کتاب رمانتیک‌های عاشق

روزهایی وجود دارد که می‌توانم خود را بکشم؛ ولی در عوض اشک از چشمانم جاری می‌شود و یا زیر خنده می‌زنم، مثلاً امروز از آن روزها بود.

«فنجانم بزرگ نیست، ولی از فنجان خود می‌نوشم.

مرا ببین، یکه و تنها در این کاشانه‌ی ماتم‌زده، ساعت‌هایی را که روز را از شب جدا می‌کند، می‌شمارم. قصد دارم به تو چه بنویسم؟ قلبم سرشار از سخنان است و ذهنم تهی. آرزویم تنها سخن گفتن از تو است، از عشقت، از امیدهایت، یا از دلهره‌هایمان؛ و اگر چنین سخن بگویم، واژگان به سبب بیان افکارم، توانم را از من می‌گیرند.

بگذار یکدیگر را دوست بداریم که این تنها راه رهایی از دشمنانمان است.

این‌که مرا آرام و ساکت می‌دیدی تعجب می‌کردی. آیا می‌دانی آرامش و سکوتم از کجا نشأت می‌گرفت؟ از تو ...

از تمام احساساتی که انسان را در زندگی شکنجه می‌دهد، عشق تنها احساس جاودانه است.

حبس دخترش، آدل در آسایشگاه بیماران روانی، و مرگ دو پسرش. همسرش آدل در ۱۸۶۸ دار فانی را وداع گفت و محبوبه‌ی وفادارش، ژولیت، در ۱۸۸۳، فقط دو سال قبل از مرگ هوگو، از دنیا رفت.

تقدیر همیشگی کسانی که از دنیا رفته‌اند این است که کسانی که هنوز زندگی می‌کنند و کسانی که متولد می‌شوند، بر مزار آن‌ها پایکوبی کنند.

گهگاه برایم بنویس ولی مفصل، که چگونه روزگار می‌گذرانی، که حالت خوب است، که مرا هنوز دوست داری.

کمی جدی باش! عشق وسیله‌ی بازی نیست ـ و بار دیگر می‌گویم که نامه‌ای به من ننویس مگر این‌که بتوانی آن را با وجدانی زلال و روشن زینت ببخشی. در آن صورت، زودتر برایت جان خواهم داد ـ سرسپرده‌ی جاویدت جان کیتس