بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

غصه هم می گذرد مثل آن لحظهٔ شادی که گذشت

تو می آیی... نگاهت گرم در چشم سیاهت شرم قدم هایت ولیکن سخت می لرزد دلت از روزهای پیش رو انگار می ترسد و من آرام و غمگینم تو را از دور می بینم که می آیی.. بگو با من که می مانی و آواز محبت را برای قلب من هر لحظه می خوانی تو می دانی که من از شعر چشمان تو سرشارم و این عاشق شدن در زیر باران را شدیدا دوست می دارم

کودکی با همهٔ دلتنگی روی یک فرش پر از نقش خیال دست در دست عروسک‌هایش خوابیده

مانده بر راه دو چشمم که بیاید مگر آن ماه ...

مانده بر راه دو چشمم که بیاید مگر آن ماه ...بیا یوسف در چاهِ من و لحظه ای آخر بنگر زندگی ام سوخت از این آه... از این عشق...چه باید بکند این دل تب دار که بی یار غریب است و چه گویم که طبیب است خودش در غم بیمار

چه بی اندازه زیبایی چه بی حد پاک چون باران چه بی اندازه شیرینی چو قندی گوشهٔ قندان

باز کن پنجره را تا نسیمی که در آن عطرِ خوشِ خاطره هاست تن احساس تو را لمس کند

رقص باران روی شیشه قصهٔ فرهاد و تیشه می شود قلبم مصمم عاشقت باشد همیشه

آرزویم این است که بهاری باشی شاد چون نغمهٔ شیرینِ قناری باشی

خدایا مهربانِ من نگیر از من نگاهت را

شاید امشب به زمین شعر تری می بارد که چنین خیس شده خاک زمین چه کسی می داند..؟

نشانت می دهم راهی که رنگِ خوبِ آرامش بگیرد قلبِ بی تابت چه ترسی کنج ِ دل داری که این سان کرده مضطر

غصه هم می گذرد مثل آن لحظهٔ شادی که گذشت

به تو می اندیشم و به معنای سکوتی که در این ثانیه هاست

بیا من چشم در راهم

سفری بود مرا دوش ...که مستانه و مدهوش...کسی گفت که پیراهنی از شعر و غزل پوش و بیا جرعهٔ مِی نوش و فراموش کن هر غصه و ماتم تو بیا در صف عشاق که او پا ک کند از دل هر عاشق دلخسته غم و مست و غزلخوان ...به در خانهٔ محبوبِ جهان ...با دلِ بی تاب و توان خسته زِ هر جورِ خزان...در پی یک نام و نشان...منزل نور است کجا؟ قلب صبور است کجا؟ آتش طور است کجا؟ درسفری دور و دراز است دلم ...سوز و گداز است دلم در پی یک راز که آن دلبر عاشق کش دمساز کجا رفت و کجا گشته نهان ماهِ شبِ تار.. که دل تنگ و حزین گشته و تب دار...نگارم برسانید که آن آتش پنهان شده در جان شده بیدار...

تو می آیی... نگاهت گرم در چشم سیاهت شرم قدم هایت ولیکن سخت می لرزد دلت از روزهای پیش رو انگار می ترسد و من آرام و غمگینم تو را از دور می بینم که می آیی.. بگو با من که می مانی و آواز محبت را برای قلب من هر لحظه می خوانی تو می دانی که من از شعر چشمان تو سرشارم و این عاشق شدن در زیر باران را

در همین نزدیکی در دل ثانیه ها شاید اینجا، ا کنون یار در یک قدمیست...

بمان با من که من از تو ندارم راه برگشتی بگو در عمق چشمانم به دنبال چه می گشتی چه می خواهد دو چشمانت از این لیلای آشفته نگاهم با تو می گوید هزاران حرف ناگفته بمان با من که می ترسم از این شبهای بی اختر بگردی گر همه عالم نیابی از من عاشق تر بگو بی تابی همچون من بگو مجنونِ لیلایی ببر یک شب مرا با خود به شهر شورِ شیدایی بمان با من که دور از تو پریشان می شود حالم به آتش می کشاند این جدایی ها پر و بالم

منم و یاد تو هر شب همه شب نام تو بر لب به لبم واژه بسوزد بس که در تابم و در تب تب من آتش هجران و ز هجران تو گریان و در این حال پریشان و غمت آمده مهمان شده در دل تو کجایی همه حاصل همهٔ بود و نبودم ز نگاه تو سرودم من ِ بی دل نام تو حک شده بر آب و گل آری زِ ازل مست تو بودم