بریده‌هایی از کتاب بوی گندم

بمان با من که می ترسم از این شبهای بی اختر بگردی گر همه عالم نیابی از من عاشق تر

دلت هر وقت گرفت چشم کن ابر و ببار

هیچ می دانستی تو به اندازهٔ باران ِخدا زیبایی

برای وصل لیلا گو که مجنون تا کجا آید بگو ای مهر رخشانم بگو ای درد و درمانم

آسمان دلگیر و غمناک خاک باران خورده و پاک شاخه ها را می تکاند باد بی آرام بی باک رقص باران روی شیشه قصهٔ فرهاد و تیشه می شود قلبم مصمم عاشقت باشد همیشه من نگاهم مانده بر در باز رویای تو در سر غنچه های آرزویم می شود نشکفته پرپر

عجیب است از این آهوی وحشی که به دام تو درافتاد چه هوشیار و نصیب است مرا غم...همه جا در پی مرهم، روم اما تویی آن داروی دردی که من آن عشق بنامم و بدانم که به غیر از تو ندارم کس دیگر که مرا مایهٔ درمان بُوَد و هم نفس جان و دلم دید به چشمان تو ایمان و چه لرزید از آن برق نگاهت

و این عاشق شدن در زیر باران را شدیدا دوست می دارم

باز کن پنجره را تا نسیمی که در آن عطرِ خوشِ خاطره هاست تن احساس تو را لمس کند

من پراز احساسم پرم از عشق و تمنای بهار و تو را می خواهم بر دل تشنه ام امشب تو ببار لذتی دارد این عشق و پروانگی و شیدایی هیچ می دانستی تو به اندازهٔ باران ِخدا زیبایی؟

دلم یک آسمان پرواز می خواهد دلم یک دلنشین آواز می خواهد دلم تنگ است می دانی که آهنگ صدایت را به جای نغمهٔ هر ساز می خواهد دلم دمساز می خواهد دلم از تو سرودن در فضای باز می خواهد هوای گلشن و مهتاب و سروی ناز می خواهد دلم افشای آن عشقی که شد یک راز می خواهد بیا ساقی که دل یک جرعه از آن جامِ مستی ساز می خواهد