بریده‌هایی از کتاب تعقیب گوسفند وحشی

آیا باقیماندهٔ او از هم گسسته جای دیگری زندگی می‌کرد؟ البته که چنین چیزی ممکن نیست. دنیا بی‌من به راه خود می‌رود.

راست راستی نمی‌دانم درست است آدم موجب به وجود آمدن زندگی تازه‌ای شود، یا نه. بچه‌ها بزرگ می‌شوند و نسل بعد جایشان را می‌گیرد. نتیجه‌اش چه می‌شود؟

اگر دلمان بخواهد می‌توانیم در وادی اختیار بی‌هدف سرگردان شویم. بی‌ریشه چون بذری که در نسیم دل‌انگیز بهاری افشانده می‌شود.

فقط جزجز خفیف لامپ کهنه سکوت را نقطه‌گذاری می‌کرد.

آدمیزاد لزوماً حد وسطی بین امیال و غرورش دارد. تقریباً همهٔ اشیا مرکز ثقلی دارند. این چیزی است که می‌توانیم تعیین کنیم. فقط وقتی از دست برود، آدم تازه متوجه می‌شود که وجود داشته.»

سرآخر، کسی نماند که به او تلفن کنم. آدم وسط شهر باشد، با یک میلیون نفر که تو خیابان‌ها پرسه می‌زنند و کسی را نداشته باشد که با او دو کلام اختلاط کند.

مهم نیست فکر کنید چقدر پیش پاافتاده است. خدا هرگز حوصله‌اش سر نمی‌رود، یا بهتان نمی‌خندد.»

گربه همه چی بود، جز نازنازی. کمابیش لاغرمردنی بود، پشمش مثل فرش کهنهٔ نخ‌نمایی ژولیده بود، نوک دمش شصت درجه خمیده بود، دندان‌هایش زرد شده بود، از زخمی که سه سال پیش برداشته بود چشم راستش قی می‌کرد، چنان که درست نمی‌دید. جای شک بود که بتواند کفش تنیس را از سیب‌زمینی تشخیص دهد. نرمهٔ پنجه‌هایش شده بود مثل ذرت لهیده، گوش‌هایش شپش گذاشته بود و از کهولت روزی دست‌کم بیست بار می‌گوزید.

«تو حالا مرده‌ای، نه؟» نمی‌دانم چقدر طول کشید که رَت جواب بدهد. می‌شد چند لحظه باشد و می‌شد ... سکوتی بود به اندازهٔ ابدیت. دهانم یکسر خشک بود. سرانجام رَت گفت: «درست است. مرده‌ام.»

سر گرداندم تا به مردسفند توی آینه نگاه کنم. اما هیچ مردسفندی در آینه نبود! کسی در اتاق نشیمنِ آینه نبود و کاناپه خالی بود. در دنیای آینه من یکه و تنها بودم. «مهره‌های پشتم از ترس به لرزه درآمد.» مردسفند گفت: «رنگت پریده.»

در مدتی که سال‌ها به نظر می‌رسید اولین بار به تکه روزنامه‌ای برخورده‌ام و یک هفتهٔ تمام از اوضاع جهان بی‌خبر مانده‌ام. نه رادیویی، نه تلویزیونی، نه روزنامه‌ای و نه مجله‌ای. می‌شد یک بمب هسته‌یی توکیو را نابود کرده باشد، بیماری همه‌گیری جهان را ویران کرده باشد، مریخی‌ها به استرالیا حمله کرده باشند و من بی‌خبر مانده باشم

برو کلاهت را هوا بینداز، پسر، هرچه می‌خواهد بشود، ما در میان آن‌هایی که تو کشور زیر خط قرمزند، سومین جا هستیم

چرا او را به من ترجیح داد، نمی‌دانم. بدیهی است که می‌توانید پیش هر کس خصوصیاتی پیدا کنید. اما یگانه برتری او به من گیتار زدنش بود و یگانه مزیت من به او این بود که بشقاب می‌شستم. بیشتر آن‌هایی که گیتار می‌زنند نمی‌توانند بشقاب بشورند. انگشت‌هاشان آسیب می‌بیند و همه چیز به باد می‌رود ....

«اگر همه به خدا تلفن کنند، خط مدام اشغال نیست؟ مثل مرکز هدایت سر ظهر؟» «مشکلی نیست. خدا حضور همزمان آدم است. بنابراین، اگر یک میلیون نفر هم یکجا به او تلفن کنند، می‌تواند همزمان با همه صحبت کند.»

چیزهایی هست که واقعاً نمی‌دانیم. توهمی بیش نیست که همه چیز را بدانیم. اگر عده‌ای غریبه جلویم را بگیرند و بپرسند: «آهای رفیق، زمین در خط استوا ساعتی چند کیلومتر می‌چرخد؟» من درمی‌مانم. ای داد، حتی نمی‌دانم چرا چهارشنبه به دنبال سه‌شنبه می‌آید

مرد با نگاه رو به پایین به نرمی گفت: «همه می‌میرند.» انگار به طرز مرموزی از رشتهٔ افکارم سر درآورده بود. «همه‌مان، خرد و کلان، روزی می‌میریم.» پس از گفتن این حرف باز به سکوت سنگینی فرو رفت. فقط زِلزِلِ دیوانه‌وار زنجره‌ها در بیرون غوغا می‌کرد. موجوداتی که واپسین خشم رو به مرگ خود را علیه پایان فصل بیرون می‌ریختند.

«تا به حال این‌جوری منتظر زنی شدید؟» گفتم: «نه.» «با همهٔ حواستان چشم به راه کسی هستید و پس از مدت زمانی دیگر چندان مهم نیست چه پیش آید. شاید پنج سال یا ده سال بشود، یا یک ماه. همه‌اش یکی است.»

جی برگشت و پرسید: «بچه‌دار نشدی؟ از لحاظ سنی بهترین وقت بچه‌دار شدن توست، می‌دانی؟» «بچه می‌خواهم چه کار؟» «اوهو!» «یعنی اگر بچه‌ای مثل خودم داشته باشم، احساس خسران می‌کنم.»

ممکن است روزی دری عوضی را باز کنم و آن وقت ببینم راه برگشت ندارم. به هر حال، اگر دری باز شد، بهتر است از آن بروم تو. منظورم این است که نمی‌شود تا آخر عمر به درها لگد بزنم، می‌توانم؟‌

هرچه مست باشم، می‌توانم این شانزده قدم را یکراست مثل خط‌کش بروم. ثمر سال‌ها انضباط بی‌هدف. هر وقت مست باشم شانه‌ها را می‌اندازم عقب، سر بالا می‌گیرم و نفس عمیقی از هوای سرد بامدادی را در راهرو سیمانی تو می‌دهم. بعد چشم‌ها را می‌بندم و در میان بخار الکل شانزده قدم یکراست پیش می‌روم.