بریده‌هایی از کتاب ستون دنیایم باش

مجبور می‌شی به خدا رشوه بدی و باهاش معامله کنی، با این‌که اصلاً مطمئن نیستی که اون وجود داشته باشه.

اگه خاطراتت رو تماشا نکنی، اونا شروع می‌کنن به محوشدن. نه یهویی با هم، بلکه یواش‌یواش، یه تیکه از این‌جا، یه تیکه از اون‌جا.

آدم هیچ‌وقت دلتنگیش برای آدم‌هایی که رفتن کم نمی‌شه و از بین نمی‌ره.

اینو یادتون باشه: شما خواستنی هستین. بزرگ، کوچیک، بلند، کوتاه، زیبا، بی‌مزه، دوستانه و خجالتی. اجازه ندین کسی، حتا خودتون، شما رو پایین بیاره. خصوصاً خودتون.

چرا یکی نمی‌گه "آهای به نظر می‌آد بار دنیا رو شونه‌هاته. بذار یه چند وقت اونو ازت بگیرم تا مجبور نباشی دائما با خودت حملش کنی."

«دلیل واقعیِ بودنم این‌جا، اینه که من پادشاهِ اَبَرابله دنیام.»

هیچی دیگه هیچ‌وقت مثل قبل درست نمی‌شه، ولی من بهش عادت می‌کنم. شاید بالاخره بتونم به اون زندگی معمولی دست پیدا کنم.

بعضی وقتا کل قضیه دربارهٔ یه نفر دیگه‌ست و تو فقط اتفاقی اون‌جایی.

ما نمی‌تونیم تو جنگ یه شخص دیگه شرکت کنیم، مهم هم نیست که چقدر دل‌مون بخواد این کارو بکنیم.

من همیشه فکر می‌کردم آدم باید توانایی متوقف‌کردن زمان رو داشته باشه. این‌جوری آدم می‌تونست تو یه نقطه واقعاً خوب زندگیش دکمهٔ توقف رو بزنه تا هیچی دیگه تغییر نکنه. بهش فکر کنین. عزیزان آدم نمی‌میرن. آدم پیر نمی‌شه. آدم می‌خوابه و فردا صبح بیدار می‌شه و می‌بینه که همه‌چیز درست همون‌طوریه که دیشب بود. بدون هیچ سوپرایزی. اگه من می‌تونستم زمان رو متوقف کنم، این لحظه‌ایه که انتخاب می‌کردم، لحظهٔ به‌خواب‌رفتن روی شونهٔ پدرم، با جورجِ توی بغلم، درست انگار دوباره هشت سالمه.