بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

که مقدس تر از عشق نیست در دامن خاک نیست در قلب زمین یا در آن سو، افلاک

من به یادت هستم وقت آوازِ پر از مهر همه چلچله ها وقت پروازِ شبِ شب پره ها وقت دلتنگی آغاز سفر وقت بیداری شیرین سحر من به یادت هستم وقت آرامشِ تب دارِ غروب چه شمال و چه جنوب هر کجا باشم عزیزم من به یادت هستم

خدایا دوستت دارم اگرچه بوی گندم می دهد دستم اگرچه من شمار لحظه های غفلتم هم رفته از دستم ولیکن من همان تنهای عاشق پیشه ات هستم خدایا دوستت دارم

همین که تو باشی من باشم یک فنجان لبخند و یک قوری که از عشق قل قل کند کافیست

زیر لب نغمهٔ شیدایی و شور بشکنم آن بُت سرسخت غرور چه بسا نزدیک است وعدهٔ دیدار و گرمی آتش طور چه بسا نزدیک است پرده از راز زمین بردارند ابرهای دل من مدت هاست بی امان می بارند خانهٔ مستی و دیوانگی و عشق و جنون شاید اینجا باشد در همین نزدیکی در دل ثانیه ها شاید اینجا، ا کنون یار در یک قدمیست...

خدایا چه شود این دلِ تنگم بشود زائر سقا تو پناهم بده آقا ی دو عالم که بیایم به بهشتی که در این سوی زمین است به این گردش افلاک قسم

نشسته بر لبم آهی دلم گم کرده آن راهی که تا آغوش شهماهی رساند یوسف از چاهی

غصه هم می گذرد مثل آن لحظهٔ شادی که گذشت

به تن سبز بهار و به تنهایی پاییز قسم به سپیدی دل دانهٔ برف و به آن لحظهٔ شیرین دل انگیز قسم که گلی در بغل شاپرکی می خندد و به آن لحظه که دل در به روی همه کس غیر خدا می بندد عشق، پیراهن مهتاب به شب پوشانده و سحرگاه هم آواز نسیم

سبک و راحت و شاد مست و بی خانه چو باد خانه کن در دلِ هر رهگذری خانه کن در دلِ پیچک دلِ یاس