بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

تو به اندازهٔ باران ِخدا زیبایی؟

هیچ می دانستی تو به اندازهٔ باران ِخدا زیبایی؟

خدایا دوستت دارم تو می دانی سیه رویم ولی در اوج تاریکی مسیر روشنی سمت تو را جویم تن هر گل که می بویم خدایا دوستت دارم مرا امشب بگیر از من که دل گردید سیر از من پذیر این یا رب و این یا مجیر از من

ای عطرِ خوبِ یاسمن آهسته می بویم تو را همچون نسیمی خوش نفس می آرَمَت سویم تو را

خدایا مهربانِ من نگیر از من نگاهت را اگرچه این دلِ دیوانه ام گم کرده راهت را نگیر از دخترِ مهتاب، ماهت را خدایا دوستت دارم تو می دانی سیه رویم ولی در اوج تاریکی مسیر روشنی سمت تو را جویم

تو می آیی... نگاهت گرم در چشم سیاهت شرم قدم هایت ولیکن سخت می لرزد دلت از روزهای پیش رو انگار می ترسد و من آرام و غمگینم تو را از دور می بینم که می آیی..

هیچ می دانستی تو به اندازهٔ باران ِخدا زیبایی؟

خدایا مهربانِ من نگیر از من نگاهت را اگرچه این دلِ دیوانه ام گم کرده راهت را

آن لحظه که دل بریدم از خود من خود خبرم نبود از این عشق

کودکی با همهٔ دلتنگی روی یک فرش پر از نقش خیال دست در دست عروسک‌هایش خوابیده

بی قرارم قرار یعنی تو من جنون را عجیب می خواهم عشقِ دیوانه وار یعنی تو خسته ام از حریق تابستان لذت سایه سار یعنی تو

چه بی اندازه زیبایی چه بی حد پاک چون باران

چه کسی می داند در سر قاصدکی خسته که در پنجهٔ باد مست و دیوانه و شاد می رود سوی سپیدار کهن

می نویسم که یار یعنی تو عطرِ خوبِ بهار یعنی تو بی تو من یک خزانِ بی برگم جلوهٔ گلعذار یعنی تو موجِ آشفته ام توساحلِ من بی قرارم قرار یعنی تو من جنون را عجیب می خواهم عشقِ دیوانه وار یعنی تو خسته ام از حریق تابستان لذت سایه سار یعنی تو

من پر از حس امیدم امشب مثل یک پنجره ای رو به سحر مثل یک مرغ ِمهاجر دارم اشتیاقی به سفر دل من می لرزد باز با تابش بخشندهٔ خورشید خیال لحظهٔ گرمِ وصال حس و حالی دارم مثل یک شاخهٔ نازک که به یک گردشِ آرامِ نسیم

دوستت دارم مگر این را نمی دانی؟ تو ای انسان چه می خواهی که هر دم می بری از خاطرت پروردگارت را که در اوج خزان از من نمی خواهی بهارت را

ای انسان به هر دردی منم درمان کجا دنبال دارویت تو می گردی فراموشم چرا کردی برایت من فرستادم زِ ابر از آسمان باران چرا از من تو برگشتی؟

در دفترِ دل غیر فسونِ نگهت خاطره ای نیست در شهر چون من بی دل و شیدا که دگر شاعره ای نیست

تو خورشیدی پر از مهری و گرمایی تو بارانی بهاری نبض دریایی

تو ای انسان چه می خواهی که هر دم می بری از خاطرت پروردگارت را