بریده‌هایی از کتاب یافتن جوهر درون

زندگی شما نهادی است و نه خطی. قادر به برنامه‌ریزی کل سفر خود نیستید و البته نیازی به انجام دادن آن نیست. آنچه برای برنامه‌ریزی لازم دارید، قدم‌های بعدی است.

بعضی افراد نمی‌توانند از انجام دادن کاری که دوست دارند یک زندگی خوب برای خود بسازند و برخی اصلاً نمی‌خواهند.

چیزی که مانع حرکت و پیشرفت انسان می‌شود، ذهن خودش است.

«هیچ چیز خوب و بدی وجود ندارد، بلکه افکارمان آن را خوب یا بد می‌کند.»

کاش آن‌قدر شهامت داشتم که می‌توانستم آن‌طور که می‌خواستم زندگی کنم، نه آن نوع زندگی که دیگران از من انتظار داشتند!

هنرپیشه و کمدین امریکایی، فیلیس دیلر، یک بار گفت که سه سال اول زندگی یک کودک را صرف آموزش راه رفتن و حرف زدن به او می‌کنیم و بعد از آن دوازده سال در مدرسه به آن‌ها می‌گوییم بنشینند و دهانشان را ببندند.

مدرسه‌ها اعتبار کمی برای کار غیرعلمی قائل هستند، مانند هنرهای تجسمی و نمایشی، تربیت بدنی و برنامه‌های عملی و «حرفه‌ای». در نتیجه، خیلی از دانش‌آموزان، حتی آن‌هایی که در کار علمی خوب هستند، هرگز دامنه‌ی واقعی استعدادهای خود را کشف نمی‌کنند، مخصوصاً اگر استعدادها در محدوده‌های فراموش‌شده پنهان باشند.

مدرسه‌ها عمدتاً روی انواع مشخص استعدادهای آکادمیک تأکید می‌کنند که شامل فرم‌های خاص استدلال کلامی و ریاضی است. به کرّات نیز هوش دانش‌آموزان را با مفهوم کلی IQ یا همان بهره‌ی هوشی می‌سنجند. این نوع استعدادها واقعاً مهم هستند، اما چیزهای بیشتری درباره‌ی استعدادها وجود دارد که نمی‌شود فقط با کار علمی متداول یا تست IQ آن‌ها را آشکار ساخت.

دانش‌آموزان دقیقاً در مدرسه چه کار می‌کنند؟ بیشتر اوقات پشت میز می‌نشینند، می‌خوانند، می‌نویسند، حساب می‌کنند و تا حدودی مانند یک منشی دون‌پایه عمل می‌کنند.

دو راه وجود دارد که باعث می‌شود تحصیلات آکادمیک اغلب به کشف جوهر منجر شود. اولی سیستم آموزشی بیشتر مراکز است که منجر به چشم‌انداز بسیار محدودی به استعدادها می‌شود. دومی این است که به روش‌های مختلفی که منجر به یادگیری شخصی می‌شود، اهمیت نمی‌دهند.