بریده‌هایی از کتاب دروغگویی روی مبل

«پیتر! من فقط یه بخش از وجودت رو توی مطبم می‌دیدم. حالا بهتر شناختمت. حالا می‌فهمم چرا این‌قدر موفقی. تو یه هدف تعیین می‌کنی و می‌ری دنبالش - یعنی با چنان سرسختی و هوشیاری‌ای هدفت رو دنبال می‌کنی که نمونه‌شو به ندرت دیدم ...

در مورد قیافه‌ام که روز به روز داغون‌تر می‌شه، آماس‌های مفصلی‌م، اختلال گوارشی‌م، پروستاتم، پرسر و صدا بودنم و یبوستم براش گفتم. حتی با خودم فکر کردم که برای این‌که تأثیر بیشتری روش داشته باشم سمعک بذارم. «ولی همه‌ی این‌ها یه اشتباه وحشتناک بود. ۱۸۰ درجه اشتباه! این حرف‌ها فقط اشتهای بِل رو بیشتر تحریک می‌کرد. اون شیفتگی منحرفی نسبت به ایده‌ی علیل بودن و ناتوان بودن من داشت. در مورد این‌که من سکته کنم، زنم منو ترک کنه و اون خودش بیاد و ازم مراقبت کنه، خواب و خیال می‌دید. یکی از رؤیاپردازی‌هاش این بود که از من پرستاری کنه: برام چایی بریزه، منو بشوره، ملافه‌ها و لباسامو عوض کنه، روم پودر تالک بریزه و بعد لباساشو در بیاره و زیر ملافه‌ی خنک، کنار من بخزه.

دو بیوه را در نظر بگیرید که هر دو پس از چهل سال زندگی مشترک، اخیراً داغدار شده‌اند. یکی از آن‌ها زجر زیادی می‌کشد، ولی به تدریج به زندگی برمی‌گردد و به آرامش و حتی در شرایطی به لذتی بزرگ می‌رسد. دیگری دوران بدتری را می‌گذراند: یک سال بعد عمیقاً افسرده می‌شود، چند بار اقدام به خودکشی می‌کند و نیازمند مراقبت روانی مداوم است

«علاج‌های بد برای زمان‌های بد.»

من به خاطر کارام محاکمه می‌شم نه به خاطر احساسات و افکارم.

«ول کن بابا! نمی‌بینی این خشم و غرور احمقانه چقدر برات خرج برداشته؟ همه چیزتو ازت گرفته؛ آرامش ذهنیت، خوابت، کارت، زندگی مشترکت، دوستی‌هات!

پدر و مادر خوب کسانی هستند که به کودکانشان اجازه می‌دهند تا شخصیت پیدا کنند، خودمختار شوند و بتوانند از آن‌ها جدا شوند

کسی که به کارش عشق می‌ورزد، خوش‌شانس است. ارنست احساس خوش‌شانسی می‌کرد. البته چیزی بیش از خوش‌شانسی؛ او احساس خوشبختی می‌کرد. او کسی بود که شغلی مناسب برای خودش پیدا کرده بود - کسی که می‌تواند بگوید من دقیقاً همان جایی هستم که از آنِ من است، در بطن استعدادها، علایق و اشتیاقاتم.

«یاد بگیر که صبر کنی، باید گفتن این مسئله برای جاستین از شنیدنش توسط تو مهم‌تر باشه. و اگه نمی‌خواد چیزی به تو بگه، باید روی این مسئله تمرکز کنی که چرا اومده تو رو ببینه، بهت پول بده و در عین حال اطلاعاتش رو از تو دور نگه داره.»

کسی که به کارش عشق می‌ورزد، خوش‌شانس است.

“ملایمت” اون نه از سرِ مهربونی که از سر ترسویی بود. “بافکر” بودنش چیزی نبود جز ناتوانی افراطی در تصمیم‌گیری. “علاقه‌مند” بودنش به وابستگی تغییر هویت داد.

«دروغگویی‌مو ادامه دادم: “علاوه بر این، در سن و سال من دیگه کسی توان جنسی نداره.” «بِل با لحنی سرزنش‌آمیز گفت: “سیمور! خیلی ازت تعجب می‌کنم. تو هنوز این مطلبو نگرفتی که توان جنسی و رابطه‌ی جنسی اصلاً مهم نیست. چیزی که ازت می‌خوام اینه که با من باشی و مثل یه آدم، مثل یه زن، با من برخورد کنی، نه مثل یه بیمار. علاوه بر این، سیمور! ...” و در این‌جا ژاکت بافتنی نیمه‌کاره‌شو جلوی صورتش گرفت و زیرچشمی نگاهی کرد: “من می‌خوام کاری کنم که لذت ببری!”

روند طلسم جادویی درمانگر است، و همیشه در کوچه‌های بن‌بست مؤثر است. این قوی‌ترین فوت و فن درمانگر است؛ همین روند است که صحبت کردن با درمانگر را از صحبت کردن با رفیق صمیمی متفاوت و مؤثرتر می‌کند. تمرکز روی روند - روی اتفاقی که میان بیمار و درمانگر می‌افتد  باارزش‌ترین چیزی بود که از مارشال یاد گرفته بود و همچنین باارزش‌ترین درسی بود که خودش به دانشجویان دوره‌ی تخصص داده بود. در طول چند سال، کم‌کم فهمید که روند نه تنها طلسمی برای مواقع سخت و مشکل‌زا، که نبض درمان است.

«می‌دونی این لحظه منو به یاد چی انداخت؟ دایی موریس ارتودوکسم که اون‌قدر پایبند به خوردن کوشر بود که حتی توی ساندویچ‌فروشی‌هایی که غذاهای غیرکوشر می‌فروختن، ساندویچ پنیر هم نمی‌خورد: اون می‌ترسید چاقویی که پنیر رو بریده بود، قبلش ساندویچ گوشت خوک رو بریده باشه. ما یه مسئولیت داریم، یه تعصب به تظاهرِ مسئولیت.

گاهی اوقات سرنوشتْ ما رو به موقعیت‌هایی می‌کشونه که توش چیزای درستْ غلطه.

زندگی مثل شطرنجه: وقتی بازی تموم می‌شه، همه‌ی مهره‌ها - پیاده‌ها، شاه‌ها و وزیرها - همه به یک جعبه برمی‌گردن.

دلش می‌خواست فریاد بزند: «ول کن بابا! نمی‌بینی این خشم و غرور احمقانه چقدر برات خرج برداشته؟ همه چیزتو ازت گرفته؛ آرامش ذهنیت، خوابت، کارت، زندگی مشترکت، دوستی‌هات! فقط این جریانو ول کن!»

یه کم صبر و خویشتن‌داری بیشتر داشته باشین، اون وقت طبیعت خودش باغتون رو وجین می‌کنه

چقدر احساس کوچک بودن به من می‌ده! موفقیت‌های اون شکست‌های منو برجسته‌تر می‌کنه.

کسی که به کارش عشق می‌ورزد، خوش‌شانس است.