بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

چه بسا نزدیک است پرده از راز زمین بردارند

تو ای تمام باورم به داد غصه ام برس

به تو می اندیشم

چه به روز دلم آورد دو چشمان سیاهت که هنوزم که هنوز است نگاه من و دل مانده به راهت...

دلت از روزهای پیش رو انگار می ترسد

داد از عشق فریاد از جدایی با صدای بی صدایی می کند این دل پریشان است از عشقی که هم درد است و هم درمان ببار امشب تو ای باران

عاشقی هدیه ای الهی بود، که خدا بی بهانه می بخشید من تو را در حریمِ امن دلم، تا همیشه بدان نگهدارم

تو را آن گونه می خواهم که یک ماهی دلش دریای آبی را

من تو را حس کردم در همین نزدیکی زیر آن سقف کبود و صدای تو مرا خواند به خود مثل یک زمزمهٔ مبهم رود و دلم را لرزاند آن گل آبی احساس که در دست تو بود من تو را حس کردم مثل یک تجربهٔ خیس شبی بارانی مثل یک گردش آرام نسیم با سکوتت غزلی می خوانی و در آغوش فضا قاصدک ها را می افشانی

تو را از دور می بینم که می آیی.. بگو با من که می مانی و آواز محبت را برای قلب من هر لحظه می خوانی تو می دانی که من از شعر چشمان تو سرشارم و این عاشق شدن در زیر باران را شدیدا دوست می دارم

من به یادت هستم وقت آوازِ پر از مهر همه چلچله ها وقت پروازِ شبِ شب پره ها وقت دلتنگی آغاز سفر وقت بیداری شیرین سحر من به یادت هستم وقت آرامشِ تب دارِ غروب چه شمال و چه جنوب هر کجا باشم عزیزم من به یادت هستم

قسم دلم گرفته نازنین ازآسمان و از زمین پرنده ای مهاجرم شکسته بال و دل غمین تو از کدام قصه ای که آمدی به خواب من

شدم غرق پریشانی و می دانم که می دانی

در شهر چون من بی دل و شیدا که دگر شاعره ای نیست

دلت هر وقت گرفت چشم کن ابر و ببار

ندارد آخر این دفتر که عشقم را نهایت نیست

که مقدس تر از عشق نیست در دامن خاک نیست در قلب زمین یا در آن سو، افلاک

تو می آیی... نگاهت گرم در چشم سیاهت شرم قدم هایت ولیکن سخت می لرزد دلت از روزهای پیش رو انگار می ترسد و من آرام و غمگینم تو را از دور می بینم که می آیی.. بگو با من که می مانی و آواز محبت را برای قلب من هر لحظه می خوانی تو می دانی که من از شعر چشمان تو سرشارم و این عاشق شدن در زیر باران را شدیدا دوست می دارم

ببار امشب تو ای باران که اشک از چهره ام شویی به رسم نیک دلجویی بگو رازم نمی گویی به آواز بلند هق هقت باران تو را دادم قسم بر عشق دلداران

تو را من آفریدم تا تو شاهِ جنتم باشی