بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

باز نجوای دلم نام کسی هست که سرمست تر از باد خزانیست و چون سرو جوانیست که دردست به جز عشق ندارد …خبرم هست زِ باران دو چشمش که ببارد...و مرا حسرت دیدار دو تا نرگس شهلاست... دلش وسعت دریاست و من منتظرم تا که زمانی به زبانی که دلت خوب بفهمد همه آوازِ دل خسته خود را به تو گویم که بدانی همه دنیاست برای منِ عاشق آن، دو جادو و دو ابروی کمانی.... و هم اکنون که من اینجا و تو آنجا و به هم دور و به دل شور و زِ هر میکده مهجور و در اندیشهٔ مان ترسِ زِ فرداست... بیا تا زِ سرِ مهر و صداقت، به نهایت، به خداوند کریمی که به دل داد محبت و چه زیباست... همه راز دل خویش بگوییم و بجوییم مسیری به وصالی که خیالی دگرم نیست جز این عشق و این نیست برای من و تو فکر محالی

بگو ای نازنین دلبر تو از این دل چه می خواهی؟ که خون است از غم دوری شبِ تاریک مهجوری نه مهتاب درخشانی نه یک فانوس پرنوری بگو مقصد کجا شاید پریشان تا به کی باید؟

لحظه ای آخر بنگر زندگی ام سوخت از این آه... از این عشق...چه باید بکند این دل تب دار که بی یار غریب است و چه گویم که طبیب است خودش در غم بیمار

ای آسمان ای آسمان تب دارم امشب تا سحر بیدارم امشب آتشی از عشق خواهم زد به این عالم پریشان است چون حالم

خدایا مهربانِ من نگیر از من نگاهت را اگرچه این دلِ دیوانه ام گم کرده راهت را نگیر از دخترِ مهتاب، ماهت را خدایا دوستت دارم تو می دانی سیه رویم ولی در اوج تاریکی مسیر روشنی سمت تو را جویم تن هر گل که می بویم خدایا دوستت دارم مرا امشب بگیر از من که دل گردید سیر از من پذیر این یا رب و این یا مجیر از من

آسمانت آبی لحظه هایت آرام روزهایت باشد خالی از دلتنگی خالی از ریزش بارانِ غم و ابر سکوت از خدا می خواهم لحظهٔ پاک قنوت که تو آرام و شکیبا باشی که بتابی همه وقت مثل یک تکهٔ ماه که شود سهل برایت همه دشواریِ راه

یک فنجان لبخند همین که تو باشی من باشم یک فنجان لبخند و یک قوری که از عشق قل قل کند کافیست خوشبختی جز همین لحظه های مهربانی نیست تو باشی من باشم و قدری گل سرخ

احساس من پراز احساسم پرم از عشق و تمنای بهار و تو را می خواهم بر دل تشنه ام امشب تو ببار لذتی دارد این عشق و پروانگی و شیدایی هیچ می دانستی تو به اندازهٔ باران ِخدا زیبایی؟

من تو را حس کردم در همین نزدیکی زیر آن سقف کبود و صدای تو مرا خواند به خود مثل یک زمزمهٔ مبهم رود و دلم را لرزاند آن گل آبی احساس که در دست تو بود من تو را حس کردم مثل یک تجربهٔ خیس شبی بارانی

باز نجوای دلم نام کسی هست که سرمست تر از باد خزانیست و چون سرو جوانیست که دردست به جز عشق ندارد …خبرم هست زِ باران دو چشمش که ببارد...و مرا حسرت دیدار دو تا نرگس شهلاست... دلش وسعت دریاست و من منتظرم تا که زمانی به زبانی که دلت خوب بفهمد همه آوازِ دل خسته خود را به تو گویم که بدانی همه دنیاست برای منِ عاشق آن، دو جادو و دو ابروی کمانی.... و هم اکنون که من اینجا و تو آنجا و به هم دور و به دل شور و زِ هر میکده مهجور و در اندیشهٔ مان ترسِ زِ فرداست... بیا تا زِ سرِ مهر و صداقت، به نهایت، به خداوند کریمی که به دل داد محبت و چه زیباست... همه راز دل خویش بگوییم و بجوییم مسیری به وصالی که خیالی دگرم نیست جز این عشق و این نیست برای من و تو فکر محالی

و این عاشق شدن در زیر باران را شدیدا دوست می دارم

تو ای انسان چه می خواهی که هر دم می بری از خاطرت پروردگارت را که در اوج خزان از من نمی خواهی بهارت را

عشق از روزِ ازل عابر تنهایی بود

چه راحت می شود با تو پر از آرامشِ دلچسبِ دریا شد

ای زیباترین، شیرین ترین مادر ندیدم مادری را از تو عاشق تر

زندگی کوتاه است قدر باید دانست

باز کن پنجره را تا نسیمی که در آن عطرِ خوشِ خاطره هاست تن احساس تو را لمس کند

دلم تنگ است می دانی که آهنگ صدایت را به جای نغمهٔ هر ساز می خواهد

تو می آیی... نگاهت گرم در چشم سیاهت شرم قدم هایت ولیکن سخت می لرزد دلت از روزهای پیش رو انگار می ترسد و من آرام و غمگینم تو را از دور می بینم که می آیی.. بگو با من که می مانی و آواز محبت را برای قلب من هر لحظه می خوانی تو می دانی که من از شعر چشمان تو سرشارم و این عاشق شدن در زیر باران را شدیدا دوست می دارم

و در اندیشهٔ من باغی از شعر و غزل روییده