بریده‌هایی از کتاب آکوردی برای صرف شام

هی دوست من! چگونه از آزادی حرف می‌زنی وقتی عقابی در قفس داری!

انگار بلوری از یخ بود اسمت از دهانم افتاد و شکست چقدر سخت است نگهداری از یادگاری‌ها!

من دنیای واقعی را دوست دارم زیستن در ناممکن‌ها بیهوده و غم انگیزاست نمی‌شود از رنگ دریا ماهی گرفت نمی‌شود از عکس درختان، میوه چید برکه‌های رؤیا پرندگان را سیراب نمی‌کنند مرا ببخش! فراموشت کردم نمی‌توانستم به دیواری در دوردست‌ها تکیه کنم!

زیر سقف‌های کاذب چقدر خندهدار است ماهیگیری از آکواریوم و بعد ساعت‌ها از دریا حرف زدن چقدر خنده‌دار است حرف‌های بعضی از آدم‌ها در باره بعضی از چیزها.

دست‌های تو یادگاری‌هایی شگفت‌انگیزند از سکونت ماه بر خاک وقتی زندگی تاریک می‌شود به دست‌های تو فکر می‌کنم وفتی کارها گره می‌خورند درها باز نمی‌شوند به دست‌های تو فکر می‌کنم دست‌های سفید تو بال‌های منند برای فرار از زمین در روز مبادا به دست‌های سفید تو فکر می‌کنم!

ای آخرین چراغ خاموش نشو!

تو را از یاد بردیم مثل زخمی که بر تنمان بود و خوب شد

کسی که امید دارد فقیر نیست همیشه چیزی دارد

هروقت که از تو حرف میزنم چشم‌هایم به ستاره بدل می‌شود دهانم به گل سرخ هر وقت که از تو حرف می‌زنم نور و رهایی به رگ‌هایم می‌دود مطمئنم یک روز که از تو حرف می‌زنم بال در آورده از اینجا پرواز خواهم کرد.

عقابی در قفس آزادی چیدن گل نیست نچیدن گل است گل می‌خواهد زندگی کند! آزادی تفسیری از آزادی نیست خود آزادی‌ست. آزادی پاک کردن این شعر نیست نخواندن این شعر است هی دوست من! چگونه از آزادی حرف می‌زنی وقتی عقابی در قفس داری!