بریده‌هایی از کتاب دروغگویی روی مبل

«خودت باش، خودت را عرضه کن!»

داشتن احساسات قوی نسبت به یه بیمار یه چیزیه و عمل کردن مطابق اون احساسات، یه چیز دیگه

موفقیت‌های اون شکست‌های منو برجسته‌تر می‌کنه.

یه چیز مبهم در مورد تو وجود داره. این‌که تو چرا این‌قدر خوب منو درک می‌کنی. بعضی اوقات فکر می‌کنم ما دو تا دوقلوهای ذهنی هستیم.”

برای آدمایی که با هم صمیمی می‌شن، دیگه برگشتن به یه رابطه‌ی عادی، تقریباً محاله.

“اگر می‌خواهید به خودتان افتخار کنید، کارهایی انجام دهید که مایه‌ی افتخارتان باشد.”

تماس دو نفس از زمان آینده تأثیر می‌گیره، نه از گذشته‌ی دور - حال حاضر و سرنوشتی که انتظارمون رو می‌کشه روی این مسئله تأثیر می‌ذاره.

لذت‌بخش بود. ولی سبک زندگی نبود.

داشتم به یکی از ترانه‌های ویتی‌یر فکر می‌کردم: “از میان کلمات ناراحت‌کننده‌ای که بر زبان و قلم می‌آید، ناراحت‌کننده‌ترینش این است:‘شاید می‌شد!’”»

گاهی اوقات سرنوشتْ ما رو به موقعیت‌هایی می‌کشونه که توش چیزای درستْ غلطه.

یادت می‌یاد در مورد بیماری صحبت کردم که چند هفته پیش من رو به آوکادو جوز کشوند؟ من تا حالا در چنین مکان ... چنین مکان سطح پایینی نبودم. ولی می‌خوای راستش رو بدونی؟ من اون‌جا رو دوست داشتم. هیچ تظاهری در کار نبود - احساس می‌کردم توی خونه‌م هستم؛ در اون‌جا خیلی راحت‌تر از باشگاه اتحاد پاسیفیک بودم. من مالِ اون‌جا بودم. انگار با مشتری‌های پدرم توی مغازه‌ی تقاطع خیابونای آر و پنجم بودم. ولی از دوست داشتن اون متنفر بودم. نمی‌خواستم به اون سطح کشیده بشم - چیزی به من اخطار می‌داد که از حوادث دوران کودکی‌م نشأت می‌گرفت. من استعداد داشتن چیزهای بهتر رو داشتم.

باید به اون کمک کنیم تا بفهمه این مخمصه‌ای که توش گیر کرده، نتیجه‌ی تقدیری از پیش تعیین‌شده نیست، بلکه نتیجه‌ی انتخاب‌های خودشه - مثلاً انتخابش برای احترام گذاشتن به پول. وقتی قبول کنه که خودش خالق موقعیتش بوده، می‌تونه بفهمه که برای رهایی خودش قدرت داره: انتخاب‌هاش می‌تونن اون رو به این رهایی برسونن؛ انتخاب‌هاش می‌تونن اون رو از این مخمصه در بیارن.»

این رازِ من و توئه. تا آخر عمرم این رازو نگه می‌دارم. هر اتفاقی بیفته، بازم تا آخر عمر این رازو تو دلم نگه می‌دارم. و در مورد عزت نفست، گناهت و نگرانی‌های شغلی‌ت هم باید بگم که چه چیزی مهم‌تر از اینه که تو یه شفابخشی و داری منو شفا می‌دی؟ آیا تو اجازه می‌دی که قواعد، شهرت و اصول اخلاقی جلوی شفا گرفتن منو بگیرن؟” تو یه جواب مناسب برای این سؤال‌ها داری ارنست؟ من که نداشتم.

من مغرورم و حرص و انتقام چشمام رو کور کرده.» «این چیزیه که می‌خوای روی سنگ قبرت بنویسن؟» «این چیزیه که نمی‌خوام روی سنگ قبرم باشه. بدترین کابوسمه.

ظاهراً این پوله که تو رو معنی می‌کنه و به زندگی‌ت معنی می‌ده. تو می‌خوای این مسئله نماد تو باشه، می‌خوای این خلاصه‌ی زندگی‌ت باشه؟ تا حالا به این فکر کردی که دلت می‌خواد روی سنگ قبرت چی بنویسن؟ دوست داری این مشخصه‌ها رو روی سنگ قبرت بنویسن، دوست داری بنویسن که همیشه در حال پول جمع کردن بوده؟»

وقتی قبول کنه که خودش خالق موقعیتش بوده، می‌تونه بفهمه که برای رهایی خودش قدرت داره: انتخاب‌هاش می‌تونن اون رو به این رهایی برسونن؛ انتخاب‌هاش می‌تونن اون رو از این مخمصه در بیارن.»

فقط یک شفابخش زخم‌خورده می‌تونه شفا بده

«نمی‌تونم دکمه‌ی خودمو خاموش و روشن کنم. نمی‌تونم در طول روز سرمشق مسئولیت‌پذیری باشم و شب متجاوز.»

هدف درمان اینه که خودت پدر و مادر خودت بشی. فکر کنم چنین چیزی رو می‌شه در مورد مشاوره هم گفت. هدف این جلسات مشاوره‌ای اینه که خودت مشاور خودت بشی.

«هدف اینه که جوری زندگی کنین که پنج سال دیگه با افسوس به پنج سال گذشته‌ی زندگی‌تون نگاه نکنین.»