بریده‌هایی از کتاب سفر روح (سیری در جهان‌های معنوی، دیدار از طبقات مختلف برزخ با هیپنوتیزم)

یکی از دشوارترین نگرانی‌های تمام اشخاصی که می‌خواهند به چیزی مافوق خودشان اعتقاد پیدا کنند، تفکر درباره‌ی علت و منشأ این همه بدی و ناروایی در جهان است. نخستین مثالی که در این مورد مطرح می‌شود موضوع شیطان (اعمال شیطانی) است. وقتی من از اشخاص تحت هیپنوتیزم سؤال می‌کنم گه چگونه خداوند رحمان و رحیم رنج و درد بندگان خود را روا می‌دارد، با کمال شگفتی می‌بینم که در پاسخ‌های آنها تفاوت‌های بسیار اندکی وجود دارد: همه‌ی سوژه‌ها می‌گویند خالقی که روح ما را به وجود آورده است، آرامش کامل را عمداً دور از دسترس قرار داده، تا ما برای رسیدن به آن بیشتر بکوشیم.

علت اینکه روح در برزخ، تصاویری مشابه جاهایی که روی کره‌ی زمین دیده یا در آنها می‌زیسته را مشاهده می‌کند و خاطرات فراموش‌نشده‌ی یک خانه، مدرسه، باغ، کوه، یا ساحل به ذهنش می‌آید، این است که در حقیقت یک نیروی مهربان روحی می‌خواهد با یادآوری آن مناظر آشنای سراب‌مانند، ما در برزخ احساس راحتی و آشنایی کنیم. خاطرات زمینی ما هرگز نمی‌میرند. آنها برای همیشه به‌صورت رؤیا، در «ذهن روحی» باقی می‌مانند

یونانی‌های قدیم معتقد بوده‌اند که بشر در زندگی‌های متوالی‌اش از مراحل نادانی، نابالغی و پرخاش‌گری رد می‌شود و باید به مراحل دل‌رحمی، صبر و تحمل، صداقت، گذشت و محبت برسد. در قرن دوم بعد از میلاد مسیح، طرز فکر دینی عیسویان هم مانند تفکر افلاطون و نوافلاطونیان بود. یعنی معتقد بودند که همه‌ی روح‌ها یک‌سان نیستند و در سطوح مختلفی هستند. بالاترین همه «یکتای برتر مطلق» یا خداوند خالق تلقی می‌شد، که همه‌ی روح‌ها از او تراوش می‌شوند و در وجود انسان جا می‌گیرند و نهایتاً باید این روح‌ها پیشرفت کنند و مجدداً به آن روح خالق بپیوندند.

کلید پیشرفت در این است که بفهمیم به ما خلقتاً توانایی داده شده است که در مقاطعی از هر زندگی به تصحیح مسیر خود بپردازیم و شهامت آن را داشته باشیم که اگر راهمان غلط است و ما را به مقصد نمی‌رساند، آن را تغییر دهیم. با غلبه بر ترس و قبول ریسک، سرنوشت کارما برای ما عوض می‌شود و در مقابل انتخاب جدیدی قرار می‌گیریم. در پایان هر زندگی، به‌جای آنکه هیولایی با دهان باز منتظر بلعیدن ما باشد، می‌توانیم خودمان در حضور معلم و راهنمایمان، منتقد سخت‌گیر اعمالمان بشویم. از این روست که می‌گویند فلسفه‌ی کارمای زندگی‌های متوالی، هم عادلانه است و هم همراه با لطف و رحمت و بخشش است.

به نظر من، وقتی ما از یک نیروی برتر معنوی طلب کمک می‌کنیم، نباید تقاضای تغییر فوری کل وضعیت را داشته باشیم. نحوه‌ی پیشرفت ما در زندگی بر اساس برنامه‌ریزی است. ولی در هر موقعیت برای رسیدن به هدف راه‌های مختلفی در جلویمان داریم و در انتخاب آنها آزاد هستیم.

در واقع افرادی که فکر می‌کنند تحت تأثیر نیروهای خیر و شر قرار می‌گیرند و لذا کنترلی روی اعمال خود ندارند، از لحاظ مغزی بیمار هستند.

دوستانم دور من جمع هستند و داریم از مضحک بودن زندگی روی زمین صحبت می‌کنیم. ما داریم یکدیگر را به جهت جدی گرفتن زندگی در آنجا مسخره می‌کنیم.

خودکشی مسئله‌ی مرا حل نکرده و همه چیز به همان صورت وجود دارد. حالا باید در قالب جسمی دیگر برگردم و با همان مشکلات روبه‌رو شوم. فقط در این میان فرصت زیادی را از دست داده‌ام و دچار ندامت و پشیمانی هستم. آیا تو را به جهت خودکشی محکوم نخواهند کرد؟ (مکث) از عملی که کرده‌ام احساس غم و اندوه دارم.

بعد از مدتی ... نه خیلی طولانی ... او را به‌صورت یک زن به زمین بازگرداندند ... که مردم اطرافش خیلی خشن بودند ... همه را به‌طور مادی مورد تجاوز قرار می‌دادند ... این انتخاب مخصوصاً برایش شده بود که مورد تجاوز قرار گرفتن را تجربه کند.

بررسی زندگی بعد از مرگ بدون طرح موضوع قانون علت و معلول و عدالت کارما امکان‌پذیر نیست. بر اساس کارما نتیجه‌ی اعمال خیر و شر بر چگونگی زندگی بعدی اثر می‌گذارد. عبارت «هیچ چیز در زندگی ما اتفاقی نیست»، به‌درستی فلسفه‌ی کارما را بیان نمی‌کند. اما این ضرب‌المثل می‌تواند به ما درسی بیاموزد. اعمال ما در سرنوشت ابدی‌مان مؤثر است و به هیچ طریقی نمی‌توانیم از آن فرار کنیم، مخصوصاً اگر به حقوق دیگران تجاوز کرده باشیم.