بریده‌هایی از کتاب ناطور دشت

با این‌که زیاد اهل مطالعه بودم،‌ ولی بازهم خیلی سواد نداشتم.

راهروی خانهٔ ما بوی خاصی می‌دهد که تا به حال در هیچ خانه‌ای چنین بویی را احساس نکردم. نمی‌دانم چه بویی بود. نه بوی گل کلم است، نه بوی عطر. نمی‌دانم چه بویی بود، ولی هرچی بود، آدم می‌توانست متوجه شود که این‌جا خانه‌اش است.

من به کتاب‌هایی علاقه دارم که وقتی آن‌ها را تا آخر می‌خوانم، بگویم ای کاش نویسنده‌اش یکی از دوستان صمیمی‌ام بود تا هروقت دوست داشته باشم، بتوانم با او تلفنی حرف بزنم و در مورد احساس واقعی‌ام با او صحبت کنم.

بعضی از افراد را حتی اگر حقشون باشه، نباید اذیت کرد.

همهٔ ابلهان زمانی‌که آن‌ها را ابله صدا می‌زنی، ناراحت می‌شوند.

برای این‌که حوصلهٔ کسی رو سر ببری، لزومی نداره آدم بدی باشی.

پسر، دقت کردی آدم به‌محض این‌که از دنیا می‌رود، همه دورش جمع می‌شوند

جزء دخترانی بود که در همان نگاه اول دلبری می‌کرد. خوشگل هم بود.

پرسیدم: حالا با کی دوستی؟ اگر دلت می‌خواد بگو. گفت: تو نمی‌شناسیش. گفتم: حالا بگو، شاید بشناسم

مشکل این‌جاست که با هرکسی رابطهٔ دوستی برقرار می‌کنم، فکر می‌کنم آدم درست و حسابی است.