بریده‌هایی از کتاب سه‌شنبه‌ها با موری؛ مرد پیر، مرد جوان و بزرگ‌ترین درس زندگی

یک عده قلیل از همه‌چیز برخوردارند و ارتشی که باید فقرا را از حمله و قانون‌شکنی و دزدیدن مال‌های آن عده قلیل بازدارند.

همه‌ی وجود تو را ترس فرا گرفته، از درد و غم می‌ترسی و از آسیبی که امکان دارد از عشق به تو برسد، می‌ترسی. فقط در یک حالت است که می‌توانی تمام حس‌هایت را به‌طور کامل تجربه کنی، این‌که خودت را داخل آن‌ها بیندازی و به خودت اجازه شیرجه زدن در آن‌ها را بدهی، به‌طوری که حتی غرق آن‌ها شوی. در این وقت است که می‌توانی درد و عشق و غم را بفهمی و فقط آن وقت است که می‌توانی بگویی آهان، حالا من موفق شدم این احساس را تجربه کنم و معنی این احساس را فهمیدم. حالا باید لحظه‌ای از این احساس حالت انقطاع پیدا کنم.

موری برای آدم‌های آن سوی دنیا اشک می‌ریخت. آیا این همان آخر کار است. شاید مرگ بهترین وسیله‌ی ایجاد تعادل و جوش‌دهنده‌ی قلب‌ها باشد،‌ همان وسیله‌ای که سبب می‌شود حتی افراد غریبه برای یکدیگر اشکی جاری کنند. موری درحالی‌که دستمال کاغذی را روی صورتش قرار داده بود و بلند گریه می‌کرد. بعد در همان حال گفت: می‌توانی ماجرای گریه‌ی مردها را درک کنی، مگه نه؟

«هر چیزی را که می‌توانی انجام دهی و هر چیزی که نمی‌توانی به انجامش برسانی، همه را بپذیر.»، «گذشته را همان‌گونه که سپری شده قبول کن، بدون آن‌که بخواهی آن را انکار کنی، یا از آن فراری باشی.»، «خودت و دیگران را ببخش و هیچ‌گاه فکر نکن که دیر شده.»

فرهنگ ما درس‌های غلطی به مردم می‌آموزد و باید آن‌قدر قوی باشی و جسارت داشته باشی که بگویی اگر این فرهنگ کارآیی ندارد، از آن حمایت نمی‌کنم. خودت یک فرهنگ را ایجاد کن. خیلی از مردم قادر به انجام این کار نیستند

. اگر همه‌ی ما می‌توانستیم برای دلسوزی به حال خودمان حد و حدودی را قایل شویم و لحظاتی اشک بریزیم و بعد ادامه روز را به کارهایمان رسیدگی کنیم، خیلی عالی می‌شد.

صبح بعد از بیدار شدن شروع به نرمش می‌کردم. بعد یک صبحانه‌ی مفصل می‌خوردم؛ چای و شیرینی. بعد به شنا می‌رفتم و آن‌گاه دوستانم را به منزلم دعوت می‌کردم تا دور هم یک ناهار حسابی بخوریم. هربار تعداد کمی را دعوت می‌کردم تا بتوانم، درباره‌ی خانواده‌ها و مشکلاتشان بیشتر صحبت کنیم. در مورد این‌که چه‌قدر برای یکدیگر ارزش قائل هستیم. آن‌گاه به پیاده‌روی می‌رفتم. آن هم در یک باغ پر از درخت و مشغول تماشای رنگ برگ‌ها می‌شدم و پرنده‌ها و طبیعت را نگاه می‌کردم. طبیعی است که خیلی وقت است نتوانسته‌ام خوب آن‌ها‌ را ببینم. موقع غروب همگی به یک رستوران می‌رفتیم تا یک اسپاگتی مخصوص بخوریم، شاید هم خوراک اردک، چون من عاشق گوشت اردک هستم. باقی‌مانده‌ی شب را هم در یک سالن رقص با دوستان مشغول رقصیدن می‌شدم و تفریح می‌کردم به‌حدی که خسته شوم و بعد از برگشت به خانه از فرط خستگی به یک خواب عمیق فرو ‌روم.

هر جامعه‌ای مشکلات خاص خودش را دارد، به‌نظر من فرار کردن راه‌حل درستی نیست، بلکه باید بکوشی فرهنگ خاص خودت را ایجاد کنی. ببین، این‌که کجا زندگی کنی، هیچ فرقی نمی‌کند. بزرگترین عیب ما انسان‌ها کوتاه‌بینی ما می‌باشد. ما به آن چیزی که می‌توانیم باشیم، نگاه نمی‌کنیم و توجهی نداریم.

ـ ما چگونه می‌توانیم هرلحظه خودمان را جهت مرگ آماده کنیم؟ ‌ کاری را که بودایی‌ها انجام می‌دهند، انجام بده. هر روز تصور کن که پرنده‌ی کوچکی روی شانه‌ات نشسته و از تو می‌پرسد: «آیا امروز، روز مرگ است؟ آیا آماده شده‌ای؟ آیا همه‌ی کارهایی را که انجام می‌دهی واقعاً ضروری هستند؟ آیا من همان کسی هستم که باید باشم؟»

موری مادرت هفتاد سال است که از دنیا رفته... ولی تو هنوز ناراحت هستی؟ هنوز غم و رنجت به‌خاطر آن پایان نگرفته؟ موری آهسته گفت: بله، بله، دقیقاً زدی به هدف.

عشق سبب زنده ماندن است، حتی وقتی مرده باشی.

تو و همه‌ی جوان‌ترها باید حواستان به این نکته باشد که اگر همیشه بخواهید در نزاع و درگیری با پیری باشید، همیشه در نارضایتی و ناراحتی خواهید بود، ‌چون بالأخره روزی پیری فرا می‌رسد.

«یا به یکدیگر عشق بورزید، یا بمیرید.»

تو با سهیم کردن دیگران در آن‌چه که خودت داری می‌توانی احترام و محبت دیگران را به خودت جلب کنی. جاهای زیادی برای انجام این‌گونه کارها هست و نیاز هم به استعداد و مهارت زیادی نیست. کلی آدم تنها در بیمارستان‌ها و مؤسسه‌های خیریه وجود دارند که فقط نیازمند همدردی و همراهی هستند. تو اگر بتوانی با یک مرد سالمند کارت بازی کنی، دارای ارزش و احترام می‌شوی، چون تو به کار می‌آیی. چون حس می‌کنی، دیگران به تو نیاز دارند و مفید هستی.

از او پرسیدم: چرا وقتی جوان بودی، از امریکا نرفتی؟ ـ مثلاً کجا می‌رفتم؟ ـ نمی‌دانم. امریکای جنوبی، استرالیا، هرجای دیگری که اندازه امریکا در آن خودخواهی وجود نداشته باشد. موری ضمن بالا بردن ابروهایش که تقریباً شبیه شانه بالا انداختن بود گفت: هر جامعه‌ای مشکلات خاص خودش را دارد، به‌نظر من فرار کردن راه‌حل درستی نیست، بلکه باید بکوشی فرهنگ خاص خودت را ایجاد کنی. ببین، این‌که کجا زندگی کنی، هیچ فرقی نمی‌کند. بزرگترین عیب ما انسان‌ها کوتاه‌بینی ما می‌باشد. ما به آن چیزی که می‌توانیم باشیم، نگاه نمی‌کنیم و توجهی نداریم. ما باید حواسمان به قابلیت‌ها و ظرفیت‌هایی وجودی‌مان باشد. باید خودمان را برای تمام چیزهایی که می‌توانیم باشیم، آماده کنیم و به استقبالشان برویم و به‌نوعی خودمان را بالا بکشیم، ولی اگر در اطراف ما پر از کسانی‌ که حرفشان این باشد که من سهم خودم را می‌خواهم و همین الآن هم باید به آن برسم، با وضعیت غیر قابل پیش‌بینی مواجه خواهی شد

موری گفت: ما دست در دست یکدیگر می‌گذاریم و این‌گونه عشق دوطرفه را به یکدیگر ابراز خواهیم کرد. تد، ما سی و پنج سال سابقه‌ی دوستی داریم، برای احساس عشق نیازی به حرف زدن یا شنیدن نیست.

گفت: مهم‌ترین چیزی که باید بکوشیم آن را در زندگی بیاموزیم، دو چیز است؛ یک، این‌که چگونه محبت خود را به دیگران نشان دهیم و به آن عشق بورزیم. دو، چگونه محبت آن‌ها را پذیرا شویم.

یقین داشته باشی روزی می‌میری و هرلحظه خودت را برای آن آماده کنی. شیوه‌ای که واقعاً می‌تواند در زندگی راهگشای خوبی برایت باشد.

مهم‌ترین چیزی که باید بکوشیم آن را در زندگی بیاموزیم، دو چیز است؛ یک، این‌که چگونه محبت خود را به دیگران نشان دهیم و به آن عشق بورزیم. دو، چگونه محبت آن‌ها را پذیرا شویم

خود را فدای به‌وجود آوردن چیزی کنید که به زندگی شما معنی و مفهوم ببخشد