بریده‌هایی از کتاب پیرمرد و دریا

فقط نگاه کردن به دستانش و حس کردن درد پشتش کافی بود تا او باور کند که این یک رویا نیست.

پیرمرد فکر کرد: «چرا من با دو دست خوب آفریده نشدم؟ احتماًلا این از قصور خودم در تربیت این یکی دستمه. اما خدا می‌دونه که اون فرصت یاد گرفتن رو داشته. اون دیشب بد عمل نکرد و فقط یه بار گرفته. اگر دوباره گرفت بذار طناب ببردش.»

دردش نشان می‌داد که او زنده است.

فکر کرد: «امید نداشتن احمقانه ست، علاوه بر این فکر می‌کنم گناهه. به گناه فکر نکن.

هیچ چیز بهتر از این نیست که هیچ نباشی ولی مؤثر باشی.

از اون گذشته هرچیزی، چیز دیگه‌ای رو به نحوی می‌کشه. ماهیگیری منو می‌کشه درست به همون صورت که زنده نگهم می‌داره.

«امید نداشتن احمقانه ست

«به پسرک گفته بودم من یه پیرمرد غیر عادی ام، حالا زمانش رسیده که اینو ثابت کنم.» بارها این را ثابت کرده بود و الان دوباره می‌خواست ثابتش کند. هر بار برایش جدید بود و او به دفعه‌های قبلی که این کار را کرده بود فکر نمی‌کرد.

«گالانو ها، بخوریدش و خواب اینو ببینید که یه انسان رو کشته اید.» او میدانست که شکست خورده است.

آدمیزاد برای شکست خوردن ساخته نشده، اون میتونه نابود بشه ولی شکست نمی‌خوره.

پسرک: «چیزی برای خوردن داری؟» «یه ظرف برنج زرد و مقداری ماهی. می‌خوری؟» «نه، من تو خونه غذا می‌خورم. می‌خواهی برات آتش روشن کنم؟» «نه، شاید بعدا خوردمش، شاید هم بعداً برنج را سرد خوردم.» «می‌تونم تور ماهیگیری را بردارم؟» «بله، حتماً» آنجا تور ماهیگیری وجود نداشت و پسرک به خاطر آورد که آن را فروخته اند. اما آنها هر روز این تخیل را داشتند. آنجا برنج سرد و ماهی هم وجود نداشت و پسرک این را هم می‌دانست.

با خودش گفت: «نباید احمقانه فکر کنم. شانس چیزیه که به شکل‌های مختلف ظاهر میشه. کسی نمیتونه تشخیصش بده. من مقداری از اون در هر شکلی که باشه میخرم و در ازاش هر چی خواستند میدم. کاش می‌تونستم نوری ببینم. کاش خیلی اتفاق‌ها می‌افتاد. اما چیزی که الان آرزوشو دارم دیدن نوره.»

خدا رو شکر ماهی‌ها به اندازه‌ی ماها که اونا را می‌کشیم باهوش نیستند هرچند که نجیب‌تر و تواناتر هستند.

بعد از اینکه متوجه شد دستش به اندازه‌ی کافی در آب شور مانده، آن را بیرون آورد و نگاهش کرد. او گفت: «بد نیست. هیچ دردی مرد رو از پا نمیندازه.»

بلند گفت: «ماهی هم دوست منه. تا حالا همچین ماهی‌ای ندیدم اما باید بکشمش. خوشحالم که ما مجبور نیستیم ستاره‌ها رو بکشیم. فکر کن اگر هر روز یه نفر تلاش می‌کرد ماه رو بکشه چی می‌شد. ماه فرار می‌کرد. اما فکر کن اگه یه مرد هر روز تلاش می‌کرد خورشید رو بکشه. ما خوشبخت به دنیا می‌آییم.»

او میدانست که هیچکس در دریا تنها نیست.

فقط دیگه شانسی ندارم. اما کی می‌دونه؟ شاید امروز داشته باشم. هر روز یه شروع تازه ست. خوش شانس بودن بهتره ولی من ترجیح می‌دم دقیق باشم. بعدش وقتی شانس میاد تو آماده‌ای.»

اما پیرمرد همیشه دریا را زنانه و چیزی که یا به انسان لطف بزرگی می‌کند یا لطفش را از او دریغ می‌کند و اگر وحشیانه یا بدجنس عمل می‌کند به این خاطر است که کمکی از او برنمی‌آید، تصور می‌کرد

با خودش گفت: «نباید احمقانه فکر کنم. شانس چیزیه که به شکل‌های مختلف ظاهر میشه. کسی نمیتونه تشخیصش بده. من مقداری از اون در هر شکلی که باشه میخرم و در ازاش هر چی خواستند میدم.

«در ازای چه چیزی می‌تونم شانس بخرم؟ آیا می‌شه با نیزه‌ای که از دست دادم یا یه چاقوی شکسته یا دو دست ناقصم کمی شانس بخرم؟