بریده‌هایی از کتاب رمانتیک‌های عاشق

روزهایی وجود دارد که می‌توانم خود را بکشم؛ ولی در عوض اشک از چشمانم جاری می‌شود و یا زیر خنده می‌زنم، مثلاً امروز از آن روزها بود.

«فنجانم بزرگ نیست، ولی از فنجان خود می‌نوشم.

بگذار یکدیگر را دوست بداریم که این تنها راه رهایی از دشمنانمان است.

مرا ببین، یکه و تنها در این کاشانه‌ی ماتم‌زده، ساعت‌هایی را که روز را از شب جدا می‌کند، می‌شمارم. قصد دارم به تو چه بنویسم؟ قلبم سرشار از سخنان است و ذهنم تهی. آرزویم تنها سخن گفتن از تو است، از عشقت، از امیدهایت، یا از دلهره‌هایمان؛ و اگر چنین سخن بگویم، واژگان به سبب بیان افکارم، توانم را از من می‌گیرند.

این‌که مرا آرام و ساکت می‌دیدی تعجب می‌کردی. آیا می‌دانی آرامش و سکوتم از کجا نشأت می‌گرفت؟ از تو ...

از تمام احساساتی که انسان را در زندگی شکنجه می‌دهد، عشق تنها احساس جاودانه است.

حبس دخترش، آدل در آسایشگاه بیماران روانی، و مرگ دو پسرش. همسرش آدل در ۱۸۶۸ دار فانی را وداع گفت و محبوبه‌ی وفادارش، ژولیت، در ۱۸۸۳، فقط دو سال قبل از مرگ هوگو، از دنیا رفت.

تقدیر همیشگی کسانی که از دنیا رفته‌اند این است که کسانی که هنوز زندگی می‌کنند و کسانی که متولد می‌شوند، بر مزار آن‌ها پایکوبی کنند.

از خود می‌پرسم آیا واقعاً می‌بایست به هدفم برسم، حتی اگر مسیرش از جاده‌ای عبور بکند که در شأن من نباشد. عشق عزیزم، مرد جوانی که به خاطر اصول اخلاقی خویش مستقل است، به خاطر گرایش‌هایش و امیالش، مرد جوانی که به دلیل کم‌سن و سالی و نداشتن سرمایه متکی بر دیگران است، موقعیتی اسفبار و دردآور دارد. آری، اگر از این تجربه با همان پاک‌دامنی که پا به آن گذاشته‌ام بیرون بیایم، ممکن است حس کنم که سزاوار اندکی عزت نفس هستم.

گهگاه برایم بنویس ولی مفصل، که چگونه روزگار می‌گذرانی، که حالت خوب است، که مرا هنوز دوست داری.

به هر مکان زیبا که می‌رسم آرزو می‌کنم کاش تو هم آنجا بودی. نمی‌توانم بر خودم چیره شوم و این همه دوستتت نداشته باشم، چون این دوست داشتن برایم مفید و ضروری است: نیازی درونی است؛ وقتی دگربار ببینمت شادتر خواهم شد. دغدغه‌ای ندارم جز اینکه نزدیک تو باشم، خیالت هرگز مرا ترک نمی‌گوید.

کمی جدی باش! عشق وسیله‌ی بازی نیست ـ و بار دیگر می‌گویم که نامه‌ای به من ننویس مگر این‌که بتوانی آن را با وجدانی زلال و روشن زینت ببخشی. در آن صورت، زودتر برایت جان خواهم داد ـ سرسپرده‌ی جاویدت جان کیتس

موسه برای تبدیل شدن به یک شاعر رمانتیک، دیرتر از موعد مناسب متولد شد و چیزی جز حس نومیدی، ناباوری و بی‌ایمانی، و بیزاری از دنیا و همنوع به ارث نبرد. او گفت: «فنجانم بزرگ نیست، ولی از فنجان خود می‌نوشم.» افسوس که او ته‌نشین‌شده‌ها را نوشید.

از این‌که مرا آرام و ساکت می‌دیدی تعجب می‌کردی. آیا می‌دانی آرامش و سکوتم از کجا نشأت می‌گرفت؟ از تو ...

تنها یک عبارت بلدم، و وقتی می‌گویم «دوستت دارم»، همه‌چیز را بیان کرده‌ام.

با چه شوقی این دست‌نوشته‌ی کوچک را دوباره خوانده‌ام. هر قاصدی که بدون حتی یک کلمه از تو سر می‌رسید، قلبم را می‌شکست. چقدر دیوانه‌ام که تو را این‌چنین دوست می‌دارم

به دلایل بسیاری به این حقیقت پی برده‌ام که عشق همواره اعجاب‌آورترین تغییرات را در انسان به وجود می‌آورد ...

عاشق کسانی باش که هنر عشق‌ورزی را به ارث برده‌اند.

تنها چیزی که آزارم می‌دهد پشه‌هایی هستند که شب‌ها می‌آیند، مانند افراد وراج و خبرچین در گوش آدم هیاهو به پا می‌کنند

از تمام احساساتی که انسان را در زندگی شکنجه می‌دهد، عشق تنها احساس جاودانه است.