بریده‌هایی از کتاب ندبه‌های دلتنگی

(نا) کسی گفت: انتظار، چرا؟ ظهور، یعنی چه؟ فرج، دیگر چه افسانه‌ای است؟ غیبت، کدام گریه از فصل روضۀ الشّهداست؟ مهدی، نام کیست؟ و چرا موعودش صدا می‌زنند؟

چه خرّم درختانی در باغچۀ من، شاخه در هم کنند، اگر گردی از قبای تو بر دامان من بنشیند.

از ما آنچه برنیامد، تو برآوردی، مرحبا!

آدم‌ها همه دیر باورند و زودرنج. بهانه می‌گیرند. می‌گویند: او نیز ما را فراموش کرده است؛ امّا من می‌دانم که شما، همه را به اسم و رسم و نیّت به یاد دارید.

بُوَد آیا که در میکده‌ها بگشایند گره از کار فرو بستۀ ما بگشایند

وقتی دل سودایی می‌رفت به بستان‌ها بی‌خویشتنم کردی، بوی گل و ریحان‌ها گه نعره زدی بلبل، گه جامه دریدی گل تا یاد تو افتادم، از یاد برفت آنها

من میان حضور و ظهور تو سرگردانم، نمی‌دانم از تو کدام را بخواهم؟ غریبانه می‌گریم؛

آه! که فرشتۀ انتظار، چه پر بسته و شکسته بال است! فرج، افسانه‌ترین غزل مکتب وقوع شده است

کاشکی دلدادگان تو مرا هم با خود می‌بردند؛

نام تو حلاوت هر صبح جمعه است و حدیث تو ندبۀ آدینه‌ها.

شعر تو را کسی موزون نتوانست خواند، کسی نبض غیبت را شمردن نتوانست، جز ملاحت تو، زخم ما را کسی نسود.

با تو گل‌ها، همه می‌خندند، بی‌تو هر گلی، دهانۀ زخمی چرکین است. با تو باران، پیامبر طروات و زندگی است؛ بی‌تو باران، هق هقِ آسمان است. با تو هر بیگانه‌ای آشناست، بی‌تو آشنایان، کینه‌وران بی‌رحمند.

ای صبح! شام ما را سینه بشکاف. ای سپیده! سپاه سیاهی را در هم شکن. ای شکوهمندی دین! تیرگی بخت ما را برمتاب. ای شهسوار دشت‌های پی در پی غیبت!

ای همۀ آدم‌ها! به هر آستین خود، هزار ابلیس پرورید، اگر مهدیِ موعود را از یاد برید.

نفرین به آن دعایی که تو را نمی‌خواند. مباد و هرگز مباد آن روز سیاهی که شامِ آن، چاه غیبت را بیاراید و ماه فرج را از یاد برد.

فریاد از آن روزی که در نیایش خدا، به خواهش تو ننشینیم.

تو از ما گمنام‌تر بودی، شگفتا! ما از تو غایب‌تر، حسرتا!

ای همه خوبی و لطف! روی به کدام کعبه، نماز عهد بگزاریم؟ که تو خود مقصود کعبه‌ای و موعود قبله.

با تو از کدام دل‌تنگی خود بگوییم؟ از تلخی فراق، یا سختی طعن‌هایی که می‌شنویم و دل‌خسته از آن می‌گذریم؟

من در زمهریر غیبت. کنار هیچ آتشِ خون‌گرمی ننشستم که شما را فراموش کنم، شما امّا چه ارزان بر همۀ گرمی‌های خود چوب حراج زدید. خاطر من از شما مکدّر نیست که در آنجا جز نسیم خوش‌رویی راه نمی‌داند. شما نیز چنان نباشید که به غمزی برآشوبید و به دوغی مست شوید.