بریده‌هایی از کتاب چرند و پرند

یک دسته رؤسای ملّت و یک دسته اولیای دولتند، ولی هر دو دسته یک مقصود بیشتر ندارند و می‌گویند شما کار کنید و زحمت بکشید و آفتاب و سرما بخورید و لخت و عور بگردید و گرسنه و تشنه زندگی کنید و بدهید ما بخوریم و شما را حفظ و حراست کنیم.

عزیز من! از چانه زدن مفت، چه در می‌آید؟ به قول طهرانی‌ها، پُر گفتن به قرآن خوش است. آدم که پُر گفت از چشم و رو می‌افتد، سر زبون‌ها می‌افتد و سرشناس می‌شود. خدای نکرده! خدای نکرده! اگر یک اتفاقی بیفتد آن‌وقت هم به قول شاعر علیه‌الرحمه: «زبان سرخ سر سبز می‌دهد بر باد.»

ماها وقتی بچه بودیم، یک بازی در می‌آوردیم و یک شعر و یا نثری هم داشتیم و می‌خواندیم. حالا اگر اجازه بفرمایید، همان شعر را عرض کنم و مقاله را به دعای وجود مبارک ختم نمایم. رفتم شهر کورا، دیدم همه کور، من هم کور. «والسلام»

به هر حال! سرگردان ماندم که آیا دین کدام یک از این‌هاست. آن است که آخوند مکتبی می‌گفت؟ یا ملک وقف است؟ یا احمد قشنگ قهوه‌چی است؟ یا صیغه و دختر سمسار است؟ یا سه هزار تومان است؟ یا تیول و مستمری و مواجب است؟ یا چیز دیگر؟ برای خاطر خدا و آفتاب قیومت به من بگویید که من از جهنم می‌ترسم!

نفهمیدم دین کدام یکی بود. خیال کردم هر کدام باشند؛ دین خوب چیزیست. چون از دین داشتن خودم ناامید بودم به جهنم راضی شدم و طمع به دین نکردم.

به من چه که دو نفر عبا پیچیده با آن یک نفر مأمور از یک در بزرگ هر شب وارد می‌شوند. من که از خودم نگذشته‌ام، آخرت هم حساب است. چشماشان کور! بروند آن دنیا جواب بدهند.

ترک عادت در صورتی که به این روش انجام شود موجب مرض نمی‌شود و کار خیلی آسانی است و همیشه بزرگان و متشخصین هم که می‌خواهند عادت زشتی را از سر مردم بیندازند همین‌طور می‌کنند.