بریده‌هایی از کتاب هوای عشق بارانی است

آخرین شگفتی وقتی‌ست که به‌تدریج می‌فهمی دیگر هیچ چیز شگفت‌زده‌ات نمی‌کند.

در کافه نشسته‌ام نوشابه می‌نوشم مگسی روی دستمال کاغذی خواب است. مجبورم بیدارش کنم تا بتوانم عینکم را تمیز کنم. دختر زیبایی هست که می‌خواهم نگاهش کنم.

روزهایی هستند که می‌خواهی در آخرین جای جهان باشی جایی که می‌خواهی آنجا باشی اما باید اینجا باشی. مثل یک فیلم، چرا که بازیگرش تویی

باشد که محبت تو برای زخم‌های من مستدام باشد.

عشق را بیخیال می‌خواهم لای موهای طلایی‌ات بمیرم.

آن‌قدر که به یاد توام تو به یادم هستی؟

دوستانم نگران‌اند و با من از پایان جهان سخن می‌گویند از تاریکی و مصیبت همیشه با آرامش گوش می‌دهم و می‌گویم، نه این پایان نیست این آغازی دوباره است همچون این کتاب.

دیشب در اتاقم شمع خوش‌صحبتی داشتم خیلی خسته بودم ولی می‌خواستم کسی کنارم باشد پس شمعی برافروختم و به صدای دلنشین نورش آن‌قدر گوش کردم تا خوابم بُرد.

در انتظار او... جز نوشتن یک شعر، کاری ندارم.

سخت در اندیشهٔ تو، سوار اتوبوس شدم ۳۰ سنت کرایه دادم و به راننده گفتم: ۲ نفر پیش از آن‌که به تنهایی‌ام پی‌ببرم.