بریده‌هایی از کتاب افسردگی، اختلال دوقطبی و چند بیماری دیگر

همیشه در شرایط ناگوار می‌خوابیدم.

از دل بدبختیه که یه جرم یا خلاف رخ میده

در اکثر جامعه‌های عقب‌مانده کلام و رفتار پزشکان به اندازهٔ پیامبران در میان مردم نفوذ دارد! اصلاً پزشکی یک امتیاز ویژه محسوب می‌شود.

در غیابم از دیوانگی‌ام می‌گویند و عذرخواهی می‌کنند مِن‌باب این‌که من آنقدر بی‌ادبم و برای دست‌بوسی اعضای محترم فامیل خدمت نرسیده‌ام!!

زندگی تاریکه، من نمی‌تونم برم دنبال عشق و حالم وقتی کلی گرسنه تو دنیا هست. آره، من غم‌خور کل دنیا هستم، با این‌که اونای دیگه به من لگد می‌زنن، از این اخلاق‌های خودم بدم میاد!

«مردم همیشه برای چیزها و آدم‌های عوضی دست می‌زنند.»

یعنی واقعاً عصر برده‌داری در غرب و شرق به پایان رسیده بود!؟ آیا این برده‌داری نوین نبود که هزاران نفر در روز از صبح زودهنگام تا غروب خورشید باید کار می‌کردند و به درآمد ناچیز اکتفا می‌کردند تا سود و بهرهٔ اصلی کارشان را عده‌ای سرمایه‌دار و قلدر به جیب بزنند!؟

شاید اگر گوسفند بودم زندگی زیباتر بود. نهایتاً یک بار به دست گرگ یا انسان کشته می‌شدم، ولی باقی عمرم را می‌چریدم و زندگی می‌کردم.

سالینجر در «ناتور دشت» گفته بود «مردم همیشه برای چیزها و آدم‌های عوضی دست می‌زنند.»

دنیا با تمام زشتی‌ها و نامردها و نامردی‌هاش می‌تواند ذره‌ای و فقط ذره‌ای، جا برای آدمهای درستکاری باشد که سخت تلاش می‌کنند و متکّی به قدرت بی‌نهایت، یعنی خدا هستند.

سالینجر در «ناتور دشت» گفته بود «مردم همیشه برای چیزها و آدم‌های عوضی دست می‌زنند.» چقدر درست گفته بود و چه عمیق احساسش می‌کردم.

سالینجر در «ناتور دشت» گفته بود «مردم همیشه برای چیزها و آدم‌های عوضی دست می‌زنند.» چقدر درست گفته بود و چه عمیق احساسش می‌کردم.

و من به مانند یک قاصدک در حال حرکت به دست باد بودم.

می‌بینی دکتر چقدر پراکنده حرف می‌زنم؟ می‌بینی هی می‌زنم از این شاخه به اون شاخه... از این‌که پرش افکار دارم بدم میاد!

به راستی خواب چیست؟ یک شکاف عمیق بین زندگی و مرگ یا یک آرامش موقتی؟ خواب بر همه‌چیز ارجح هست و تنها هنگام خواب است که آدمی دست از همه چیز و همه چیز و همه چیز می‌کشد و فقط چشمهایش را می‌بندد.

آدم‌های ضعیف متکّی به دیگرانند و آدم‌های قوی متکّی به بی‌نهایت.

آدم می‌تواند دلتنگ چیزها و جاهایی شود که ازشان خاطرات بد و کِدِری دارد..!

«مردم همیشه برای چیزها و آدم‌های عوضی دست می‌زنند.»

خواب بر همه‌چیز ارجح هست و تنها هنگام خواب است که آدمی دست از همه چیز و همه چیز و همه چیز می‌کشد و فقط چشمهایش را می‌بندد.

زندگیم هم همینه، تکرار و تکرار و تکرار... مگه زندگی بقیه غیر اینه؟ فقط ادای اینو در میارن که این نیست و بیشتر خودشون رو دارن خر میکنن، گندش هم آخرش در میاد. می‌دونی کی؟ وقتی که مرگ بیاد سراغ‌شون. موقع مرگ دیگه نمیشه آدم به خودش و مرگ دروغ بگه. اونجاست که کل زندگی مثل یه فیلم رو دور تند از جلو چشمت رد می‌شه و می‌بینی همهٔ سکانس‌هاش تکراری و تکراریه.