بریده‌هایی از کتاب چوب نروژی

نائوکو باز دست‌ها در جیب‌های ژاکت ایستاد و بی آن که نگاهش متوجه چیزی باشد، به فکر فرو رفت.

همه‌مان (تأکید می‌کنم همه‌مان، چه عادی و چه نه چندان عادی) آدم‌های ناقصی هستیم که در دنیای ناقصی زندگی می‌کنیم. با دقت مکانیکی حساب بانکی یا با اندازه‌گیری خطوط و زوایای ما با خط‌کش و نقاله زندگی نمی‌کنیم

هنوز با دنیای بیرون سازگار نشده‌ام. خیلی چیزها را نمی‌فهمم و دستپاچه و عصبی می‌شوم.

گذشته‌ها گذشته و دیگر نمی‌شود کاری با آن کرد.

از طبقهٔ کارگرم. اما طبقهٔ کارگر است که چرخ دنیا را به چرخش درمی‌آورد و همین طبقه استثمار می‌شود. با ادای کلمات قلنبه سلنبه که افراد طبقهٔ کارگر ازش سر درنیاورد، کدام انقلاب کوفتی را می‌خواهید راه بیندازید؟ این دیگر چه انقلاب اجتماعی مسخره‌ای است؟ می‌گویم که من هم دوست دارم دنیا جای بهتری بشود. اگر کسی راست راستی استثمار می‌شود، باید جلویش را گرفت.

من از طبقهٔ کارگرم. انقلاب یا غیر آن، طبقهٔ کارگر آخرش در همان گودال گُه قدیمی دست و پا خواهد زد

گاهی احساس می‌کنم مثل نگهبان موزه‌ای هستم - موزه‌ای عظیم و خالی که هرگز کسی پا به آن نمی‌گذارد و من در آن‌جا مراقب کسی جز خودم نیستم

صبح‌ها را در روز بیشتر از همه دوست دارم. انگار همه چی تر و تازه است. ظهرها غم‌انگیز می‌شود و از غروب آفتاب متنفرم. روزهای پی در پی احساسم همین است.

کتاب زیاد می‌خواندم، اما نه خیلی متنوع: دوست داشتم کتاب‌های دلخواهم را چند بار بخوانم.

«دیگر نمی‌شود مرا آدمیزاد حساب کرد. فقط مشتی خاطرات از آنچه بوده‌ام باقی مانده. مهم‌ترین بخش وجودم، یعنی آنچه در درونم بود، سال‌ها پیش مرده و من فقط به خاطرات تکراری بند شده‌ام.»

مدت‌هاست که این‌جور شدم. سعی می‌کنم چیزی بگویم، اما کلمات نادرستی به ذهنم می‌رسد - کلمات نادرست، یا درست مخالف منظور خودم. سعی می‌کنم حرفم را اصلاح کنم، اما همین کار را بدتر می‌کند. سررشتهٔ مطلبی که شروع کرده‌ام، از دستم در می‌رود. انگار دوپاره شده‌ام و آن‌قدر تقلا می‌کنم تا آن‌ها را به هم بچسبانم. یک نیمه دور میلهٔ بزرگ قطوری نیمهٔ دیگر را دنبال می‌کند. نیمهٔ دیگرم به کلمات درست دسترسی دارد، اما این نیمه نمی‌تواند به آن یکی برسد

در مسیر زندگی چه چیزهایی را از دست داده‌ام: زمانی که برای همیشه از دست رفته، دوستانی که مرده یا ناپدید شده‌اند، احساساتی که هرگز باز نخواهم شناخت.

نمی‌خواهم عذر و بهانه بتراشم، اما عقیده دارم تا می‌توانستم با صداقت زندگی کرده‌ام. هرگز به کسی دروغ نگفته‌ام و سال‌هاست که مراقبم به دیگران لطمه نزنم. با این حال می‌بینم که مرا توی این هزارتوی سردرگم انداخته‌اند. چطور چنین چیزی ممکن است؟ از پس توضیحش برنمی‌آیم. نمی‌دانم چه باید بکنم

همین احمق‌ها داد می‌زدند دانشگاه را برچینید! عجب شوخی بیمزه‌ای! این‌ها باد از هر سمت که می‌آمد، به همان سمت باد می‌دادند.

همیشه می‌خواستم اگر بشود هفده‌ساله یا هجده‌ساله بمانم. اما دیگر نه. دیگر نوجوان نیستم. حالا دیگر احساس مسئولیت می‌کنم. دیگر آن پسری نیستم که با هم می‌رفتیم گشت و گذار. حالا دیگر بیست سالم شده. و باید بهای زندگی کردن را بپردازم.

اگر در تاریکی قیرگون گیر بیفتی، تنها کاری که می‌توانی بکنی این است که سفت و سخت بنشینی تا چشمانت به تاریکی عادت کند.

«باران که این‌جوری می‌بارد، انگار که ما تنها آدم‌های این دنیا هستیم. کاش همین‌جور باران ببارد

اگر کسی حال ما را نفهمد، عین خیالمان نیست. همین است که ما را از همه متمایز می‌کند. همه نگران اینند که آدم‌های دور و برشان درکشان کنند. اما من نه، واتانابه هم نه. به هیچی‌مان نیست. خویشتن و دیگران جدا هستند.

من هم بودم، حرف این عروسک خوشگل را با آن زبان شیطانی باور می‌کردم.

اگر با من ازدواج کنی، در همهٔ مشکلاتم شریک می‌شوی