بریده‌هایی از کتاب ندبه‌های دلتنگی

آشناترین رهگذر شهر شما منم.

من میان شما هستم و شما آغاز من ... انا المهدی، من موعود زمانم

من شما را به محکمۀ عاطفه می‌برم، اگر وصلۀ غیبت را به نخِ افترا بر قبای سبز من بیاویزید.

سلام بر تو، سلام بر تو که عشق را می‌شناسی و راه خانۀ دوست را می‌دانی. سلام بر سلام‌های تو، بر گریه‌های تو در دشت‌های زرد غیبت. سلام بر تو که وعدۀ خدایی، موعود زمانی، شُکوه زمین و ادامۀ الله.

ای شوکت نماز! شکوه روزه! اصالت حج! کرامت زکات! شرافت دین و هیبت عدل! بارِ غیبت بر زمین بگذار و بال فرج بگشای. دیگر نه وقت پنهان شدن از چشمان آبی آسمان است. زمین بی‌تو کشتزار ظلم شده است و باران اشک فرشتگان را همسفر.

از رهگذر خاک سر کوی شما بود هر نافه که در دست نسیم سحر افتاد

ای بقیّت خدا! از ما جز چشمی برای انتظار و دلی برای امید، باقی نمانده است

سرمایه‌ام را خشت می‌کنم و یک جمکران آرزو می‌سازم. تو را در محراب آن می‌نشانم و خود بر در می‌ایستم. کفش‌های زائرانت را به خود می‌آویزم و تا صبح، سلام‌گویِ فرشتگانم

آیا دست ما سزاوار آویختن به پای تو نیست؟ در کدام بیدادگاه این تقدیر بر ما رفت؟ کدام گناه کرده و ناکرده، نشست و چنین زنجیر آهن‌دلی بر پای ما بست؟

گریه تنها زبانی است که دروغ را نمی‌شناسد و درس فریب در واژگان مدرسۀ او نیست.

امروز بهانۀ گریستن، تویی، بهای بودن تویی، سرزمین اجابت، دعای توست.

گر بر کنم دل از تو و بر دارم از تو مهر آن مهر بر که افکنم آن دل کجا برم؟

ای همۀ دردهایم! از تو درمان نمی‌خواهم که درد تنها سرمایۀ من در این آشفته بازار است.

کاشکی کلمات من بی‌صدا بودند؛ کاشکی نوشتن نمی‌دانستم و فقط با تو حرف می‌زدم؛

گفت: تا جمعۀ موعود، چند آدینه راه است؟ گفتم: یک یا حسین دیگر. گفت: حسین را می‌شناسی؟ گفتم: همان نیست که صبح‌های جمعه، پرده‌خوان ندبۀ خون است؟ گفت: و عصرهای جمعه، کبوتران فرج را یک یک بر بام انتقام می‌نشاند.

کدامین کوه میان ما و او غروب افکند؟

و من که جامنوشِ آن همه تلخی بوده‌ام، اینک همۀ آشفتگان غیبتت را مبارک باد می‌گویم! مبارک باد بر شما نهیبِ غیبت که خوابتان را چون دریا برآشفت و بی‌سر و سامانی را در نگاهتان آراست!

ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار ببر اندوه دل و مژدۀ دیدار بیار نکتۀ روح فزا از دهن دوست بگو نامۀ خوش خبر از عالم اسرار بیار

با من از همۀ آنچه در دل دارید بگویید. از گرانی بار انتظار، از تیرگی شب‌های غیبت؛ از هیمنۀ جور. از هیبت گناه، از فریب سراب، از دروغ خنده‌ها و از دوری اقبال. من با ندبه‌های شما می‌بالم. من تنگی دل شما را می‌شناسم. من برق چشم شما را می‌مانم. گرمی دست‌های شما، چراغ خیمۀ صحرایی من است. انا المهدی، من موعود زمانم، صاحب عصر

جمعه‌ها، چه دلگیر روزهایی! هفته‌ها، چه انباشته ایّام خالی از لطفی!