بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

تو می آیی... نگاهت گرم در چشم سیاهت شرم قدم هایت ولیکن سخت می لرزد دلت از روزهای پیش رو انگار می ترسد و من آرام و غمگینم تو را از دور می بینم که می آیی.. بگو با من که می مانی و آواز محبت را برای قلب من هر لحظه می خوانی تو می دانی که من از شعر چشمان تو سرشارم و این عاشق شدن در زیر باران را شدیدا دوست می دارم

کودکی با همهٔ دلتنگی روی یک فرش پر از نقش خیال دست در دست عروسک‌هایش خوابیده

مانده بر راه دو چشمم که بیاید مگر آن ماه ...

مانده بر راه دو چشمم که بیاید مگر آن ماه ...بیا یوسف در چاهِ من و لحظه ای آخر بنگر زندگی ام سوخت از این آه... از این عشق...چه باید بکند این دل تب دار که بی یار غریب است و چه گویم که طبیب است خودش در غم بیمار

چه بی اندازه زیبایی چه بی حد پاک چون باران چه بی اندازه شیرینی چو قندی گوشهٔ قندان

باز کن پنجره را تا نسیمی که در آن عطرِ خوشِ خاطره هاست تن احساس تو را لمس کند

رقص باران روی شیشه قصهٔ فرهاد و تیشه می شود قلبم مصمم عاشقت باشد همیشه

آرزویم این است که بهاری باشی شاد چون نغمهٔ شیرینِ قناری باشی

خدایا مهربانِ من نگیر از من نگاهت را

شاید امشب به زمین شعر تری می بارد که چنین خیس شده خاک زمین چه کسی می داند..؟