بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

بمان با من که من از تو ندارم راه برگشتی بگو در عمق چشمانم به دنبال چه می گشتی چه می خواهد دو چشمانت از این لیلای آشفته نگاهم با تو می گوید هزاران حرف ناگفته

تو از کدام قصه ای که آمدی به خواب من چه کرده ای تو با دلم

خدایا دوستت دارم اگرچه بوی گندم می دهد دستم اگرچه من شمار لحظه های غفلتم هم رفته از دستم ولیکن من همان تنهای عاشق پیشه ات هستم خدایا دوستت دارم

بیا ماهم بیا من چشم در راهم

دلم هوای حرم کرده است می دانی هوای صحن و سرایت هوای مهمانی دلم گرفته عجیب ای تو پادشاهِ غریب برای داغِ دل خسته ها تو درمانی سفر کند دلم ای کاش و از قفس برود شود کبوتر آن گنبد ِ خراسانی چه افتخار بزرگیست در کنا رحرم دلی شکسته نماید دمی غزلخوانی دوباره آمده ام تا سلام گویمتان سلام بر تو که هشتم کریم ِ خوبانی

باز کن پنجره را تا نسیمی که در آن عطرِ خوشِ خاطره هاست تن احساس تو را لمس کند

بمان با من که من از تو ندارم راه برگشتی بگو در عمق چشمانم به دنبال چه می گشتی چه می خواهد دو چشمانت از این لیلای آشفته نگاهم با تو می گوید هزاران حرف ناگفته بمان با من که می ترسم از این شبهای بی اختر بگردی گر همه عالم نیابی از من عاشق تر بگو بی تابی همچون من بگو مجنونِ لیلایی ببر یک شب مرا با خود به شهر شورِ شیدایی بمان با من که دور از تو پریشان می شود حالم به آتش می کشاند این جدایی ها پر و بالم

من پراز احساسم پرم از عشق و تمنای بهار و تو را می خواهم بر دل تشنه ام امشب تو ببار لذتی دارد این عشق و پروانگی و شیدایی هیچ می دانستی تو به اندازهٔ باران ِخدا زیبایی؟

دلم گرفته نازنین ازآسمان و از زمین پرنده ای مهاجرم شکسته بال و دل غمین تو از کدام قصه ای که آمدی به خواب من چه کرده ای تو با دلم بگو مرا فقط همین

من تو را میان برگ برگِ دفترم رنگ آسمان کشیده ام به رنگ عشق پاک و بی کران کشیده ام من تو را کشیده ام به رنگ داغِ لاله های سرخِ باغ رنگ گرمی چراغ من تو را میان دفترم با مداد سبز، رنگ بیشه ها صاف و صیقلی شبیه شیشه ها، کشیده ام

خدایا مهربانِ من نگیر از من نگاهت را اگرچه این دلِ دیوانه ام گم کرده راهت را

رویای شیرینم بیا، ای عشق دیرینم بیا من جز تو در این آسمان ماهی نمی بینم بیا ای معنی هستی بیا، پیمانهٔ مستی بیا در جرم عشق و عاشقی با من تو همدستی بیا با رنگ شیدایی بیا، ای قلبِ دریایی بیا اندازهٔ رنگین کمان یارم تو زیبایی بیا

بیا ماهم بیا من چشم در راهم نمی دانی چه تب دارم نمی دانی چه آشوبی در این آغوشِ شب دارم تمام شب نمی دانی که نامت را به لب دارم چه سودایی به سر دارم دلم تنگ است وچشمانی پر از باران و تر دارم نگو ای مهربان دلبر که از حالت خبر دارم نمی دانی نمی دانی نمی دانی که از جادوی چشمانت دلی داغ از شرر دارم

من نگاهم مانده بر در باز رویای تو در سر غنچه های آرزویم می شود نشکفته پرپر

رقص باران روی شیشه قصهٔ فرهاد و تیشه می شود قلبم مصمم عاشقت باشد همیشه

تو در هر لحظه ام هستی هوایی جز هوایت نیست

سفر سفری بود مرا دوش ...که مستانه و مدهوش...کسی گفت که پیراهنی از شعر و غزل پوش و بیا جرعهٔ مِی نوش و فراموش کن هر غصه و ماتم تو بیا در صف عشاق که او پا ک کند از دل هر عاشق دلخسته غم و مست و غزلخوان ...به در خانهٔ محبوبِ جهان ...با دلِ بی تاب و توان خسته زِ هر جورِ خزان...در پی یک نام و نشان...منزل نور است کجا؟ قلب صبور است کجا؟ آتش طور است کجا؟ درسفری دور و دراز است دلم ...سوز و گداز است دلم در پی یک راز که آن دلبر عاشق کش دمساز کجا رفت و کجا گشته نهان ماهِ شبِ تار.. که دل تنگ و حزین گشته و تب دار...نگارم برسانید که آن آتش پنهان شده در جان شده بیدار...

چه صفایی دارد... در پناه شب و ماه زیر باران رفتن با تو بی چتر و کلاه چه هوایی دارد این شب بارانی

رویای شیرینم بیا، ای عشق دیرینم بیا من جز تو در این آسمان ماهی نمی بینم بیا ای معنی هستی بیا، پیمانهٔ مستی بیا در جرم عشق و عاشقی با من تو همدستی بیا با رنگ شیدایی بیا، ای قلبِ دریایی بیا اندازهٔ رنگین کمان یارم تو زیبایی بیا

یار در یک قدمیست...