بریده‌هایی از کتاب بهشت رابطه؛ در جستجوی دیگریِ معجزه‌گر

تصحیح رفتار، بدون درک نیروهای روانی اثرگذار، در واقع کار کردن روی سطح است. در حالیکه این امکان وجود دارد که همزمان با تصحیح رفتاری خاص یا تغییر شناختی بخصوص از طرف ما، زخم روح، خیلی ساده مسیر دیگری (و شاید ظریف‌تری) برای ابراز پیدا کند.

سه تجربه اساسی وجود دارد که از طریق آن "من"محور بودن ما می‌تواند تغییر کند: ۱- از طریق رنج کشیدن ۲. از طریق تشخیص قدرتی بالاتر از اراده خودمان در زندگی و ۳- از طریق توجه کردن به کسی غیر از خودمان.

بسیار دشوار است که خودمان را محصول جانبی پیشینه شخصیمان ندانیم. اما انرژی ای درونی، در ما وجود دارد که به دنبال چیزی فراتر از خودماست. به هر حال هر یک از ما در نقطه‌ای از زندگی، لازم است بگوید: "من صرفاً اتفاقاتی که برایم رخ داده‌اند نیستم، من کسی هستم که انتخاب می‌کنم باشم". این ایده، درست در نقطهٔ مقابل ترس‌های آغازین ما و باورهایی است که عموما برای خودمان توجیه کرده‌ایم، باورهایی مانند اینکه "من اینجوری هستم." یا "من همیشه این طور بوده‌ام."

اسطوره‌ها منشوری به کودک می‌دهند که کودک باید از طریق نور شکسته شده آن، ببیند، انتخاب کند و باشد. این منشور به واسطه رویدادها و اتفاق‌های بخصوصی که برای خانواده رخ می‌دهد شکل می‌گیرد و لایه فرهنگی خیلی بعدتر در زندگی تشخیص داده می‌شود، البته اگر این اتفاق هرگز بیفتد. این‌که چگونه ما خودمان را از طریق "دیگری" می‌شناسیم، از زمان تولد آغاز می‌شود. کودک یک رابطه قلبی (یا فقدان این رابطه) را به صورت یک سؤال استقرایی درباره جهان تجربه می‌کند: آیا این جهان قابل اعتماد است؟ آیا این جهان از من مراقبت می‌کند؟ یا این که آیا این جهان غیرقابل پیش‌بینی و حتی لطمه‌زننده است؟ این گزاف نیست که بگوییم شخصیت آدمی در کل دوران حیات، احتمالاً از تفسیرهای پدیده‌شناختی همین پیام‌های نهفته مشتق می‌شود. می‌دانیم که وقتی نوزاد در برگرفته نشود و به او اطمینان خاطر داده نشود، ممکن است به چیزی که آن را "افسردگی آناکلکتیک" (مربوط به احساس وابستگی شدید) می‌نامند مبتلا شود. این افراد نسبت به کسانی که از لحاظ عاطفی تغذیه می‌شوند بیش‌تر در معرض عقب‌ماندگی ذهنی یا فیزیولوژیکی یا بیماری‌های خطرناک و تهدیدکننده هستند. از آنجایی‌که طبیعت موجود زنده را ابزار و لوازم اساسی برای بقا به وجود می‌آورد، عجیب به نظر می‌رسد که تجربه رابطه قلبی با "دیگری" تا این حد نقش غالب و برجسته بازی می‌کند

بزرگترین هدیه ما به دیگران "خود بهترین"مان است.

ما، این‌گونه وارد رابطه می‌شویم. ما با دانشی کم دربارهٔ خودمان، در آیینهٔ "دیگری"، هویت‌مان را جستجو می‌کنیم، همان‌گونه که زمانی هویت‌مان را در چهره "پدر" و "مادر" می‌دیدیم. با وجود تمام زخم‌های این شرایط خطرناک، ما در "دیگری" به دنبال بندری امن هستیم، کسی که او هم به دنبال همین چیز در ماست.

اگر فقط یک ایده وجود داشته باشد که در کل این کتاب جاری است، آن ایده این است که: "کیفیت تمام روابط ما تابع مستقیمی از رابطه ما با خودمان است". از آنجائی که بیشترِ رابطهٔ ما با خودمان، در سطحی ناخودآگاه فعال است، عمده سناریو و عوامل روانی تأثیرگذار روی روابط ما با دیگران و وجود متعال، مظهر یا نمودی از روانشناسی شخصی ماست. بنابراین، بهترین کاری که می‌توانیم برای روابط‌مان با دیگران و وجود متعال انجام دهیم این است که رابطه‌مان با خودمان را آگاهانه‌تر کنیم.

درمان روح چیزی است که در نهایت شفا می‌دهد، چه در سطح شخصی و چه در سطح سازمانی. این بدین معناست که باید به "من" یاد دهیم صبورانه و صادقانه این سؤال را بپرسد: «روح از من چه کاری می‌خواهد؟» و سپس به بهترین نحو ممکن در خدمت این هدف باشد.

دو شرط رشد این است که اولاً ما مسئولیت سفرمان را به عهده بگیریم. بی‌توجه به اینکه پیشینهٔ زخم‌های ما چه بوده است، ما باید هم اکنون و همیشه مسئولیت انتخاب‌های‌مان را به عهده بگیریم. دوم اینکه، باید قادر باشیم انتخاب‌های‌مان را درونی کنیم، یعنی قادر به درک این نکته باشیم که زندگی ما توسط انتخاب‌هایی شکل می‌گیرد که عوامل مؤثر در آن از درون ما نشأت می‌گیرند.

هیچکس نمی‌تواند از زخمها بگریزد، چراکه هیچکس نمی‌تواند بدون زخم باشد.