بریده‌هایی از کتاب ستون دنیایم باش

«این به معنی ادامه‌دادن نیست لیبز. این یعنی تو جهت مختلف حرکت‌کردن. همه‌ش همینه. زندگی متفاوت. دنیای متفاوت. قوانین متفاوت. ما هیچ‌وقت اون دنیای قدیمی رو پشتِ سر نمی‌ذاریم. ما فقط یه دنیای جدید خلق می‌کنیم.»

«چیزی‌که الان شنیدی، صدای مردن قلبم در یک مرگ سریع و ناگهانی بود.»

«بهتر شکارچی باشی تا شکار. حتا اگه خودتو شکار کنی.»

«وزنت چقدره؟» «پنجاه‌وچهار کیلو.» همه زل می‌زنن. «اوه ببخشید، منظورت وزن فیزیکی‌م بود یا وزن روحی‌م؟»

«یه‌کم دیگه هجده سالم می‌شه.» «کی؟» «اول اکتبر.»

بعضی وقتا کل قضیه دربارهٔ یه نفر دیگه‌ست و تو فقط اتفاقی اون‌جایی. درست مثل این‌که بعضی وقتا شخص دیگه‌ای نیاز داره یه درسی رو بگیره یا یه چیزی رو تجربه کنه، حالا یا خوب یا بد و تو فقط به نوعی یه شی تزئینی هستی، مثل نقش مکمل نمایش اونا.

«تو فقط سرت رو بگیر بالا و مشت‌هاتو پایین نگه دار.

من آدم آشغالی نیستم، ولی قراره یه کار آشغالی بکنم،

چرا اونا اینو نمی‌بینن؟ چرا یکی نمی‌گه "آهای به نظر می‌آد بار دنیا رو شونه‌هاته. بذار یه چند وقت اونو ازت بگیرم تا مجبور نباشی دائما با خودت حملش کنی."

یه فشار عجیب تو سینه و سرمه، انگار که یه مار بوآ در حال خفه‌کردنم باشه.

سوزش کلمه رو احساس می‌کنم، درست مثل فرورفتن سوزن توی پوست، انگار خود کلمه داره سعی می‌کنه منو مثل حبابِ افکارم، بترکونه.

اگه بلد بودم نقاشی بکشم تو رو می‌کشیدم و برای کشیدنت احتیاج نداشتم که به خودت نگاه کنم. چون صورت تو، تو مغز من حک شده.»

نسخهٔ خودم از کتابِ ما همیشه توی قصر زندگی کردیم، رو می‌ذارم روی نیمکت و یه یادداشت توش می‌نویسم: دوست عزیز، تو عجیب‌غریب نیستی. تو رو می‌خوان. تو باید باشی. تو تنها کسی هستی که این‌جایی. از ترک‌کردن قصر نترس. اون بیرون یه دنیای عالی و بزرگ هست. با عشق، یه خوانندهٔ ساده

دو چیزِ برتر دربارهٔ لیبی که دلم براشون تنگ می‌شه نوشتهٔ جک ماسلین ۱. احساسی که وقتی باهاش هستم دارم. انگار که خورشید رو قورت داده باشم و نور از تمام منافذم بیرون زده باشه. ۲. همه‌چیز.

«چرا؟» «عصبی شدم.» «چرا؟» «چون روی این تاب کنار تو نشستم و تو خوشگلی.» اون مکث می‌کنه، انگار که مطمئن نیست تعریفم رو قبول کنه یا نه. ولی بعد می‌گه: «ممنون.»

اون یا تظاهر می‌کنه داره به این حرف فکر می‌کنه یا واقعاً داره بهش فکر می‌کنه.

قفسه لوازمم رو باز می‌کنم و یه چیزی پرپرزنان می‌افته بیرون، روی کفشم. یه تکه کاغذه که سه بار تا شده. چند لحظه بهش خیره می‌شم، چون تجربه بهم ثابت کرده تکه‌های کاغذی که سه‌تایی تا می‌شن چیزهای خوبی نیستن.

امکان نداره هرگز بتونم برای کسی به جز پدرم اهمیت آماده‌بودن رو توضیح بدم، این‌که همیشه یه قدم از همه‌کس و همه‌چیز جلوتر باشی.

«تو هیچ‌وقت کاری نکردی که ازش پشیمون بشی؟» جیوی می‌گه: «عکس گروهی سال قبل مدرسه هم جزوش حساب می‌شه؟»

«عصبانیم، ولی دارم نفس می‌کشم.»