقبال مواجه بود زیرا این حرفه با افزایش احساسات، ادبیات و ایدئولوژی امپریالیستی در بریتانیا مصادف شده بود. دیزرائیلی، کیپلینگ، ای.ایی. دبلیو میسون (نویسنده کتاب «چهار پر») لیونل کرتیس (موسس فصلنامه امپریالیستی میزگرد) جان باکن و دیگران موج احساساتی را ایجاد کرده بودند که او بر تارک آن سوار بود.

او از همان دوران مبارزات اولیه خود با خوش‌اقبالی مورد توجه روزنامه‌نگارانی قرار گرفت که حرفه او را دنبال و وجهه عمومی او را خلق کرده بودند.

«بعد از جنگی برای پایان دادن به همه جنگها، از قرار آنها در پاریس برای بستن پیمان صلحی برای پایان دادن به همه صلحها، کاملا موفق بودهاند.»

در حالی‌که در «دایره عرب» در قاهره منتظر نشسته و به امید شورش اعراب بود تا امپراتوری عثمانی را سرنگون سازند

غازی‌هایی‌هایی که در قرن ۱۴ میلادی از پشت مرزهای نامعلوم بیزانس به میان صحنه تاریخ پریده بودند.

امپرتواری فقط می‌توانست کارگر غیرماهر را تامین کند

امپراتوری اتریش- مجارسنتان ملحق شده بودند -

ترک‌ها دیگر نباید وجود داشته باشند. ازمیر باید یونانی، آنتالیا ایتالیایی، جنوب تاروس و شمال سوریه فرانسوی و فلسطین و بین‌النهرین باید بریتانیایی و بقیه نقاط - از جمله قسطنطنیه- روسی شوند ... و من باید آواز کلیسایی ستایش خداوند را در ایاصوفیه و آواز سیمون را در مسجد عمر بخوانم. ما به زبان‌های ولزی، لهستانی، سلتی و ارمنی به افتخار همه این ملت‌های کوچک و دلیر آواز خواهیم خواند.

جرج کرزن، فرماندار کل آتی هند، این منافع را به روشنی چنین توصیف کرده است: «ترکستان، افغانستان، مناطق اطراف دریای خزر، ایران - این نام‌ها برای بسیاری تنها حال‌وهوای مناطق بسیار دورافتاده را تداعی می‌کند ... ولی باید اعتراف کنم که از نظر من آنها مهره‌هایی بر صفحه شطرنجی هستند که بازی بر سر تسلط بر جهان روی آن انجام می‌شود.»

سر مایک سایکس -عضو پارلمان انگلیس - که بارها به آسیا مسافرت کرده بود، یکی از کتاب‌های خود را با این پرسش آغاز می‌کند که: «چه تعداد از مردم متوجه هستند که وقتی از ترکیه و ترک‌ها سخن می‌گویند، چنین مکان و چنین مردمی وجود ندارند...؟» [۹] موطن باستانی مردم ترک - ترکستان - در تملک روسیه و چین بود. بیش از نیمی از مردم ترک‌زبان آسیا یا در دو کشور روسیه و چین یا در نقاط دیگری خارج از امپراتوری عثمانی زندگی می‌کردند، به‌گونه‌ای که تزار بیش از سلطان حق داشت که از قوم ترک سخن بگوید.