بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

تو به اندازهٔ باران ِخدا زیبایی؟

هیچ می دانستی تو به اندازهٔ باران ِخدا زیبایی؟

خدایا دوستت دارم تو می دانی سیه رویم ولی در اوج تاریکی مسیر روشنی سمت تو را جویم تن هر گل که می بویم خدایا دوستت دارم مرا امشب بگیر از من که دل گردید سیر از من پذیر این یا رب و این یا مجیر از من

ای عطرِ خوبِ یاسمن آهسته می بویم تو را همچون نسیمی خوش نفس می آرَمَت سویم تو را

خدایا مهربانِ من نگیر از من نگاهت را اگرچه این دلِ دیوانه ام گم کرده راهت را نگیر از دخترِ مهتاب، ماهت را خدایا دوستت دارم تو می دانی سیه رویم ولی در اوج تاریکی مسیر روشنی سمت تو را جویم

تو می آیی... نگاهت گرم در چشم سیاهت شرم قدم هایت ولیکن سخت می لرزد دلت از روزهای پیش رو انگار می ترسد و من آرام و غمگینم تو را از دور می بینم که می آیی..

هیچ می دانستی تو به اندازهٔ باران ِخدا زیبایی؟

خدایا مهربانِ من نگیر از من نگاهت را اگرچه این دلِ دیوانه ام گم کرده راهت را

آن لحظه که دل بریدم از خود من خود خبرم نبود از این عشق

کودکی با همهٔ دلتنگی روی یک فرش پر از نقش خیال دست در دست عروسک‌هایش خوابیده