بریده‌هایی از کتاب ۱۳ حکایت شیرین از طهران

نام محله‌ی تجریش نخستین بار هزاران سال پیش توسط راوند، مورخ طغرل سلجوقی، با نام دیه طجرشت آمده است. طغرل در همین مکان یعنی تجریش جان سپرد و جسدش به شهر ری منتقل شد.

گل‌فروشی زعیم همچنان یکی از قطب‌های مهم گل و گیاه در تهران است و به علت نزدیکی به کاخ ریاست جمهوری، مهم‌ترین مشتریانش سیاستمداران، وزرا و نمایندگان مجلس هستند. تهرانیان این گل‌فروشی را چنین می‌خوانند: گل‌فروشی‌ای با سابقه‌ای از جنس سیاست.

نشریات مختلف بین‌المللی به دلیل قدمت فروشگاه و صادرات گل، از زعیم بسیار صحبت کرده‌اند. زعیمِ بزرگ که اصالتاً کاشانی بود این میراث را برای پسرانش به جا گذاشت. علی زعیم علت شهرت گل‌فروشی‌شان را نزدیکی به کاخ مرمر و رفت و آمد درباریان و اشراف می‌داند. برخی نیز این گل‌فروشی را با نام هویدا پیوند می‌دهند؛ چرا که یکی از مشتریان معروف زعیم، هویدا بود که سیزده سال عنوان نخست وزیری پهلوی دوم را یدک می‌کشید. می‌گویند گل ارکیده‌ای که او هر روز به یقه‌ی کتش می‌زد از این گل‌فروشی تهیه می‌شد.

نخستین قطار از بندر شاهپور به سمت تهران رهسپار شد.

اگر استانبول شهر سروهاست، تهران را باید شهر چنارها خواند.‌

هنوز صدای مرتضی احمدی را به یاد می‌آورم: «ما بچه‌های طهرون هستیم، مال اون وقت که طهرون هنوز طهرون بود، در و پیکری داشت، واسه‌ی خودش سر و صاحابی داشت، رنگ و رویی داشت، شناسنامه‌ای داشت. بله دختر جون ما آخرین بازمانده‌های طهرون هستیم.»

ساعی که تخصصش امور جنگلداری بود، بسیار علاقه داشت که در محل کنونی پارک ساعی، جنگل بزرگی احداث کند که به سبب دست‌اندازی‌های رجال و غصب زمین‌ها، فقط توانست پارک ساعی را تأسیس کند.

هفت ماه بعد یعنی در سی‌ام فروردین ماه سال ۱۳۰۷، ساختن راه آهن توسط آلمانی‌ها در شمال کشور آغاز شد و سرانجام رضاشاه در سال ۱۳۱۷ راه آهن را افتتاح کرد.

جمعیت شهر در ۱۳۵۵ به ۴٫۳۵۰٫۰۰۰ تن رسید.

با شکست فتحعلی شاه از روسیه و جدایی قفقاز و مرو مهاجران گرجی، لنکرانی، ایروانی و مروی بر جمعیت تهران به طور چشمگیری افزودند.