بریده‌هایی از کتاب ۱۳ حکایت شیرین از طهران

پیتر دلاواله، سیاح ایتالیایی، قرن‌ها پیش در تعریف تهران چه خوش گفت: اگر استانبول شهر سروهاست، تهران را باید شهر چنارها خواند.‌

خیابانی که در طول یک قرن چهار نام را از آن خود کرده: امیریه، پهلوی، مصدق و سرانجام ولیعصر(عج).

هنوز صدای مرتضی احمدی را به یاد می‌آورم: «ما بچه‌های طهرون هستیم، مال اون وقت که طهرون هنوز طهرون بود، در و پیکری داشت، واسه‌ی خودش سر و صاحابی داشت، رنگ و رویی داشت، شناسنامه‌ای داشت. بله دختر جون ما آخرین بازمانده‌های طهرون هستیم.»

مرتضی احمدی، قصه‌گوی طهرون قدیم، تهران را تنها گذاشت. امیدوارم قدردان و سپاسگزار صداهای تهران قدیم باشیم.

که در دلش هزاران قصه‌ی ناگفته و ناشنیده جای دارد. این قصه‌ها لابه‌لای هرج و مرج، ناآرامی‌ها، رفت و آمد فرنگی‌ها، سفرهای پی در پی رجال به اروپا، چپاول و تجاوزهای کشورهای دوست‌نما، جنگ و نزاع‌های داخلی و خارجی و بذل و بخشش‌های سلطنتی سر به مهر باقی ماند و تنها برخی از حکایات به دست مورخان نگاشته شد؛ داستان‌های مردی و نامردی، صداقت و دورویی، سادگی و آلایش، ترس و امید، جوانمردی و ناجوانمردی، شکست و پیروزی، افسانه‌های خرافی و قصه‌هایی از این دست.

تهران در دهه‌‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ در کم‌تر از پانزده سال توسعه‌ای حیرت‌آور داشت و بعضی خیابان‌ها با پیاده‌روهای وسیع شکلی منظم و هندسی یافت.

تهرانِ پایتخت اگر چه جوان، لیکن در دامان مادری چشم به جهان گشوده است که خود داعیه‌ی مهتری و سروری در پیشینه‌ی تمدن بشری دارد.

پیتر دلاواله، سیاح ایتالیایی، قرن‌ها پیش در تعریف تهران چه خوش گفت: اگر استانبول شهر سروهاست، تهران را باید شهر چنارها خواند.‌ چنارهای خیابان ولیعصر که تا امروز کم و بیش پابرجاست، مصداق بارز جمله‌ی دلاواله است: شهر چنارها. تهران و چنارها یار یکدیگرند و چنارهای تهران را با خیابان ولیعصر می‌شناسند.

از قدیم گفته‌اند ایرانی‌ها نمی‌گذارند به شکمشان بد بگذرد.

پیش از حمله‌ی مغول به ری، تهران هم بر اثر باغ‌ها و میوه‌های مرغوبش و هم به سبب یاغی‌گری مردمانش شهرت یافته بود.