بریده‌هایی از کتاب تعقیب گوسفند وحشی

اما پی بردم چندان رغبتی به شنیدن اخبار ندارم. اگر چیزی بدون دانستن من رخ می‌دهد، بگذار بدهد. واقعاً نیازی نمی‌دیدم بدانم.

نشستن توی این برزخ، در قیاس با فولکس واگن قورباغه‌یی من که از دوستی خریده بودم و پانزده سال از ساختش می‌گذشت، آن‌قدر بی‌صدا بود که انگار گوش‌گیر در گوش ته دریاچه‌ای فرو رفته باشی.

یک فیلم امریکایی را که زیر دریا بود از تلویزیون تماشا کردم. در زمینهٔ پیرنگی پر از غیژ و ویژ ناخدا و افسر اول مدام با هم کلنجار می‌رفتند. زیردریایی از آن فسیل‌ها بود و یکی از خدمه از تنگنا می‌ترسید. اما همهٔ این‌ها مانع نمی‌شد که همه چیز به خیر و خوشی ختم نشود. همه چیز در نهایت به خیر انجامید و از آن‌جور فیلم‌ها بود که می‌گوید شاید جنگ هم چیز بدی نباشد. یکی از همین روزها فیلمی می‌سازند که نسل آدمیزاد با بمب هسته‌یی از روی زمین محو شود، اما همه چیز آخر و عاقبت به خوشی بینجامد.

دست‌کم هنوز وجود داشتم.

آدم وسط شهر باشد، با یک میلیون نفر که تو خیابان‌ها پرسه می‌زنند و کسی را نداشته باشد که با او دو کلام اختلاط کند.

نقطه مقابل ملال چیست؟ ماجرا. زندگی دشمن سکون است؛

ضعف عین مرضِ ارثی است. مهم نیست چقدر ازش سر دربیاوری، کاری برای علاجش نمی‌توانی بکنی. با یک اشارهٔ دست نمی‌رود. فقط مدام بدتر می‌شود.» «ضعف در برابر چی؟» «همه چی. ضعف اخلاقی، ضعف آگاهی، بعد هم خودِ ضعف وجودی.»

چیزی که دارم حرفش را می‌زنم، خیلی انفرادی است. ضعف چیزی است که در بدن می‌پوسد. مثل قانقاریا. من از نوجوانی این حال را داشتم. برای همین دائم دلشوره داشتم. چیزی در درونت در حال پوسیدن است و تو دائم احساسش می‌کنی. می‌توانی بفهمی چه جوری است؟

خانه مثل ساعت قدیمی اتاق نشیمن به کار خودش می‌رسید. آدمی که از قضا وزنش زیاد شده، ولی تا وقتی کوکش کنند، به کارش ادامه می‌دهد. اما با آدم‌های رفته و وزن کنترل‌نشده پاره‌های زمان باقی مانده است تا در زندگی رنگباخته روی کف زمین گرد آید.

«اگر شهر بمیرد، چه می‌شود؟» «چه می‌شود؟ هیچ کس نمی‌داند

جایی که خیابان مغازه‌ها یکهو تمام می‌شد، محوطهٔ پارکینگی بود باز پوشیده از انبوه علف هرز. در آن یک هوندا فیرلیدی کِرِم‌رنگ و یک اتومبیل اسپورت، تویوتا سلیکای قرمز، بود. هر دو نوِ نو. چه صحنه‌ای! تازگی و برق و جلای این‌ها در وسط آن شهر مردگان مثل سیلی به صورت آدم می‌کوب

چوپان آئینویی دوره افتاد و از همه پرسید: «چرا پسرها را به جنگی در سرزمینی بیگانه می‌فرستند؟» در این هنگام، چهل و پنج‌ساله بود. هیچ کس جوابش را نمی‌داد

تلفن پس از این حرف تقه‌ای کرد. تقهٔ گوشی ته‌مزهٔ بدی داشت. برای از بین بردن این ته‌مزه سی تا شنا رفتم و بیست تا دراز نشست، بشقاب‌ها را شستم، بعد رخت‌های سه روز را شستم.

آن‌جور فیلم‌ها بود که می‌گوید شاید جنگ هم چیز بدی نباشد. یکی از همین روزها فیلمی می‌سازند که نسل آدمیزاد با بمب هسته‌یی از روی زمین محو شود، اما همه چیز آخر و عاقبت به خوشی بینجامد.

درست است آدم موجب به وجود آمدن زندگی تازه‌ای شود، یا نه. بچه‌ها بزرگ می‌شوند و نسل بعد جایشان را می‌گیرد. نتیجه‌اش چه می‌شود؟ تپه‌های بیشتری را با بولدوزر بشکافند و ساحل اقیانوس بیشتر پر از ساختمان شود؟ ماشین‌های تندروتر گربه‌های بیشتری را زیر بگیرند؟ کی این‌ها را می‌خواهد؟» «این جنبهٔ تاریک موضوع است. چیزهای خوب هم پیش می‌آید، آدم‌های خوب می‌توانند چیزهای ارزشمند بسازند.»

جلو ورودی ساختمان ما لیموزین درازی مثل یک زیردریایی سر برآورده بود. کلِ یک خانوادهٔ ندار می‌توانست زیر کاپوت آن اتومبیل زندگی کند، بس که گنده بود. شیشه‌هایش کبودِ ماتِ آینه‌یی بود و تویش دیده نمی‌شد. بدنه‌اش مشکی پُرهیبتی بود، بی‌هیچ لکه‌ای، نه روی سپر و نه قالپاق‌ها.

گفتم: «می‌خواهمت.» گفت: «باشد.» به این ترتیب، دست‌ها را توی جیب کت‌هامان کردیم و آرام آرام برگشتیم به آپارتمان.

«گاهی آرزو کرده‌ام کاش می‌توانستم به جست‌وجوی چیزی بروم. اما پیش از این فکر کمترین تصوری نداشتم که چه چیز را جست‌وجو کنم.

آدمیزاد لزوماً حد وسطی بین امیال و غرورش دارد. تقریباً همهٔ اشیا مرکز ثقلی دارند. این چیزی است که می‌توانیم تعیین کنیم. فقط وقتی از دست برود، آدم تازه متوجه می‌شود که وجود داشته.»

آدمیزاد لزوماً حد وسطی بین امیال و غرورش دارد. تقریباً همهٔ اشیا مرکز ثقلی دارند. این چیزی است که می‌توانیم تعیین کنیم. فقط وقتی از دست برود، آدم تازه متوجه می‌شود که وجود داشته.»