بریده‌هایی از کتاب دروغگویی روی مبل

بزرگ‌بینیِ موکلت احتمالاً پوششی روی تصویر خودشه؛ تصویری که پر از شک و شرم و عدم اعتماد به نفسه. افراد متکبر معمولاً احساس می‌کنن که برای این‌که در سطح دیگران باقی بمونن باید بیش از حد به دست بیارن.

«فکر کردن به این‌که زندگی‌ت چطور می‌تونسته باشه، خیلی دردآوره. داشتم به یکی از ترانه‌های ویتی‌یر فکر می‌کردم: “از میان کلمات ناراحت‌کننده‌ای که بر زبان و قلم می‌آید، ناراحت‌کننده‌ترینش این است:‘شاید می‌شد!’”»

گذشته بخشی از شرایط امروزته. گذشته برات عینکی درست می‌کنه که باهاش زمان حال رو تجربه می‌کنی. اگه بخوام کاملاً بشناسمت، باید چیزی رو که می‌بینی، ببینم. همچنین می‌خوام بفهمم در گذشته چطور تصمیم‌گیری می‌کردی، با این کار می‌تونیم بهت کمک کنیم تا تصمیم‌های بهتری برای آینده‌ت بگیری.»

حتی بهترین تحلیل‌گرا هم در خلال دو جلسه، توی ذهنشون با بعضی از بیماراشون گفت‌وگو می‌کنن؛ و البته این یکی از رازهای کار ماست.» «و برای این کار هیچ دستمزد اضافی‌ای نمی‌گیرین؟» «متأسفانه، نه! فقط وکیلا هستن که برای فکر کردن هم پول می‌گیرن.»

هیچ چی بدتر از زندگی کردن بدون دیده شدن نیست. مارشال بارها و بارها در تحلیل‌هایش دریافته بود که بیمارانش شدیداً تشنه‌ی توجه او هستند - در واقع، نیاز به مخاطب مهم‌ترین عامل در درمان بی‌پایان و طولانی‌مدت است

مشاوره ناکجاآبادی میان درمان و آموزش است.

تراتر در عرض چند دقیقه مکالمه را به سوی آینده‌ی ارنست کشاند و بار دیگر گفت که قویاً معتقد است که هر قدر هم کار ارنست در مقام یک داروشناس روانی خوب باشد، باز هم نباید حرفه‌ی اصلی‌اش را از دست بدهد: او یک درمانگر به دنیا آمده بود و برای رسیدن به این سرنوشت به خودش مدیون بود.

هر قدر هم کار ارنست در مقام یک داروشناس روانی خوب باشد، باز هم نباید حرفه‌ی اصلی‌اش را از دست بدهد: او یک درمانگر به دنیا آمده بود و برای رسیدن به این سرنوشت به خودش مدیون بود.

قطعیت و شناخت، تقریباً یه رابطه‌ی معکوس با هم دارن.

- او اغلب با خوردن دارو مخالفت می‌کرد و اصرار داشت شخصی که به درستی مورد تحلیل روانی قرار گیرد، فقط از طریق درون‌نگری و تحلیل خود می‌تواند بر اختلال روانی‌اش چیره شود.

تا حالا به این موضوع فکر کردی که وقتی برای اولین بار یه مریض رو می‌بینی، تشخیص دادن چقدر راحت‌تره، در حالی که هرچه بیشتر بیمارتو بشناسی این کار سخت‌تر می‌شه؟

“اگر می‌خواهید به خودتان افتخار کنید، کارهایی انجام دهید که مایه‌ی افتخارتان باشد.”

من با حسن نیت عمل کردم. می‌دونم که حرفم بی‌معنی به نظر می‌رسه، ولی تا این دقیقه هنوز فکر می‌کنم که کارِ درست رو انجام دادم. گاهی اوقات سرنوشتْ ما رو به موقعیت‌هایی می‌کشونه که توش چیزای درستْ غلطه.

نه؛ خودکشی نه، هرچند که قبول دارم که دارم به سمت تاریکی کشیده می‌شم، ولی هنوز زنده‌م. می‌خزم تو یه گودال و زخمام رو می‌لیسم.

یک بار لغزیدن باعث ایجاد لغزش‌های دیگر می‌شود.

گاهی اوقات سرنوشتْ ما رو به موقعیت‌هایی می‌کشونه که توش چیزای درستْ غلطه

مسئولیت شخصی دیگران را به زور به گردن خودت نینداز. نخواه که همه‌ی دنیا را در آغوشت بگیری. اگر می‌خواهی به مردم کمک کنی، به آن‌ها کمک کن که مادر و پدر خودشان باشند.

از میان کلمات ناراحت‌کننده‌ای که بر زبان و قلم می‌آید، ناراحت‌کننده‌ترینش این است:‘شاید می‌شد!’

من تا حالا در چنین مکان ... چنین مکان سطح پایینی نبودم. ولی می‌خوای راستش رو بدونی؟ من اون‌جا رو دوست داشتم. هیچ تظاهری در کار نبود - احساس می‌کردم توی خونه‌م هستم؛ در اون‌جا خیلی راحت‌تر از باشگاه اتحاد پاسیفیک بودم. من مالِ اون‌جا بودم. انگار با مشتری‌های پدرم توی مغازه‌ی تقاطع خیابونای آر و پنجم بودم. ولی از دوست داشتن اون متنفر بودم. نمی‌خواستم به اون سطح کشیده بشم - چیزی به من اخطار می‌داد که از حوادث دوران کودکی‌م نشأت می‌گرفت. من استعداد داشتن چیزهای بهتر رو داشتم. در کل زندگی‌م، به خودم گفته‌م: “من یه لگد به اون مغازه می‌زنم؛ من از این چیزا بالاتر می‌رم.”» کَرول گفت: «پدربزر

“اگر می‌خواهید به خودتان افتخار کنید، کارهایی انجام دهید که مایه‌ی افتخارتان باشد.”