بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

من به یادت هستم وقت آوازِ پر از مهر همه چلچله ها وقت پروازِ شبِ شب پره ها وقت دلتنگی آغاز سفر وقت بیداری شیرین سحر من به یادت هستم وقت آرامشِ تب دارِ غروب چه شمال و چه جنوب هر کجا باشم عزیزم من به یادت هستم

منم و یاد تو هر شب همه شب نام تو بر لب به لبم واژه بسوزد بس که در تابم و در تب تب من آتش هجران و ز هجران تو گریان و در این حال پریشان و غمت آمده مهمان شده در دل تو کجایی همه حاصل همهٔ بود و نبودم ز نگاه تو سرودم من ِ بی دل نام تو حک شده بر آب و گل آری زِ ازل مست تو بودم

لحظه هایم همه بی رنگ تر از آینه هاست و سکوتی سنگین سایه انداخته بر خلوت من به تو می اندیشم فکر تو برده زِ کف طاقت من بی تو در خلوت و تنهایی خود به تو می اندیشم عشق اینجاست کنارم به لبش آوازیست که سکوتم را هر لحظه به هم می ریزد

دلت هر وقت گرفت چشم کن ابر و ببار سبک و راحت و شاد مست و بی خانه چو باد

کودکی با همهٔ دلتنگی روی یک فرش پر از نقش خیال دست در دست عروسک‌هایش خوابیده باز اندیشهٔ من پر از عطر بهاریست که دیوانه شدم آسمان را دیدم یک بغل میخک و مریم چیدم با دلِ آبی ِ باران تو همخانه شدم

او همین نزدیکی مثل خورشیدک زلف افشانی بذر نوری به زمین پاشیده و چه زیبا به شب خستهٔ من تابیده و در اندیشهٔ من

لاله زار لاله زاریست در اندیشهٔ من که در آغوش نسیم چشم بگشوده تو را می بوید در میان تنِ عریانی پاییز تو را می جوید و در اندیشهٔ من باغی از شعر و غزل روییده یک نفر با دل من می گوید

لاله زار لاله زاریست در اندیشهٔ من که در آغوش نسیم چشم بگشوده تو را می بوید در میان تنِ عریانی پاییز تو را می جوید و در اندیشهٔ من باغی از شعر و غزل روییده

من تو را حس کردم در همین نزدیکی زیر آن سقف کبود و صدای تو مرا خواند به خود مثل یک زمزمهٔ مبهم رود و دلم را لرزاند آن گل آبی احساس که در دست تو بود من تو را حس کردم مثل یک تجربهٔ خیس شبی بارانی مثل یک گردش آرام نسیم

حس کردم در همین نزدیکی زیر آن سقف کبود و صدای تو مرا خواند به خود مثل یک زمزمهٔ مبهم رود و دلم را لرزاند آن گل آبی احساس که در دست تو بود من تو را حس کردم مثل یک تجربهٔ خیس شبی بارانی مثل یک گردش آرام نسیم

مثل آن لحظهٔ شادی که گذشت مثل آن قُمری سبزی که پرید مثل آن آهوی شیرین که گریخت از پریشانی دشت غصه هم می گذرد

تو ای انسان کجا هستی؟ چرا ما را نمی خوانی منم پروردگار مهربانت دوستت دارم

با تو دل پروانه شد

ای که خورشیدِ شبِ تار منی آسمانت آبی لحظه هایت آرام

و در اندیشهٔ من کودکی با همهٔ دلتنگی روی یک فرش پر از نقش خیال دست در دست عروسک‌هایش خوابیده

و در اندیشهٔ من باغی از شعر و غزل روییده

در جرم عشق و عاشقی با من تو همدستی بیا

مثل یک پیله که می بیند خواب خوابِ پروانه شدن شاد می چرخم و می خوانم باز از همه لذتِ دیوانه شدن

حس و حالی دارم مثل یک شاخهٔ نازک که به یک گردشِ آرامِ نسیم شاد و می رقصد و از غصه بسی بیزار است

خانهٔ مستی و دیوانگی و عشق و جنون شاید اینجا باشد در همین نزدیکی در دل ثانیه ها