بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

باز کن پنجره را لحظهٔ زیبای طلوع زندگی لذت این ثانیه هاست زندگی می شود آن لحظه شروع که همه پنجره ها باز شود عشق، آن قاصد تنهای صبور برسد...نغمهٔ هر ساز شود باز کن پنجره را...

بوی گندم می دهد دستم

چه دارد جز ضرر، آن بنده ای که ندارد چون تو مولایی، حسن جان

عاشق شدن در زیر باران

خدایا چه شود این دلِ تنگم بشود زائر سقا تو پناهم بده آقا ی دو عالم که بیایم به بهشتی که در این سوی زمین است به این گردش افلاک قسم مامن عشّاق همین است خدایا چه کند دل هوس کرب و بلا دارد و دورم نه صبورم تو رسانم به مرادم که سرِ عشق بر این سجده نهادم

پریشان حسین است خدیا تو ببر کرب و بلا این دلِ بی تاب که مهمان حسین است به شش گوشه رسان دست نیازم که بسازم غزلی در حرم یار و نمازی بگزارم

من به یادت هستم وقت آوازِ پر از مهر همه چلچله ها وقت پروازِ شبِ شب پره ها وقت دلتنگی آغاز سفر وقت بیداری شیرین سحر من به یادت هستم وقت آرامشِ تب دارِ غروب چه شمال و چه جنوب هر کجا باشم عزیزم من به یادت هستم

یک تمنای عجیب پرشد از عطر خیال کاش می شد بروم بشکنم شیشهٔ شب و بخوانم آرام شعر پروانگی و شعلهٔ شمع و بسوزم درتب

بمان با من که من از تو ندارم راه برگشتی بگو در عمق چشمانم به دنبال چه می گشتی چه می خواهد دو چشمانت از این لیلای آشفته نگاهم با تو می گوید هزاران حرف ناگفته

تو از کدام قصه ای که آمدی به خواب من چه کرده ای تو با دلم