بریده‌هایی از کتاب چرند و پرند

خدا نکند خداوند درد و بلای این نوع علمای ما را بزند به جان ما شیعیان

ای بابا! برو پی کارت، برو عقلت را عوض کن. مگر هر کسی هر چی گفت باید باور کرد؟ پس این عقل را برای چی توی کله آدم گذاشته‌اند. آدمی‌زاد گفته‌اند که چیز بفهمد، اگر نه می‌گفتند حیوان.

آقای معظّم! آیا این حاکم بی‌انصاف خداشناس که گوشواره را از گوش دختران دِه و گلیم را از زیر پای خانواده بدبخت روستایی می‌کشد و به مرغ خانگی پیرزن ابقا نمی‌کند و از هر دَخل نامشروع حتّی از طریق فواحش صرف‌نظر نمی‌کند، چه علّت دارد که با کمال طوع و رغبت سالی مبلغی به روزنامه‌چی‌ها می‌دهد؟ آیا قصدش این نیست که روزنامه نگار را شریک سیئات اعمال خودش قرار بدهد؟ آیا در فکر این نیست که در دوره‌ای که از همه تنظیمات دول دنیا برای ایران چهار تا روزنامه بی‌مغز مانده است، آن را هم با خودش هم‌دست کند؟ آیا معنی رشوه‌خواری جز این است؟ آیا بعد از آن‌که روزنامه‌چی به این سمّ مهلک مسموم شد، دیگر در کلامش در نظر ملّت وقع و وقری می‌ماند؟ و آیا کسی دیگر به حرف‌های روزنامه گوش می‌دهد؟

حالا من صریح می‌گویم و وجدان تمام وزرا و وکلا و اولیای امور را شاهد می‌گیرم که اصل خرابی مملکت و بدبختی اهل ایران همان اعتقاد کاملی است که زن‌های ما به دیزی از کار درآمده دارند و بلاشک هر روز که این عقیده از میان ما مرتفع شد، همان روز هم ایران به صفای بهشت برین خواهد رسید

این‌ها همه برای چیست؟ برای این است که من و تو قدر عافیت را بدانیم. برای این است که پی به حکمت ببریم، برای این است که آگاه بشویم که اگر همه شب قدر بودی، شب قدر بی‌قدر بودی و بفهمیم که شاعر بیچاره چیزی می‌فهمیده که گفته است: روزی اگر غمی رسدت تنگدل مباش رو شکر کن مباد که از بد بتر شود

از چشم خود بپرس که ما را که می‌کشد جانا گناه طالع و جرم ستاره چیست؟

در همه دنیا رسم است سال که به آخر رسید، وقایع عمده آن سال را بعضی‌ها در یک کتاب نوشته انتشار می‌دهند. ما هم می‌خواستیم وقایع عمده سال گذشته را مفصلاً بنویسم و انتشار بدهیم. امّا نمی‌دانم دیگر چه‌طور شد که ننوشتیم. احتمال می‌رود که تقدیر نشده بود.

من هم حق دارم بگویم شما دو دسته مثل عسل و خربزه با هم ساخته‌اید که ما ملت بیچاره را از میان بردارید

امّا ای انصاف دارها! والله! نزدیک است یخه خودم را پاره کنم نزدیک است، کفر و کافر بشوم، نزدیک است چشم‌هایم را بگذارم روی هم و دهنم را باز کنم و بگویم که اگر کارهای ما را باید همه‌اش را تقدیر درست کند، امورات ما را باید باطن شریعت اصلاح کند و اعمال ما را دست غیبی به نظام بیندازد، پس شما میلیون‌ها رئیس، آقا، بزرگ‌تر، از جان ما بیچاره‌ها چه می‌خواهید؟

من نمی‌گویم که سال‌های سال است که فرنگستان رنگ «وبا» و «طاعون» را ندیده و ما چرا هر یک سال در میان باید یک کرور از دست‌های کار کن مملکت؛ یعنی جوانمردها و جوانه زن‌های خودمان را به دست خودمان به گور کنیم!