بریده‌هایی از کتاب سفر روح (سیری در جهان‌های معنوی، دیدار از طبقات مختلف برزخ با هیپنوتیزم)

نه. هر کدام از ما در کره‌ی جغرافیایی خاصی تحصیل می‌کنیم و آن محلی است که برای زندگی جسمی به آنجا می‌رویم. همه‌ی آنها به‌شکل مادی ... ولی موقتاً ... واقعیت دارند.

افراد بشر وقتی تحت فشار و ناراحتی قرار بگیرند بهتر توانایی‌های خود را بروز می‌دهند و خیلی شریف و مهربان می‌شوند.

برای ما جالب این است که بتوانیم به آنهایی که روی کره‌ی زمین زندگی می‌کنند بفهمانیم که هستی و موجودیت آنها جاودانی است و آنها از طریق نیک‌خواهی و محبت به دیگران می‌توانند پیشرفت کنند.

همین وضعیت برای من جالب است، که بتوانم بین مردمی که تا این حد جایزالخطا هستند، ولی غرور و خودمحوری عجیبی دارند، وساطت کنم. می‌دانی مغز و فکر انسان‌ها چقدر جالب و بی‌مانند است؟

در بعضی عوالم، روح باید ناراحتی و حتی زجر جسمی (فیزیکی) متحمل شود. در برخی از عوالم دیگر مشکلات بیشتر فکری هستند. زمین هر دو نوع سختی را دارد. اگر بتوانیم تحت شرایط سخت کار خود را خوب انجام دهیم به ما امتیاز و جایزه داده می‌شود. (با تبسم) آنهایی که خیلی به عوالم مختلف نمی‌روند، ما را ماجراجو تلقی می‌کنند.

اشتیاق به کار کردن روی آموخته‌های برزخ و خودنمایی، انگیزه‌ی خوبی برای بازگشت مجدد روح‌ها به زندگی در روی زمین است.

هر وقت برای ایفای نقش جدیدی به زندگی زمینی می‌روم، با بقیه خداحافظی می‌کنم و می‌گویم «به امید دیدار در همین جا، بعد از مرگ».

اگر روح‌های ما منعکس‌کننده‌ی ذره‌ای از آن منبع اصلی باشد که ما آن را خدا می‌نامیم، پس راهنمایان ما مشابه آیینه‌ای هستند که از طریق آن ما با خالقمان ارتباط می‌گیریم و وصل می‌شویم.

شاید «اسپینوزا» فیلسوف مشهور به همین دلیل گفته است که: «خدا کسی نیست که هست، بلکه چیزی است که هست».

اکثر افراد در تمام دوران زندگی، به‌خصوص وقتی تحت فشارهای شدید هستند، احساس می‌کنند که عنصری مواظب آنهاست.

افراد، علی‌رغم اعتقادات دینی یا درجه‌ی ایمان خود، احساس می‌کنند اگر یک خدای متعال هم وجود داشته باشد، آن‌قدر گرفتار است که فرصت رسیدگی به مشکلات فردی آنها را ندارد. از این رو مردم غالباً تماس مستقیم با آن خدا را بی‌فایده تلقی می‌کنند. در نتیجه، ادیان اصلی جهان، پیغمبران را به عنوان نمونه‌ی افرادی که در هر زمانی روی زمین بوده‌اند و نقش واسط بین مردم و خدا را ایفا کرده‌اند، تلقی می‌کنند.

مردم وقتی دعا یا مراقبه، یا تمرکز می‌کنند، در واقع می‌خواهند به موجودی دست‌یابی پیدا کنند که برای کسب فیض یا الهام گرفتن با او آشنا و مربوط هستند. طبیعتاً خیلی آسان‌تر است که انسان از موجودی طلب کمک و دستگیری کند که می‌تواند در مغز خود او را مجسم سازد. نوعی فقدان تجسم در مورد خدای متعال وجود دارد، که تماس مستقیم با او را برای مردم غیرممکن می‌سازد.

تند. طبیعتاً خیلی آسان‌تر است که انسان از موجودی طلب کمک و دستگیری کند که می‌تواند در مغز خود او را مجسم سازد. نوعی فقدان تجسم در مورد خدای متعال وجود دارد، که تماس مستقیم با او را برای مردم غیرممکن می‌سازد.

در برزخ همه‌ی روح‌ها، علی‌رغم زمان خلق شدنشان، بر اساس سطح دانش و آگاهی خود در سطوح مختلف قرار می‌گیرند. وقتی یک گروه یا واحد روحی تش

همه‌ی روح‌ها یک‌سان نیستند و در سطوح مختلفی هستند. بالاترین همه «یکتای برتر مطلق» یا خداوند خالق تلقی می‌شد، که همه‌ی روح‌ها از او تراوش می‌شوند و در وجود انسان جا می‌گیرند و نهایتاً باید این روح‌ها پیشرفت کنند و مجدداً به آن روح خالق بپیوندند.

افراد، هم در بُعد خودآگاه جسمی و هم در بعد روحی، انرژی نوری دریافت و ساطع می‌کنند.

اشخاص تحت هیپنوتیزم سؤال می‌کنم گه چگونه خداوند رحمان و رحیم رنج و درد بندگان خود را روا می‌دارد، با کمال شگفتی می‌بینم که در پاسخ‌های آنها تفاوت‌های بسیار اندکی وجود دارد: همه‌ی سوژه‌ها می‌گویند خالقی که روح ما را به وجود آورده است، آرامش کامل را عمداً دور از دسترس قرار داده، تا ما برای رسیدن به آن بیشتر بکوشیم. ما از خطا می‌آموزیم. فقدان خصائل پسندیده خلل و شکاف‌هایی را که در طبیعت ما موجود است، برملا می‌کند. اموری که ناخوشایند تلقی می‌کنیم، برای امتحان ماست. در غیر این صورت ما هیچ‌گونه انگیزه‌ای برای بهبود اوضاع جهان اطراف خود نمی‌داشتیم و هیچ معیاری برای سنجش و اندازه‌گیری میزان پیشرفت و موفقیت در اختیارمان نمی‌بود

وقتی یک روحِ تازه جداشده، راهی پیدا کند که به کمک آن بتواند موجبات تسلی خاطر عزیز زنده‌ای را فراهم کند، آن وقت معمولاً راضی می‌شود و می‌خواهد هر چه سریع‌تر سطح کره‌ی خاکی را ترک کند.

روزها فکر من این است و همه شب سخنم که چرا غافل از احوال دل خویشتنم از کجا آمده‌ام؟ آمدنم بهر چه بود؟ به کجا می‌روم آخر؟ ننمایی وطنم مانده‌ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا یا چه بوده است مراد وی ازین ساختنم مرغ باغ ملکوتم، نیم از عالم خاک دو سه روزی قفسی ساخته‌اند از بدنم ای خوش آن روز که پرواز کنم تا برِ دوست به هوای سر کویش پر و بالی بزنم

اگرچه روح‌ها شکل و شمایل جسم خود را از قبل می‌دانند، مع‌هذا آماری که در ایالات متحده گرفته شده نشان می‌دهد که نود درصد از زنان و مردان از قیافه‌ی ظاهری خود راضی نیستند. این امر ناشی از قدرت فراموشی آگاهانه است. یعنی ما فراموش می‌کنیم که خودمان به دلایلی آن قیافه را برای خود انتخاب کرده بودیم. امروزه در جهان، تقلید کردن یک قیافه‌ی ظاهری خوشایند، سبب گرفتاری‌ها و ناخوشی‌های بسیاری شده است. البته روبه‌رو شدن و عکس‌العمل مناسب نشان دادن به همین وضعیت هم قسمتی از برنامه‌ی است که روح باید در دنیا بیاموزد.