بریده‌هایی از کتاب ناطور دشت

نشونه‌های یه آدم بی‌تجربه اینه که دلش می‌خواد با شرافت برای هدفی جونش رو فدا کنه، ولی از نشونه‌های یه آدم باتجربه اینه که با کمال فروتنی در کنار هدفش به زندگی ادامه می‌ده.

«...همیشه در ذهن خودم بچه‌های کوچکی را مجسم می‌کنم که در دشت مشغول بازی هستند. هیچ آدم‌بزرگی هم جز خودم اون دور و بر نیست. منم لبهٔ یه پرتگاه خیلی بلند ایستادم. کارم هم گرفتن بچه‌هایی است که به سمت پرتگاه می‌آیند. منظورم اینه که اگر بدوند به سمت پرتگاه و حواسشون پرت باشه، من اون‌ها رو از افتادن نجات می‌دم. در طول روز، کل کاری که انجام می‌دادم همین بود. می‌شدم ناطور دشت. شاید مسخره به‌نظر برسه، ولی واقعاً نگهبانی رو دوست دارم.»

اصلاً دلیل دویدن خودم را نمی‌دانستم. احتمالاً آن لحظه عشق دویدن داشتم

بیشتر مردم حاضرن برای ماشینای خودشون جان بدهند. مرتب نگرانن که مبادا روی ماشینشون خط بیفته و مرتب تکرار می‌کنند که با یک گالن بنزین تا کجا می‌توانند بروند و اگر یک ماشین مدل بالا داشته باشند، باز هم در این فکر هستند که یک جدیدتر آن را بخرند.

خیلی زشت است کسی به آدم بگوید دندان‌هایت را مسواک بزن.

وقتی آدم زنده نیست گل به چه دردش می‌خورد؟

ولی من هنوزم اونو دوسش دارم. یعنی به‌نظرت نمی‌تونم دوسش داشته باشم؟ یعنی وقتی کسی مرد دیگه نباید دوسش داشت؟ مخصوصاً اگه کسی که مرده هزار برابر بهتر از زنده‌هایی که در اطرافت هستند، باشه؟

اکثر مدارس برای تعطیلات عید تعطیل بودند و همهٔ دختران و پسران در آن اطراف پرسه می‌زدند و در انتظار دوستان خود بودند. همه نوع دختر در آن‌جا دیده می‌شد. واقعاً آدم از نگاه کردن به آن‌ها لذت می‌برد. از طرفی هم غصه‌دار می‌شدم، چون خبر نداشتند بعد از این‌که از مدرسه و دانشگاه بیرون می‌روند،‌ چه اتفاقاتی قرار است برایشان بیفتد. احتمالاً اکثر آن‌ها با یک سری آدم ابله عروسی می‌کنند. همان ابلهانی که مرتب در مورد این صحبت می‌کنند که با یک لیتر بنزین چند کیلومتر را می‌توان رفت. همان کسانی‌که اگر در بازی گلف یا پینگ‌پنگ بازنده شوند، بی‌اندازه ناراحتی می‌شوند و مانند بچه‌ها قهر می‌کنند. منظورم کسانی است که هیچ‌گاه حتی یک خط کتاب هم مطالعه نکرده‌اند و باعث می‌شوند آدم حسابی کلافه شود.

فکر نکنم حتی خودش متوجه شود که آهنگ را درست زده یا نه. البته او تقصیر زیادی ندارد. مقصر تماشاچی‌های ابلهی هستند که هرکسی را تشویق می‌کنند.

هیچ‌وقت به کسی حرفی نزنید و چیزی بهش نگید. اگر بگید، دلتنگش می‌شید.

چون مردم همیشه اشتباهی دست می‌زنند و تشویق می‌کنند

معمولاً آدم‌ها زمانی‌که حوصلهٔ بحث نداری، دلشان می‌خواهد حرف بزنند.

. این روشنفکرها کلاً دوست ندارند با آدم جدی صحبت کنند، مگر این‌که خودشون حرف زدن رو شروع کنند. همیشه دوست دارند زمانی‌که خودشون حرف نمی‌زنند، تو هم لال‌مونی بگیری

نشونه‌های یه آدم بی‌تجربه اینه که دلش می‌خواد با شرافت برای هدفی جونش رو فدا کنه، ولی از نشونه‌های یه آدم باتجربه اینه که با کمال فروتنی در کنار هدفش به زندگی ادامه می‌ده.

گفت: دلم می‌خواهد کاری کنم عاقلانه‌تر فکر کنی، دوست دارم تا جایی‌که ممکن است و می‌توانم کمکت کنم. او واقعاً داشت تلاش خود را می‌کرد و این کاملاً از چهره‌اش پیدا بود، ولی ما دو فکر متفاوت داشتیم و نمی‌توانستیم حرف همدیگر را بفهمیم.

۱ احتمالاً اولین چیزی‌که هرکس دلش می‌خواهد دربارهٔ من بداند، محل تولدم و چگونگی سپری شدن دوران بچگی پر از حسرتم و این‌که قبل از به‌دنیا آمدن من، پدر و مادرم مشغول چه کاری بودند و همهٔ چرندیاتی که معمولاً دربارهٔ دیوید کاپرفیلد هست. ولی حقیقت اینه که من به هیچ‌وجه مایل نیستم در این‌باره حرف بزنم، آن هم به دو دلیل؛‌ دلیل اول این‌که حرف زدن در این‌باره حوصله‌ام را سر می‌برد و باعث خستگی‌ام می‌شود و دلیل دوم این‌که اگر کوچک‌ترین حرفی دربارهٔ زندگی شخصی آن‌ها بزنم،‌ خونم ریخته می‌شود، چون آن‌ها در مورد چیزهایی که به آن علاقه‌مند هستند، حساسیت زیادی دارند، به‌ویژه پدرم. البته در خوب بودن آن‌ها هیچ شکی وجود ندارد، ولی در عین حال حساس هستند.

واقعیت این است که حواریون باعث ناراحت شدن من می‌شوند، چون به محض این‌که حضرت عیسی از دنیا رفت، همهٔ آن‌ها سربه‌راه شدند، ولی تا زمانی‌که زنده بود، هیچ منفعتی برایش نداشتند و سودی به او نرساندند و فقط او را آزار می‌دادند

اصلاً متوجهٔ حرف‌های من نشد، فقط گفت: آره. و مرا بالا برد. خیلی جالبه که آدم طوری صحبت کند که کسی متوجه نشود. آن‌وقت طرف مقابلت هم کاری را که تو دلت می‌خواهد، انجام می‌دهد.

وقتی داشت حرف می‌زد، خمیازه‌ای طولانی کشید که حسابی مرا کفری می‌کرد. چون من خیلی بدم می‌آید، هنگام حرف زدن کسی خمیازه بکشد.

اصلاً برام اهمیتی نداره که خداحافظی تلخه و باعث در آمدن اشکم می‌شه، فقط چیزی که این وسط مهم بود این بود که وقتی دارم از این‌جا می‌روم، خودم بدونم که دارم جدی‌جدی می‌روم، در غیر این‌صورت حالم بدتر می‌شد.