بریده‌هایی از کتاب ندبه‌های دلتنگی

باغبانم؛ ولی در باغ من جز نرگس نمی‌روید. بنفشه‌ها، از تاب شب‌های غیبت، در اضطرابند و سوسن و یاسمن، پیامبران حسن تو.

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم. بدان امید دهم جان، که خاک کوی تو باشم

ای همۀ آرزوهایم! من اگر مشتی گناه و شقاوتم، دلم را چه می‌کنی؟ با چشم‌هایم که یک دریا گریسته‌اند،‌ چه می‌کنی؟ با سینه‌ام که شرحه شرحۀ فراق است، چه خواهی کرد؟ به ندبه‌های من که در هر صبح غیبت، از آسمان دلتنگی‌هایم، فرود می‌آیند، چگونه خواهی کرد نگاه؟

کاشکی من جز هجر و وصال، غم و شادی نداشتم!

ستارگان تمام شده‌اند، دیگر ستاره‌ای برای شمردن نمانده است. شب را سرِ بیداری نیست و روز بهانۀ آمدن ندارد. فوج پرندگان، سینۀ آسمان را نمی‌شکافد. دیگر دلمردگان نیز به ما طعنه نمی‌زنند.

هر جا که تویی تفرّج آنجاست

غیبت، منتظر می‌خواهد، نه عزادار

دیگر به نرگس‌های باغ سلام نمی‌کنم؛ هیچ یاسی را خیره نمی‌شوم هیچ اقبالی را نمی‌بوسم؛ من تمام شده‌ام؛ بیا آیا دلتنگ ندبه‌های من نیستی؟ آیا ندبه‌های مرا از این دلتنگ‌تر می‌خواهی؟ من تمام شده‌ام؛ بیا.

می‌دانم که تو جمعه‌ها را خوب می‌شناسی و هر عصر آدینه خود در گوشه‌ای نشسته‌ای.

گفتم: در کنار کدامین برکه بنشینم تا مگر ماه رخسارش در او بتابد؟