بریده‌هایی از کتاب ندبه‌های دلتنگی

با تو می‌گویم. از شوکران غیبت که هنوز بر جام انتظار می‌ریزد، از بغض‌های جمعه شب که گلو می‌فشارد، سینه می‌دراند و عبوس می‌نشیند.

ای شادترین غم! شکوه تو، چنین مرا به شکوه واداشت و من از صبوری تو در حیرتم.

تو را به انتظاری که می‌کشی سوگند که نگاه ما را چنین خیره مخواه و بخت ما را چنین تیره مپسند. دیروز، روزهای غیبتت را می‌شمردم، روز بیگاه شد و ماه اقبال در چاه.

دردا! که درد و درمان چنان به هم آمیخته‌اند که از یکی به دیگری گریزی نیست.

با تو، رمز هر رازی گشوده است، بی‌تو هر کلمه رازی است، هر گرد، کوهی از پوشیدگی است؛ هر قطره دریایی از حیرت و شگفتی است و هر لحظه یک تاریخ حسرت.

تا دیدار، راهی بیش از آنچه پیموده‌ایم، مانده است، آیا؟ غبار راه خستگی بر سر و رویمان ریخت. ریخت و با اشک درآمیخت. از آن خاک و این آب، گِلی ساختیم و کلبه‌ای و پنجره‌ای و ایوانی پر از قناری‌های آزاد.

عاشقم و جز نام تو، ترجمانی برای عشق نیافتم. سوختن، پیشۀ من است؛

جمعه‌ها را دوست دارم، نه چون از کار و مشغله فارغم؛ چون همه را مشغول تو می‌بینم.

بی‌عمر هم می‌توان زندگی کرد و ما این گونه بودن را از «سرداب سامّراء» تا روزگار اکنون پاس داشته‌ایم.

ای قیامتگاه محشر! در این غوغای عاشق‌پیشگی‌ها، کسی هم تو را جست؟ کسی گفت آیا به شَکَرخواری، نباید از شکرساز غفلت کرد؟

فریاد! از این روزهای بی‌فرهاد. حسرتا! از شب‌های بی‌مهتاب فغان! از چشم و دل ناکشیده هجر آیا هنوز، نوبت مجنون است و دور لیلی؟

کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش؛ کی روی؟ ره ز که پرسی؟ چه کنی؟ چون باشی؟

خوش‌تر از نقش تو در عالم تصویر نبود