بریده‌هایی از کتاب آکوردی برای صرف شام

ستارهها اشک‌های ما هستند... شب‌ها را ما روشن نگه می‌داریم!

من دنیای واقعی را دوست دارم زیستن در ناممکن‌ها بیهوده و غم انگیزاست نمی‌شود از رنگ دریا ماهی گرفت نمی‌شود از عکس درختان، میوه چید برکه‌های رؤیا پرندگان را سیراب نمی‌کنند مرا ببخش! فراموشت کردم نمی‌توانستم به دیواری در دوردست‌ها تکیه کنم!

تو را باز از یاد خواهیم برد بیهوده به خواب‌هایمان می‌آیی.

وقتی می‌خواهی دور شوی نگاهت با خیلی از چیزها گره می‌خورد و باز کردن این گره گاه هفته‌ها گاه ماه‌ها، گاه سال‌ها طول می‌کشد.

غیر از تو همۀ مهمانان آمده‌اند و بارش ستاره بر کلاویه‌های شب آکوردی‌ست مناسب برای صرف شام کاش تو هم بودی و کمی بعد که ابرها پیدایشان می‌شود تو پشت پیانو می‌نشستی!

یک صفحه سفید است بیوگرافی دانه‌های برف

کاش زبان تو را بلد بودم کاش می‌توانستم مثل کشتی از حافظه‌ات بگذرم یا مثل ماهی از خوابت تا زندگی را به یادت بیاورم کاش می‌دانستم دریایی را که در خودش غرق شده چگونه می‌توان نجات داد؟

درها باز بود اما کسی در خانه‌ها نبود همه رفته بودند حتی تو حتی تو که مرا دوست می‌داشتی من پشت درهای باز ماندم.

وقتی کسی زیاد از رفتن حرف می‌زند قبلاً رفته است فقط می‌خواهد مطمئن شود چیزی از او در تو جا نمانده باشد کمک کن چمدانش را ببندد چترش را به او پس بده لبخندش را آوازهایش را همینطور سایه‌اش را که گاه بیگاه از پشت پنجره‌ات گذشته بود.

آزادی چیدن گل نیست نچیدن گل است گل می‌خواهد زندگی کند! آزادی تفسیری از آزادی نیست خود آزادی‌ست. آزادی پاک کردن این شعر نیست نخواندن این شعر است هی دوست من! چگونه از آزادی حرف می‌زنی وقتی عقابی در قفس داری!

به راحتی دور شدن کار کشتی‌هاست نه آدم‌ها آدم که باشی وقتی می‌خواهی دور شوی نگاهت با خیلی از چیزها گره می‌خورد و باز کردن این گره گاه هفته‌ها گاه ماه‌ها، گاه سال‌ها طول می‌کشد.

مرا ببخش! فراموشت کردم نمی‌توانستم به دیواری در دوردست‌ها تکیه کنم!

وقتی به تو فکر می‌کنم از جایی که نمی‌دانم کجاست صدای آکاردئون می‌آید

زخم من زخم برداشته‌ام از بازوانم کتفم گردنم خون جاری‌ست سگی که به من حمله کرد از آغوش تو پریده بود بگذار بروم! در تو بیگانه‌ایست که مرا هرگز نخواهد شناخت.

گول نخور ای گنجشک زیبا! این دانه‌ها را گربه‌ها اینجا ریخته‌اند فرود نیا! پشت هر دانه‌ای دهانی باز است.

من دنیای واقعی را دوست دارم زیستن در ناممکن‌ها بیهوده و غم انگیزاست نمی‌شود از رنگ دریا ماهی گرفت نمی‌شود از عکس درختان، میوه چید برکه‌های رؤیا پرندگان را سیراب نمی‌کنند مرا ببخش! فراموشت کردم نمی‌توانستم به دیواری در دوردست‌ها تکیه کنم!

آفتاب آفتاب برای همه یکسان نمی‌تابد پدرم به امید دمیدن آفتاب فردا به خواب رفت اما بیدار نشد یعنی آفتاب نتوانست سایۀ مرگ را از چهره او پاک کند بعدها فقط مزارش را روشن کرد...

وقتی کسی زیاد از رفتن حرف می‌زند قبلاً رفته است فقط می‌خواهد مطمئن شود چیزی از او در تو جا نمانده باشد کمک کن چمدانش را ببندد چترش را به او پس بده لبخندش را آوازهایش را همینطور سایه‌اش را که گاه بیگاه از پشت پنجره‌ات گذشته بود.

در تو بیگانه‌ایست که مرا هرگز نخواهد شناخت.

نمی‌گویم به سفر نرو! برو! اما به تبریز به اهواز یا به هرکجا که بتوانی با اتوبوس‌های آخر شب برگردی نمی‌شود به هواپیماها اعتماد کرد آدم‌ها را به پرنده بدل می‌کنند ومن به یاد ندارم پرستویی از بوستون یا درنایی از گاباتا بازگشته باشد.