بریده‌هایی از کتاب بهشت رابطه؛ در جستجوی دیگریِ معجزه‌گر

بهترین کاری که می‌توانیم برای طرف مقابل‌مان انجام دهیم این است که به تکامل فردی خودمان توجه کنیم. در این صورت به واسطه فرافکنی‌های بیش از حد و غیرممکن، بی‌خود و بی‌جهت به رابطه فشار نمی‌آید.

با اینکه این حالت نوعی سرخوردگی است و اصلا رُمانتیک نیست، اما "دیگری" روی زمین نیامده است تا در خدمت من یا مراقب من باشد و یا از من در برابر زندگی محافظت کند.

نقطه مقابل عشق، نفرت نیست بلکه "ترس" است.

همان‌گونه که پاسکال در اثرش به نام "پنسیز" در قرن هفدهم بیان کرده است که ما یک نِی ظریف و شکننده هستیم، یک نِی که قادر است فکر کند. هیچکس نمی‌تواند از زخمها بگریزد، چراکه هیچکس نمی‌تواند بدون زخم باشد.

بسیار دشوار است که خودمان را محصول جانبی پیشینه شخصیمان ندانیم. اما انرژی ای درونی، در ما وجود دارد که به دنبال چیزی فراتر از خودماست. به هر حال هر یک از ما در نقطه‌ای از زندگی، لازم است بگوید: "من صرفاً اتفاقاتی که برایم رخ داده‌اند نیستم، من کسی هستم که انتخاب می‌کنم باشم". این ایده، درست در نقطهٔ مقابل ترس‌های آغازین ما و باورهایی است که عموما برای خودمان توجیه کرده‌ایم، باورهایی مانند اینکه "من اینجوری هستم." یا "من همیشه این طور بوده‌ام."

مهمترین حیطه‌ای که رشد در آن مسدود شده یا رابطه در آن گیر کرده است، معمولاً در پردازش برخوردهای بین پدر و مادر و فرزند آشکار می‌شود، برخوردهایی که بصورت عقده‌هایی درونی درآمده‌اند.

. ما به دنبال چیزهایی می‌رویم که برایمان شناخته شده و آشناست. حتی اگر آن چیزِ آشنا، زخم‌زننده و آسیب‌رساننده باشد.

درمان روح چیزی است که در نهایت شفا می‌دهد، چه در سطح شخصی و چه در سطح سازمانی. این بدین معناست که باید به "من" یاد دهیم صبورانه و صادقانه این سؤال را بپرسد: «روح از من چه کاری می‌خواهد؟» و سپس به بهترین نحو ممکن در خدمت این هدف باشد.

"ما به ندرت می‌توانیم رابطهٔ آگاهانه و مؤثری با "دیگری" داشته باشیم، چون رابطه‌ای که با خودمان داریم، عمیقاً زخمی است".

مولانا نگاشته: «کار شما جستجوی عشق نیست ولی صرفا جستجو کردن موانع درونی‌تان است که شما در برابر عشق آن را ساخته اید»