بریده‌هایی از کتاب بهشت رابطه؛ در جستجوی دیگریِ معجزه‌گر

پرسیدن سؤال زیر مستلزم جرأت و جسارت فراوان است: "من از "دیگری" چه چیزی می‌خواهم که باید خودم آن کار را برای خودم انجام دهم؟"

اگر یک قانون محوری در بحث روان وجود داشته باشد، آن قانون، این است که: «هر آنچه که ناخودآگاه باشد، فرافکنی می‌شود».

چیزی با عنوان رفتار کاملاً غیرمنطقی وجود ندارد. رفتار همیشه منطقی است، حداقل از لحاظ روانی؛ فقط کافی است بتوانیم شرایط یا وضعیت عاطفی ایی که رفتار از آن ناشی شده است را تشخیص دهیم.

"کیفیت تمام روابط ما تابع مستقیمی از رابطه ما با خودمان است"

هر دست اندر کار تعلیم و تربیتی باید دائماً از خودش بپرسد که آیا واقعاً آموزه‌هایش را در شخص خودش و زندگی خودش تا حدی که می‌داند و با وجدانی روشن و با تلاشی آشکار پیاده می‌کند؟

لحظه‌ای مکث کنید و درباره تجربیاتی که برای شما رشد داشته است تعمق کنید. بی‌تردید و بدون استثنا این تجربیات از درگیری و تجربهٔ از دست دادن ناشی شده‌اند، چراکه "خودآگاهی"، تنها از تنش متضادها بوجود می‌آید.

چقدر شهامت می‌خواهد که این را بپذیریم که "خودمان" باشیم.

پذیرفتن مسئولیت سفر خویشتن، اصلی‌ترین کار در فرایند تکامل فردی است.

به نظر می‌رسد که همه چیز، بله، دقیقاً همه چیز، روی چیزی می‌چرخد که به آن "عشق" می‌گویند. ما به طبیعت عشق می‌ورزیم، عشق‌بازی می‌کنیم، در دام عشق می‌افتیم، عشق‌مان فروکش می‌کند، به دنبال عشق هستیم، و از عشق می‌خواهیم که ما را نجات دهد. عشق رُمانتیک (و منظور من از عشق رُمانتیک، عشق همراه با وقار است، عشق پرشور و حرارت، تمنای فراوان برای معشوق، وَر رفتن‌های دیوانه‌وار و اندوه عمیق زمانی که معشوق از دست می‌رود، و عدم قطعیت یا تردیدِ همراه با اضطراب درباره ثابت بودن "دیگری") همهٔ اینها و حتی بیشتر از این‌ها، هم منبع بزرگ‌ترین انرژی و هم اصلی‌ترین مواد مخدر در دورهٔ ماست. با توجه به فرسایش اسطوره‌های قبیله‌ای، که زمانی به پیشینیان ما کمک می‌کردند به اسطوره‌ها و طبیعت و قبیله و به خودشان مرتبط شوند، عشق رُمانتیک ممکن است در نهایت حیطهٔ آغازین عطش مربوط به اصالت وجود در قرن ما باشد. عشق رُمانتیک به عنوان بزرگترین قدرت انگیزه‌دهنده و قدرت عقیده و عاملی تأثیرگذار در زندگی‌های ما، جایگزین اعتقادات مذهبی نهادی شده است. بنابراین، جستجو برای عشق، جایگزین جستجو برای اسطوره‌ها شده است

بهترین کاری که می‌توانیم برای طرف مقابل‌مان انجام دهیم این است که به تکامل فردی خودمان توجه کنیم. در این صورت به واسطه فرافکنی‌های بیش از حد و غیرممکن، بی‌خود و بی‌جهت به رابطه فشار نمی‌آید.