بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

بی قرارم قرار یعنی تو من جنون را عجیب می خواهم عشقِ دیوانه وار یعنی تو خسته ام از حریق تابستان لذت سایه سار یعنی تو

چه بی اندازه زیبایی چه بی حد پاک چون باران

چه کسی می داند در سر قاصدکی خسته که در پنجهٔ باد مست و دیوانه و شاد می رود سوی سپیدار کهن

می نویسم که یار یعنی تو عطرِ خوبِ بهار یعنی تو بی تو من یک خزانِ بی برگم جلوهٔ گلعذار یعنی تو موجِ آشفته ام توساحلِ من بی قرارم قرار یعنی تو من جنون را عجیب می خواهم عشقِ دیوانه وار یعنی تو خسته ام از حریق تابستان لذت سایه سار یعنی تو

من پر از حس امیدم امشب مثل یک پنجره ای رو به سحر مثل یک مرغ ِمهاجر دارم اشتیاقی به سفر دل من می لرزد باز با تابش بخشندهٔ خورشید خیال لحظهٔ گرمِ وصال حس و حالی دارم مثل یک شاخهٔ نازک که به یک گردشِ آرامِ نسیم

دوستت دارم مگر این را نمی دانی؟ تو ای انسان چه می خواهی که هر دم می بری از خاطرت پروردگارت را که در اوج خزان از من نمی خواهی بهارت را

در دفترِ دل غیر فسونِ نگهت خاطره ای نیست در شهر چون من بی دل و شیدا که دگر شاعره ای نیست

تو خورشیدی پر از مهری و گرمایی تو بارانی بهاری نبض دریایی

تو ای انسان چه می خواهی که هر دم می بری از خاطرت پروردگارت را

غصه هم می گذرد مثل آن لحظهٔ شادی که گذشت