بریده‌هایی از کتاب فرزندم چنین باش (ترجمه نامه سی‌ویکم نهج‌البلاغه)

اظهار نیازت تنها به آفریدگارت باشد و جز آستان بلند او سر به هیچ درگاهی مسای، که هرچه هست، از «عطا» و «مصلحت»، آنجاست.

جان خویش را به آتشدان «شکیبایی در سختی‌ها» بپرور، و آنرا در «کشاکش پایداری» کارآزموده کن. چه زیباست فرشتۀ صبر، آن‌هم در راه حق!

در دین، ژرف اندیش و خُبره باش.

از مشکلات و دشواری‌ها در راه حق مهراس

از آنچه نمی‌دانی و تکلیف نداری سخن مگوی، و راهی که در آن بیم گمراهی است مپوی، چراکه بازایستادن به گاهِ سرگشتگی و گمراهی، بهتر از راندن بر مرکب خطرهاست.

پس اقامتگاه اصلی و دائمی خویش را زیبا و عالی بنا کن و هرگز آخرتت را به دنیا مفروش.

در آینۀ تاریخ بنگر و سرگذشت پیشینیان را ورق بزن و آنچه از تلخی‌ها و شیرینی‌ها بدیشان رسیده به یادآور

اینک کشتی روزگار در بستر «نظام احسن»، قاطع و قوی به پیش می‌رانَد، پس در نشیب و فراز زمانه به‌هوش باش تا غبار زشتی‌ها بر دامنت ننشیند.

دنیا همه‌نوش نیست، بلکه نیشهاست در آن.

شهر دل را با یاد او آباد ساز

من تو را پارۀ تنم یافتم، بلکه تمام وجودم تو هستی، تا آنجاکه اگر بدِ روزگار خاطر عزیزت را مکدّر کند، غبار غم بر سیمای من نشسته‌است، و اگر مرگ پنجه بر تو بگشاید جان مرا خسته است. پس همانند کار خود دربارۀ تو عزمم را جزم کرد

پروردگار عزیز راه بازگشت و رضایت خویش را بازگذاشته است. پس هرگاه که از صمیم دل فریادش کنی، «سوز دلت» را دریابد و چون با او رازگویی و «نجوا» کنی، بی‌هیچ کاستی آنرا بشنود. پس او را با همۀ وجود «محرمی توانمند و آگاه» یابی که بار نیازت را به درگاهش افکنی، و سفرۀ دل نزد او باز کنی، و شِکوۀ اندُهان پیش او بری، و در مشکلات جانکاهت دست به دامان او زنی، تا فروغ مهرش «ابر غم» از آسمان دلت بزداید، و بر سامان دادن امورت از او کمک خواهی و از خزاین بی‌انتهای احسانش «آن خواهی» که هیچ‌کس را جز او توان بخشش «آن» نَبوَد؛ چون: افزونی عمر، و سلامت تن، و روزی‌گشاده و پربرکت.

خداوند بر آستان مقدّسش دربانی نگماشته است تا بین تو و مهر او حجابی گردد، و تو را ناگزیر به آوردن میانجی نکرده و به جرم زشت‌کاری، راه توبه‌ات را نبسته و در کیفرت شتاب ننموده و بازگشت تو را بی‌هیچ سرزنشی پذیرا گشته است.

پیشتر، جلوداری گسیل‌دار، تا برایت بهترین اقامتگاه را انتخاب و مهیا کند و این پیشرو همان خشنودی الهی است که اگر در این دنیا فراهم نسازی، پس از مرگ نه مجالی است و نه راه بازگشتی.

اگر در «صبح توانمندیت»، نیازمندی از تو وام خواست تا در «غروب تنگدستی‌ات» آنرا به تو بازگردانَد، فرصتی است که باید آنرا غنیمت شماری!

از دست‌رنج خود ببخشای و گنج‌وَر دیگران مباش و چون به هدفت راه یافتی، بیش از هرچیز در برابر آستان قدس ربوبی فروتن باش و سر تسلیم و اطاعت فرود آر.

آنچه نمی‌دانی لب فرو بند، گرچه دانسته‌هایت اندک باشد و آنچه خوش نداری درباره‌ات بگویند دربارۀ دیگران مگوی.

و با دیگران چنان باش که انتظار داری با تو باشند: پس آنچه را برای دیگران می‌پسندی برای خود بپسند، و آنچه را برای خود ناپسند می‌بینی برای آنان نیز مپسند و همان‌گونه که ظلم را به خود روا نمی‌داری، هرگز دست ستم مگشا.

پروردگار عزیز جز به نیکی فرمان ندهد و تنها از بدی است که بازمی‌دارد.

او والاتر از آن است که پروردگاری‌اش را دلی یا دیده‌ای فراگیرد.