بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

خدایا دوستت دارم اگرچه بوی گندم می دهد دستم اگرچه من شمار لحظه های غفلتم هم رفته از دستم ولیکن من همان تنهای عاشق پیشه ات هستم خدایا دوستت دارم

بیا ماهم بیا من چشم در راهم

دلم هوای حرم کرده است می دانی هوای صحن و سرایت هوای مهمانی دلم گرفته عجیب ای تو پادشاهِ غریب برای داغِ دل خسته ها تو درمانی سفر کند دلم ای کاش و از قفس برود شود کبوتر آن گنبد ِ خراسانی چه افتخار بزرگیست در کنا رحرم دلی شکسته نماید دمی غزلخوانی دوباره آمده ام تا سلام گویمتان سلام بر تو که هشتم کریم ِ خوبانی

باز کن پنجره را تا نسیمی که در آن عطرِ خوشِ خاطره هاست تن احساس تو را لمس کند

بمان با من که من از تو ندارم راه برگشتی بگو در عمق چشمانم به دنبال چه می گشتی چه می خواهد دو چشمانت از این لیلای آشفته نگاهم با تو می گوید هزاران حرف ناگفته بمان با من که می ترسم از این شبهای بی اختر بگردی گر همه عالم نیابی از من عاشق تر بگو بی تابی همچون من بگو مجنونِ لیلایی ببر یک شب مرا با خود به شهر شورِ شیدایی بمان با من که دور از تو پریشان می شود حالم به آتش می کشاند این جدایی ها پر و بالم

من پراز احساسم پرم از عشق و تمنای بهار و تو را می خواهم بر دل تشنه ام امشب تو ببار لذتی دارد این عشق و پروانگی و شیدایی هیچ می دانستی تو به اندازهٔ باران ِخدا زیبایی؟

همین که تو باشی من باشم یک فنجان لبخند و یک قوری که از عشق قل قل کند کافیست

دلم گرفته نازنین ازآسمان و از زمین پرنده ای مهاجرم شکسته بال و دل غمین تو از کدام قصه ای که آمدی به خواب من چه کرده ای تو با دلم بگو مرا فقط همین

من تو را میان برگ برگِ دفترم رنگ آسمان کشیده ام به رنگ عشق پاک و بی کران کشیده ام من تو را کشیده ام به رنگ داغِ لاله های سرخِ باغ رنگ گرمی چراغ من تو را میان دفترم با مداد سبز، رنگ بیشه ها صاف و صیقلی شبیه شیشه ها، کشیده ام

خدایا مهربانِ من نگیر از من نگاهت را اگرچه این دلِ دیوانه ام گم کرده راهت را