بریده‌هایی از کتاب نگران نباش! زندگی کن…

تردیدی نیست که ما مقصر اشتباهات و گاف‌هایمان خودمان هستیم! ولی که چی؟ کی مقصر نیست؟ حتی ناپلئون هم در یک سوم نبردهای مهمش شکست خورد. شاید عمکلرد ما از ناپلئون بدتر نباشد. کی می‌داند؟

والری، فیلسوف فرانسوی، گفته است: « علم، مجموعه‌ای از نسخه‌های موفق است ».

« بهترین پزشکان دنیا رژیم غذایی، سکوت، و شادی هستند ».

این قسمتی از نصیحت حکیمانه‌ی یکی از فیلسوف‌های محبوب من، ویلیام جیمز، است: « حاضر باش اتفاقی را که افتاده همان گونه که هست قبول کنی. پذیرفتن آن اتفاق، اولین قدم برای غلبه بر عواقب هر بدبختی است ».

تمایل به « به ندرت فکرکردن به چیزی که داریم و فکرکردن دائمی به چیزی که نداریم » بزرگ‌ترین تراژدی روی زمین است.

« وظیفه‌ی اصلی ما انجام کارهایی است که دم دست هستند، نه کارهای نامعلومی در دوردست‌ها ».

در را به همان محکمی که روی گذشته بستید به روی آینده هم ببندید ... فردا همین امروز است ... فردایی وجود ندارد. روز رستگاری انسان اکنون است. اتلاف انرژی، پریشانی روانی، و نگرانی‌های عصبی قدم به قدم آدمی را که نگران آینده است دنبال می‌کنند ... پس تیغه‌های عظیم عقبی و جلویی را ببندید و آماده باشید تا عادت زندگی در « اتاق‌های ضد زمان » را بپرورید.

تعجبی ندارد که دیوید سیبری در کتابش گفته است: « ما همان قدر ناآماده با فشارهای مربوط به دوران بلوغ و پختگی روبه‌رو می‌شویم، که یک خوره‌ی کتاب با رقص باله ».

کار یکی از بهترین روش‌های درمانی است که تا به حال برای شفای افکار پریشان توصیه شده است.

احمق هستیم اگر برای چیزی که در ازایش زندگی خود را می‌دهیم، بهایی بیش از آنچه باید، بپردازیم.

پریکلِس بیست و چهار قرن قبل گفته بود: « بلند شوید، آقایان؛ ما زیادی روی چیزهای بی‌اهمیت می‌نشینیم ».

بهترین راه ممکنِ آماده‌شدن برای فردا این است که با تمام هوشت، با تمام شور و شوقت، روی انجام عالی کار امروزت تمرکز کنی. این تنها راه ممکن برای این است که بتوانی برای آینده آماده شوی.

اگر با مشکل نگران‌کننده‌ای دست و پنجه نرم می‌کنی، با انجام این سه کار فرمول جادویی ویلیس اچ. کاریر را به کار ببر: ۱.از خودت بپرس: « بدترین اتفاقی که ممکن است بیفتد چیست؟ » ۲.اگر مجبور هستی، آماده باش که آن را بپذیری. ۳. بعد با آرامش جلو برو و این بدترین وضعیت ممکن را تا حد امکان بهبود ببخش.

« هیچ‌کس به‌اندازه‌ی آن کسی بدبخت نیست که آرزو دارد، هم از نظر جسمی و هم از نظر روحی، کسی یا چیزی غیر از آن فردی باشد که هست ».

می‌خواهم به زندگی‌ات به چشم یک ساعت شنی نگاه کنی. می‌دانی که هزاران دانه‌ی شن در بالای ساعت شنی وجود دارد و همه‌ی آن‌ها آرام و آهسته از گردن باریک وسط آن می‌گذرند. من و تو هیچ کاری نمی‌توانیم بکنیم تا بدون آسیب‌رساندن به ساعت شنی باعث شویم بیش از یک دانه ماسه هر بار از این گردن باریک رد شود. من و تو و هر کس دیگری هم مثل این ساعت شنی هستیم. وقتی صبح شروع به کار می‌کنیم، صدها کار هست که احساس می‌کنیم باید آن روز آن‌ها را انجام دهیم، ولی اگر هر دفعه فقط یکی از آن‌ها را نگیریم و نگذاریم که در طول روز، مثل دانه‌های ماسه که از گردن باریک ساعت شنی عبور می‌کنند، آرام و آهسته بگذرند، بی‌تردید ساختار فیزیکی یا روحی‌مان را درهم می‌شکنیم »

سال‌ها قبل فهمیدم هر چند نمی‌توانم جلوی انتقادهای ناحق دیگران را نسبت به خودم بگیرم، ولی می‌توانم کاری بی‌نهایت مهم‌تر بکنم: اینکه بگذارم آن نکوهش‌ها و انتقادهای ناعادلانه مرا ناراحت کنند یا نه.

چنان خودم را سرگرم کردم که دیگر وقتی برای نگران بودن درباره وضعیت جسمی‌ام نداشتم.

« برای آدم خردمند، هر روز یک زندگی جدید است ».

حق با جرج برنارد شاو بود که تمام این حرف‌ها را در این جمله خلاصه کرده است: « راز بدبخت بودن داشتن مجال کافی برای فکرکردن به این موضوع است که آیا شاد هستی یا نه ». بنابراین، به خودت زحمت فکرکردن به این مسئله را نده! آستین‌هایت را بالا بزن و شروع به کاری کن. خونت شروع به جریان یافتن می‌کند؛ ذهنت شروع به فعالیت می‌کند ـ و خیلی زود این جوششِ مثبتِ زندگی در جسمت، نگرانی را از ذهنت دور می‌کند. خودت را مشغول کن. و به این امر ادامه بده. این ارزان‌ترین دارویی است که روی زمین وجود دارد ـ و یکی از بهترین داروهاست. برای شکستن عادت نگرانی، قانون اول این است: خودت را مشغول نگه دار. فرد نگران باید خودش را در کار غرق کند تا در ناامیدی خشک نشود.

« هیچ‌کس نمی‌تواند مرا تحقیر یا ناراحت کند. من اجازه‌ی این کار را به او نمی‌دهم ».