بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

که مقدس تر از عشق نیست در دامن خاک نیست در قلب زمین یا در آن سو، افلاک

من به یادت هستم وقت آوازِ پر از مهر همه چلچله ها وقت پروازِ شبِ شب پره ها وقت دلتنگی آغاز سفر وقت بیداری شیرین سحر من به یادت هستم وقت آرامشِ تب دارِ غروب چه شمال و چه جنوب هر کجا باشم عزیزم من به یادت هستم

خدایا دوستت دارم اگرچه بوی گندم می دهد دستم اگرچه من شمار لحظه های غفلتم هم رفته از دستم ولیکن من همان تنهای عاشق پیشه ات هستم خدایا دوستت دارم

همین که تو باشی من باشم یک فنجان لبخند و یک قوری که از عشق قل قل کند کافیست

زیر لب نغمهٔ شیدایی و شور بشکنم آن بُت سرسخت غرور چه بسا نزدیک است وعدهٔ دیدار و گرمی آتش طور چه بسا نزدیک است پرده از راز زمین بردارند ابرهای دل من مدت هاست بی امان می بارند خانهٔ مستی و دیوانگی و عشق و جنون شاید اینجا باشد در همین نزدیکی در دل ثانیه ها شاید اینجا، ا کنون یار در یک قدمیست...

خدایا چه شود این دلِ تنگم بشود زائر سقا تو پناهم بده آقا ی دو عالم که بیایم به بهشتی که در این سوی زمین است به این گردش افلاک قسم

نشسته بر لبم آهی دلم گم کرده آن راهی که تا آغوش شهماهی رساند یوسف از چاهی

غصه هم می گذرد مثل آن لحظهٔ شادی که گذشت

به تن سبز بهار و به تنهایی پاییز قسم به سپیدی دل دانهٔ برف و به آن لحظهٔ شیرین دل انگیز قسم که گلی در بغل شاپرکی می خندد و به آن لحظه که دل در به روی همه کس غیر خدا می بندد عشق، پیراهن مهتاب به شب پوشانده و سحرگاه هم آواز نسیم

سبک و راحت و شاد مست و بی خانه چو باد خانه کن در دلِ هر رهگذری خانه کن در دلِ پیچک دلِ یاس

باز کن پنجره را لحظهٔ زیبای طلوع زندگی لذت این ثانیه هاست زندگی می شود آن لحظه شروع که همه پنجره ها باز شود عشق، آن قاصد تنهای صبور برسد...نغمهٔ هر ساز شود باز کن پنجره را...

بوی گندم می دهد دستم

چه دارد جز ضرر، آن بنده ای که ندارد چون تو مولایی، حسن جان

همین که تو باشی من باشم یک فنجان لبخند و یک قوری که از عشق قل قل کند کافیست

عاشق شدن در زیر باران

خدایا چه شود این دلِ تنگم بشود زائر سقا تو پناهم بده آقا ی دو عالم که بیایم به بهشتی که در این سوی زمین است به این گردش افلاک قسم مامن عشّاق همین است خدایا چه کند دل هوس کرب و بلا دارد و دورم نه صبورم تو رسانم به مرادم که سرِ عشق بر این سجده نهادم

پریشان حسین است خدیا تو ببر کرب و بلا این دلِ بی تاب که مهمان حسین است به شش گوشه رسان دست نیازم که بسازم غزلی در حرم یار و نمازی بگزارم

من به یادت هستم وقت آوازِ پر از مهر همه چلچله ها وقت پروازِ شبِ شب پره ها وقت دلتنگی آغاز سفر وقت بیداری شیرین سحر من به یادت هستم وقت آرامشِ تب دارِ غروب چه شمال و چه جنوب هر کجا باشم عزیزم من به یادت هستم

یک تمنای عجیب پرشد از عطر خیال کاش می شد بروم بشکنم شیشهٔ شب و بخوانم آرام شعر پروانگی و شعلهٔ شمع و بسوزم درتب

بمان با من که من از تو ندارم راه برگشتی بگو در عمق چشمانم به دنبال چه می گشتی چه می خواهد دو چشمانت از این لیلای آشفته نگاهم با تو می گوید هزاران حرف ناگفته