بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

زندگی کوتاه است شاد باید شد و دید

من تو را حس کردم مثل یک تجربهٔ خیس شبی بارانی

غصه هم می گذرد مثل این رنگ سپیدی که در آب انعکاسیست زِ مهتاب و نباشد فردا می رود ماه به خواب می نشینم لب حوض می دهد گل سبدِ سبزِ خیال سحر آمد سحری دیگر و نیست غصه ای بر لبِ آب مثل این است که یک باره رسید میوه ای نارس وکال

شدم غرق پریشانی و می دانم که می دانی

دل من تنگ تر از غنچهٔ تب کردهٔ این باغچه هاست

دل من خسته ز هر پروازیست

همه جا در پی مرهم، روم اما تویی آن داروی دردی که من آن عشق بنامم و بدانم که به غیر از تو ندارم کس دیگر که مرا مایهٔ درمان بُوَد و هم نفس جان و دلم دید به چشمان تو ایمان و چه لرزید از آن برق نگاهت...چه به روز دلم آورد دو چشمان سیاهت که هنوزم که هنوز است نگاه من و دل مانده به راهت...

آسمان دلگیر و غمناک خاک باران خورده و پاک شاخه ها را می تکاند باد بی آرام بی باک رقص باران روی شیشه قصهٔ فرهاد و تیشه می شود قلبم مصمم عاشقت باشد همیشه من نگاهم مانده بر در باز رویای تو در سر غنچه های آرزویم می شود نشکفته پرپر

دلم گرفته عجیب ای تو پادشاهِ غریب

به دل حسرت بودن نفسی در شب بین الحرمین است

سلام ای شاه تنهایی

عاشقی هدیه ای الهی بود

زیباتر از این بی دلی و عشق و شرر واقعه ای نیست

موجِ آشفته ام توساحلِ من بی قرارم قرار یعنی تو

تو را آن گونه می خواهم که یک ماهی دلش دریای آبی را

خدایا دوستت دارم اگرچه سیب را از آن درخت کهنه ات چیدم

خدایا دوستت دارم اگرچه بوی گندم می دهد دستم

زندگی کوتاه است شاد باید شد و دید لذت خوردن سیب

غصه هم می گذرد

در همین نزدیکی در دل ثانیه ها شاید اینجا، ا کنون یار در یک قدمیست...