بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

از برایِ دخترِ کوچک تو دنیایی پدر من در آغوشت شکفتم، با تو دل پروانه شد قدر باران مهربان، شمعِ شکیبایی پدر دل که تنگت می شود دیوانه می گردد عجیب در دلم با یاد تو افتد چه غوغایی پدر

غصه هم می گذرد مثل آن لحظهٔ شادی که گذشت مثل آن قُمری سبزی که پرید مثل آن آهوی شیرین که گریخت از پریشانی دشت غصه هم می گذرد

هیچ می دانستی تو به اندازهٔ باران ِخدا زیبایی؟

گناهم من سراسر پرگناهم من گناهم عشق راهم عشق در شب تاریک ماهم عشق می درخشد باز در چشم سیاهم عشق داد از عشق

تو ای انسان کجا هستی؟ چرا ما را نمی خوانی منم پروردگار مهربانت دوستت دارم مگر این را نمی دانی؟ تو ای انسان چه می خواهی که هر دم می بری از خاطرت پروردگارت را که در اوج خزان از من نمی خواهی بهارت را بیا نزدم نشانت می دهم راهی که رنگِ خوبِ آرامش بگیرد قلبِ بی تابت چه ترسی کنج ِ دل داری که این سان کرده مضطر رنگ مهتابت

بگو ای مهر رخشانم بگو ای درد و درمانم چرا چشمانِ جادویت به یغما برده ایمانم

در اندیشهٔ من باغی از شعر و غزل روییده

غصه هم می گذرد مثل آن لحظهٔ شادی که گذشت مثل آن قُمری سبزی که پرید مثل آن آهوی شیرین که گریخت از پریشانی دشت غصه هم می گذرد مثل این رنگ سپیدی که در آب انعکاسیست زِ مهتاب و نباشد فردا

به دل آشوبی دریای خروشنده قسم به تن سبز درختان جوان و به اشک دم صبح شبنم پاک و درخشنده قسم که مقدس تر از عشق نیست در دامن خاک

بگو ای درد و درمانم چرا چشمانِ جادویت به یغما برده ایمانم

گناهم عشق راهم عشق در شب تاریک ماهم عشق می درخشد باز در چشم سیاهم عشق داد از عشق

لحظه هایت زیبا چون سحر در لب دریا باشد هر شبی را که خوشی آن شبِ یلدا باشد

صبر کن ای شب من می رسد خورشیدت عاقبت می آید قاصد امیدت

خدایا مهربانِ من نگیر از من نگاهت را اگرچه این دلِ دیوانه ام گم کرده راهت را نگیر از دخترِ مهتاب، ماهت را خدایا دوستت دارم

که مقدس تر از عشق نیست در دامن خاک نیست در قلب زمین یا در آن سو، افلاک

سفر کند دلم ای کاش و از قفس برود شود کبوتر آن گنبد ِ خراسانی

رویای شیرینم بیا، ای عشق دیرینم بیا من جز تو در این آسمان ماهی نمی بینم بیا ای معنی هستی بیا، پیمانهٔ مستی بیا در جرم عشق و عاشقی با من تو همدستی بیا با رنگ شیدایی بیا، ای قلبِ دریایی بیا اندازهٔ رنگین کمان یارم تو زیبایی بیا

به دل شور عجیبیست ندارم سرِ آرام عجب حال غریبیست که هر شام به لب ذکر حسین است به دل حسرت بودن نفسی در شب بین الحرمین است خدیا برسی کاش به دادم که فِتادم عقب از قافلهٔ عشق

نم نمک می بارم پر شدم از باران خسته از دلتنگی خسته از پاییزم زیر این چترِ سکوت ازغمی لبریزم آسمانم ابریست اشک ها می ریزم زیر لب می گویم او تو را می خواهد یک شبی بارانی از غمت می کاهد صبر کن ای شب من می رسد خورشیدت عاقبت می آید

تو ای انسان کجا هستی؟ چرا ما را نمی خوانی منم پروردگار مهربانت دوستت دارم مگر این را نمی دانی؟