بریده‌هایی از کتاب یافتن جوهر درون

برای ارتباط با خود حقیقی و انرژی مقدس باید فشارهای ذهن و خود را کاهش دهید. تولی می‌نویسد: «وقتی درجه‌ی مشخصی از حضور و توجه آرام و آگاه در ادراک انسان‌ها وجود داشته باشد، آن‌ها می‌توانند جوهره‌ی روحانی حیات را احساس کنند، همان آگاهی یا جان درون که در همه‌ی موجودات و همه‌ی اشکال حیات وجود دارد، آن را به عنوان چیزی که جوهره‌ی خودشان است بازمی‌شناسند و آن را مانند خود گرامی می‌دارند. تا وقتی این اتفاق نیفتاده است اکثر انسان‌ها فقط اشکال برونی را می‌بینند، از هستی درونی بی‌خبر هستند، درست همان‌طور که از هستی خود بی‌خبر هستند و فقط با ظاهر فیزیکی و روان‌شناختی خود مشخص می‌شوند.»

اکهارت تولی از سنت‌های معنوی بسیاری به این نکته‌ی بحث‌برانگیز رسید که ذهن آگاه یا به قول او، خود، بخش خیلی کوچکی است از آنچه هستیم و در عوض روح ما بخشی از یک انرژی مقدس بزرگ‌تر است.

- اگر چیزی را دوست داشته باشم که در انجام دادنش خوب نباشم چه؟ - اگر چیزی را که دوست دارم از نظر اخلاقی در موردش مطمئن نباشم چه؟ - چه کسی نظافت دستشویی‌ها را به عهده می‌گیرد و شغل‌های پایین و ناخوشایند را انتخاب می‌کند؟ - از کجا بفهمم جوهرم را پیدا کرده‌ام؟

یکی از دلایلی که انسان‌ها توسط ناتوانی‌شان مشخص می‌شوند این است که مفهوم توانایی بسیار محدود است.

فناوری‌ها به خاطر تمام مزیت‌هایی که دارند باعث می‌شوند به جای استفاده از آنچه درونمان نهفته است، پیوسته از دنیای درونی به سمت خارج سوق داده شویم. همین‌طور به جای این‌که تعهدی عمیق و تأملی نکته‌سنجانه را برانگیزانند، پاسخ‌های سریع را ارائه می‌دهند. زمانی که به دنیای برونی خود که تمامی نقش‌ها را در آن ایفا می‌کنید اجازه دهید تا هیاهو را به خود راه دهد، دیدگاهتان نسبت به آنچه هستید به آسانی از بین می‌رود. برای یافتن جوهر، باید این ژرف‌نمایی را دوباره به دست آورید.

فناوری‌ها به خاطر تمام مزیت‌هایی که دارند باعث می‌شوند به جای استفاده از آنچه درونمان نهفته است، پیوسته از دنیای درونی به سمت خارج سوق داده شویم. همین‌طور به جای این‌که تعهدی عمیق و تأملی نکته‌سنجانه را برانگیزانند، پاسخ‌های سریع را ارائه می‌دهند. زمانی که به دنیای برونی خود که تمامی نقش‌ها را در آن ایفا می‌کنید اجازه دهید تا هیاهو را به خود راه دهد، دیدگاهتان نسبت به آنچه هستید به آسانی از بین می‌رود. برای یافتن جوهر، باید این ژرف‌نمایی را دوباره به دست آورید.

یافتن جوهر بدین معنا نیست که از نیازهای کسانی که به شما اتکا دارند، صرف‌نظر کنید. بدین معنا نیست که هر آنچه را که تاکنون انجام می‌دادید، کنار بگذارید. بلکه بدین معناست که نسبت به خودتان سختگیرتر شوید و از خود سؤال کنید آیا قادر خواهید بود کار بیشتری برای کشف استعدادها و احساسات خود انجام دهید.

سونیا لیوبومیرسکی در کتاب چگونگی شادی به این مطلب اشاره می‌کند که سه عامل اصلی روی سطح شادی شخص اثرگذار است: شرایط، وضعیت بیولوژیکی و کنش. این سه عامل در شکل‌گیری شادی فرد بسیار مهم هستند؛ ولی یکی از آن‌ها از بیشترین اهمیت برخوردار است.

اگر می‌خواهید کار خود را به خلاقانه‌ترین شکل ممکن انجام دهید، باید به این نکته توجه داشته باشید: «نباید تنها روی استعدادهای خود متمرکز شوید و به این نتیجه برسید که قادر نخواهید بود آن کار را به صورت خلاقانه انجام دهید، فقط به این دلیل که کسانی را می‌بینید که از شما بااستعدادتر هستند.» البته برای انجام دادن کاری که می‌خواهید باید کمی استعداد داشته باشید، ولی این احساس است که تمایز واقعی را به وجود می‌آورد. در نهایت، همان‌طور که آمابیل می‌گوید: «تعداد بسیار زیادی از افراد وجود دارند که کاملاً بااستعداد هستند و هرگز واقعاً کاری انجام نداده‌اند.» اصلاً ممکن است در انجام دادن کاری که دوست دارید خیلی بهتر از چیزی باشید که فکرش را می‌کنید. شاید استعداد خود را دست‌کم می‌گیرید فقط به این دلیل که بی‌جهت استانداردهای بالایی برای خود در نظر گرفته‌اید.

همه در هنگام مرگ دلتنگ دوستان خود می‌شوند.» کاش کمی شادتر بودم! خیلی افراد تا لحظه‌ی مرگ متوجه نمی‌شوند که شادی یک انتخاب است. آن‌ها به الگوها و عادت‌های گذشته و قدیمی چسبیده‌اند. «“آسایش” مورد نظر در احساساتشان و همین‌طور در زندگی فیزیکی آن‌ها طغیان می‌کرد. ترس از تغییر باعث می‌شد به دیگران و به خود وانمود کنند که راضی و خوشنود هستند، اما از درون خواستار خنده‌ی واقعی و سبُک‌مغزی دوباره در زندگی بودند.»

«وقتی انسان با مرگ خود رو به رو می‌شود، خیلی رشد می‌کند. یاد گرفتم که هرگز قابلیت کسی را برای رشد دست‌کم نگیرم. بعضی تغییرات، خارق‌العاده هستند. هر کدام از این تغییرات، تحولی متفاوت را در پی دارد، همان‌طور که انتظار می‌رود تجربیاتی مانند انکار، ترس، خشم، ندامت، عدم پذیرش بیشتر و سرانجام پذیرش. هر بیمار قبل از وداع با این دنیا به آرامش می‌رسد. همه‌ی بیمارانم این گونه بودند.» وقتی از بیمارانش می‌پرسید آیا احساس ندامت می‌کنند یا کاری را به طریقی متفاوت انجام داده‌اند، تعدادی از موضوعات همیشه تکرار می‌شد. معمول‌ترین این موضوعات به شرح زیر است: کاش آن‌قدر شهامت داشتم که می‌توانستم آن‌طور که می‌خواستم زندگی کنم، نه آن نوع زندگی که دیگران از من انتظار داشتند!

همه‌ی این قواعد در عمق افسانه‌ها و روایت‌های برجسته درباره‌ی ماجراجویی و دستیابی‌های انسان‌ها نهفته است. مشخص کردن این قواعد در عمق کتاب جوزف کمبل با نام سفر قهرمان نمایان است. کمبل می‌گوید: «زندگی خوب، یک سفر قهرمانانه از پس سفری دیگر است. دوباره و دوباره به گستره‌ی ماجراجویی فرا خوانده می‌شوید. به افق‌های نوین فرا خوانده می‌شوید. هر بار، همان مشکل وجود دارد: آیا جرئت دارم؟ و سپس اگر جرئت داشته باشید، خطرها ظاهر می‌شوند و دست یاری نیز همین‌طور، و پیروزی یا ناکامی از راه می‌رسد. همیشه احتمال ناکامی وجود دارد؛ ولی احتمال شادکامی هم هست.»

تعدادی پرسش - دوست دارید چه تجربیاتی را داشته باشید که تا به حال کسب نکرده‌اید؟ - آیا فعالیت‌هایی وجود دارد که در گذشته دوست داشتید انجام دهید و اینک نیز تمایل به انجام دادن مجدد آن‌ها داشته باشید؟ - در این راه چه چیزهایی مانع شما می‌شوند؟ - اگر شکست نخورید، بیشتر از همه دوست دارید چه چیزهایی را کسب کنید؟ - چگونه می‌توانید شرایط مالی خود را تغییر دهید؟ - اگر ضروری باشد، می‌توانید دوباره به کدام منابع رجوع کنید؟ - قدم بعدی چیست؟

سفر اکتشافی برای یافتن جوهر درون، یک راه دوسَفره است: یک سفر درونی تا آنچه را که در وجود خود دارید کشف کنید؛ یک سفر برونی تا فرصت‌هایی را که در دنیای اطرافتان وجود دارد کشف کنید

چرا مهم است که جوهر خود را کشف کنید؟ مهم‌ترین دلیل، شخصی است. یافتن جوهرتان، به این دلیل حیاتی است که بفهمید چه کسی هستید و در انجام دادن چه کارهایی در زندگی خود قابلیت دارید. گواه این مطلب در همه جا به چشم می‌خورد: در تعدادی مطلق از افراد که به کار خود هیچ علاقه‌ای ندارند؛ در دانش‌آموزانی که از ساختار آموزشی بیزار شده‌اند و تعدادشان رو به افزایش است؛ و در استفاده‌ی روزافزون داروهای ضدافسردگی، الکل و داروهای مسکن. احتمالاً ناخوشایندترین نشان و به خصوص

وقتی در جوهر خود باشید، نظرتان درباره‌ی زمان عوض می‌شود. اگر کاری را انجام دهید که واقعاً دوست دارید، یک ساعت برایتان مانند پنج دقیقه می‌گذرد؛ اگر کاری را انجام دهید که دوست ندارید، پنج دقیقه برایتان مانند یک ساعت می‌گذرد.

در جوهر خود بودن نیازمند استعداد و توانایی است. باید استعدادهای ذاتی خود را کشف کنید و آن‌ها را به کار بندید: این همبستگی طبیعت و عوامل محیطی است. ماهر شدن در انجام دادن کاری که در آن استعداد ذاتی داشته باشید مستلزم تلاش کمتری است نسبت به کاری که هیچ استعدادی در آن ندارید، اما اگر در این زمینه تلاشی نکنید هرگز نخواهید فهمید با تلاش و پشتکار قادر به دست یافتن به چه چیزهایی هستید.

استعداد با توانایی فرق دارد. استعداد جزئی از پتانسیل اولیه‌ی هر شخص است. برای درک و فهم این پتانسیل ابتدا باید آن را بهبود بخشیده و به کار بندید. برای مثال، بشر استعداد ذاتی در یاد گرفتن زبان دارد. اما یاد گرفتن برای سخن گفتن به یک زبان، یک روند فرهنگی است که بستگی به این دارد که چقدر در معرض سخنگوها باشیم، خصوصاً در دوران نوزادی و کودکی. اگر کودکان را در سال‌های شکل‌گیری شخصیتشان از همراهی با انسان‌های دیگر جدا کنیم، علیرغم استعداد نهفته‌شان در یادگیری زبان قادر نخواهند بود تا حرف زدن را یاد بگیرند.

برای یافتن جوهر، باید خودتان را جور دیگری ببینید. آناییز نین شاعر گفته است: «دنیا را آن‌طور که هست نمی‌بینم: آن‌طور که خود هستم، می‌بینمش.»

در حقیقت، اگر تا به حال مدیتیشن نکرده‌اید، واقعاً شما را به انجامش تشویق می‌کنم. امیدوارم برخی افراد در موردش فکر کنند؛ ولی فکر کردن به معنای آگاهی نیست. در فصل پنج به این موضوع خواهیم پرداخت. برخی اوقات بنا بر گفته‌ی اکهارت تولی در کتاب نیروی حال فکر کردن بیش از حد، منجر به محدودیت آگاهی شخص می‌شود.